بخش هفتم/

در پیشگاه یک معجزه
چندی پیش، کتابی را در کتاب‌خانه‌ام یافتم که «The Miracle of Fasting» یا «معجزۀ روزه» نام دارد و یک داکتر متخصص امریکایی به نام پال بریج آن را نگاشته است. آقای پال در صفحۀ پنجم کتاب خویش می‌پرسد: «مهم‌ترین کشف عصر جدید چه بوده است؛ آیا کشف تخم دایناسورها در صحراهای منگولیا است که دانشمندان عمر آن را ده میلیون سال تخمین نموده‌اند؟ آیا کشف قبرها و شهرهای باستانی تمدن‌های کهن در زیر زمین است؟ یا کشف ساعت رادیواکتیفی است که بر مبنای آن داکتر لین از دانشگاه تفتس، عمر زمین را یک میلیارد و دوصد و پنجاه هزار سال تخمین نمود؟ و یا کشف هواپیماهای جیت است؟ یا پا نهادن به عرصۀ فضا است؟ یا کشف اشعۀ لیزر است؟ یا رادیو و تلویزیون است؟ یا کمپیوتر است؟ یا تلیفون است؟ یا موبایل است؟ و یا آن‌که ماشین است؟»
در پایان این همه پرسش‌، خود پاسخ می‌دهد که هیچ‌کدامِ این‌ها کشف بزرگ عصر نبوده، بلکه کشف بزرگ دورانِ ما روزه می‌باشد که هیچ‌کدامِ این اکتشافات به اندازۀ روزه اهمیت نداشته است. او اضافه می‌کند: از نظر من بزرگ‌ترین کشفی که انسانِ مدرن به آن دست یافته است، متود روزه می‌باشد که انسان را هم از نظر فیزیکی و هم از لحاظ عقلی و هم از دید روحی، جوانیِ دوباره می‌بخشد. روزه، روشی است که راه را به‌ روی پیری زودهنگام و مرگ زودهنگام می‌بندد. بیم این‌که انسان بار دوش خود و دیگران شود، یکی از تشویش‌های اصلی انسان به‌شمار می‌رود. او می‌گوید: انسان با روزه گرفتن چهار تا ده هفته در سال می‌تواند وجود خویش را تصفیه نموده، زنگ مفاصل را زدوده و مواد زهرآگینِ وجود را برون ریزد. روزه مواد باطله و زایدۀ سوختی «متابولیزم» را که در اثر عملیۀ بیولوژیکی تبدیل غذا به مادۀ حیاتی و مادۀ حیاتی به انرژی به‌جا می‌ماند، از بدن برون می‌راند. او می‌نویسد: روزه کلیدی است که دروازه‌های انرژی طبیعیِ انسان را فرا راهِ او می‌گشاید. آقای پال بریج بیشتر از دو صد و پنجاه صفحه را برای اثبات علمیِ این فرضیۀ کارشناسانۀ خویش تخصیص داده که خیلی موفق هم بوده است.
اگر برجسته‌ترین معجزۀ اسلام «قرآن» در ماه روزه نازل گردید، روزۀ اسلامی خود معجزۀ دیگری است که در پهنای زمین و دهلیز زمان جاودانه خواهد ماند.

روزه؛ فرهنگی تأثیرگذار
در همسایه‌گیِ شهری که ما زنده‌گی می‌کنیم، کشیشی مسیحی به ‌نام داکتر «ویس ماگرودر» زنده‌گی می‌کند که خود از منسوبان کلیسای «فیرست یونایتد متودیست چیرچ» می‌باشد. این دومین سالی است که کشیش مذکور، سی روز ماه رمضان را همان‌طوری که مسلمان‌ها روزه می‌گیرند، روزه می‌گیرد. آقای داکتر ماگرودر می‌گوید که هدف از روزه گرفتنِ او که در زمینۀ هم‌نوایی با مسلمان‌ها صورت می‌گیرد، کنترل و تزکیۀ نفس می‌باشد. او اضافه می‌نماید: آن‌چه ما متودیست‌ها ـ یکی از کلیساهای مشهور در امریکا ـ در روزۀ خویش انجام می‌دهیم، تنها جلوگیری از آشامیدن نوشابه‌های گازدار و چاکلیت می‌باشد، و آرزو دارم که مسیحیت به تجربه‌یی جدی‌تر و دشوارتر در زمینۀ روزه رو آورد، تا به نتایج مفیدی دست یابیم.
قابل یاد آوری است که شرایط روزه در کتاب مقدس مسیحیان، دشوارتر از روزۀ اسلامی بوده که امتناع از خوردنی‌ها و نوشیدنی‌ها به‌شمول آب را شامل می‌شود و ما شاید در فرصت دیگری به آن خواهیم پرداخت.
پرسشی‌ که مطرح می‌شود؛ چه چیزی این کشیش را واداشته است تا سی روز ماهِ رمضان را همان‌طوری که مسلمانان روزه می‌گیرند، روزه بگیرد؟