وقتی مقام های دو کشور که یکی رییس حکومت است ودیگری وزیر خارجه کشور متحد استراتژیک آن در یک کنفرانس خبری ظاهر می شوند، چه انتظاری از آن برده می شود؟ آیا یکی از آن ها که رییس حکومت وحدت ملی است، خواهد گفت که در مدیریت کشور ناموفق بوده و در زمان او بحران های ویرانگرامنیتی و سیاسی بر کشور حاکم شده است. آیا وزیر خارجه کشور متحد استراتژیک خواهد گفت که کشوراش در افغانستان دچار اشتباه شده و جنگی را که باید ده سال پیش به پایان می رساند، حالا تازه وارد فاز جدیدی شده که معلوم نیست چه زمانی به پایان خود نزدیک می شود؟ آیا خواهد گفت که در محاسبات خود هم آن ها و هم سران دولت افغانستان دچار اشتباه شدند و نتوانستند که در جنگ با تروریسم موفق باشند و به همین دلیل حالا دیگر کسانی را که با آن ها به نام تروریست می جنگیدند، دیگر تروریست خطاب نمی کنند، بل به آن ها القاب قابل قبولی در تعاملات سیاسی می دهند تا فرصتی را در اختیار این گروه بگذارند تا شاهد به روند صلح بپیوندند و اگر لازم شد در حاکمیت مشارکت داشته باشد؟ آیا سخنان این مقام ها از چنین واقعیت های خواهد بود و یا عکس آن خواهند گفت که سیاست های آن ها باعث نجات افغانستان از ورطه ناامنی، فقر اقتصادی و مشکلات سیاسی شده است؟ بدون شک آن ها بدون آن که به ناکامی های مدهش خود در قبال افغانستان اعتراف کنند، آینده کشور را تابناک و روشن بررسی خواهند کرد. همان چیزی که در کنفرانس خبری مایک پمپیو وزیر خارجه امریکا و اشرف غنی رییس حکومت وحدت ملی در روز دوشنبه مشهود بود. آقای پمپیو وزیر خارجه امریکا در روز دوشنبه به صورت ناگهانی وارد کابل شد و در یک نشست خبری با آقای غنی شرکت کرد. این نخستین سفر آقای پمپیو به افغانستان پس از رسیدن او به کرسی وزارت خارجه امریکا بود. آقای پمپیو در این نشست خبری از موفقیت استراتژی دونالد ترامپ رییس جمهوری امریکا در مورد افغانستان دفاع کرد و گفت که این استراتژی باعث شده است که طالبان با فشارهای بیشتر نظامی و سیاسی رو به رو شوند. مایک پمپیو افزود که با شنیدن گزارش پیشرفت‌ها در مورد افغانستان، چنین نتیجه‌ گیری می‌کند که استراتیژی رییس جمهور ترامپ در مورد جنوب آسیا مثمر بوده است.با این حال او گفت که این استراتیژی در حقیقت یک پیام واضح به مردم افغانستان دارد که ما از آن‌ها حمایت می ‌کنیم. هم چنان این استراتیژی به گفته وی، پیام واضحی به طالبان نیز دارد که جنگ راه حل نیست و در میدان نبرد نیز دیده می‌شود که میزان خشونت‌ها کاهش یافته و علاقه برای تامین صلح بیشتر شده است. آیا واقعا وضعیت افغانستان چیزی است که آقای پمپیو از آن برداشت کرده است و یا این که مردم افغانستان در زنده گی عملی خود دچار اشتباه شده اند. آن ها موثریت این سیاست را نمی بینند در حالی که امریکا به عنوان بزرگترین حامی و متحد استراتژیک آن پیشرفت ها را حس می کند؟ این چگونه دو بینی است که یکی آتش می بیند و دیگری گلستان؟ مردم افغانستان هر روز با ناامنی های رو به رو اند که زنده گی را برآن ها به گونه کم سابقه دشوار کرده است. وضعیت امنیتی، اقتصادی و سیاسی در بدترین شرایط خود قرار گرفته و هر روز از مردم افغانستان قربانی می گیرد ولی مقام های امریکایی و افغانستان از دستاورد های کم نظیر در عرصه صلح و رفاه اقتصادی سخن می گویند. در زمانی که آقای غنی به عنوان مغز متفکر اقتصادی جهان زمام امور کشور را به دست گرفت یک دالر امریکایی معادل ۵۵ افغانی واحد پول افغانستان مبادله می شد اما حالا یک دالر امریکایی در بازار های افغانستان به ۷۴ افغانی رسیده است. آیا پیش رفت اقتصادی این است؟ شاید آقای غنی معادله پیش اقتصادی را وارونه حساب کرده باشد و منظور او این بوده که در زمان حکومت او دالر در بهترین موقعیت ارزی خود قرار خواهد گرفت و اگر مردم افغانستان صبر و شکیبایی به خرچ دهند بازهم قمیت دالر در بازار های افغانستان صعود خواهد کرد. از نظر امنیتی افغانستان در سه سال پسین بدترین روزهای خود سپری کرده است. از موج حملات انتحاری شروع تا سقوط ولسوالی ها و حتا کلان شهرهای مثل فراه به دست طالبان! آیا پیش رفت امنیتی این است که آقای غنی می گوید؟!  جالب این جاست که آقای غنی به خاطر نتیجه بخش بودن استراتژی رییس جمهوری امریکا در مورد افغانستان و جنوب آسیا از او و تیم امنیتی آقای ترامپ سپاسگزاری کرده است. آیا آقای غنی گفته می تواند کجای این استراتژی در مورد افغانستان موثر بوده که حالا باید از آن سپاسگزاری صورت گیرد؟ آیا انتظار می رفت که در عدم تدوین استراتژی امریکا در مورد افغانستان وضعیت از چیزی که هست بدتر شود؟ به نظر نمی رسد که واقعیت های کشور بر چنین ارزیابی یی مهر تایید بگذارند. استراتژی آقای ترامپ حداقل در عرصۀ عملی نتایج آن چنانی در پی نداشته است که مردم افغانستان را به تامین صلح و فردای بهتر امیدوار سازد. حرف های از این دست که این استراتژی پیام واضح به طالبان داشت، که در جنگ افغانستان پیروز نمی شوند، یک حرف دهن پرکن و بدون پشتوانه است. طالبان متاسفانه و بازهم متاسفانه در بهترین موقعیت سیاسی و نظامی خود قرار دارند و هر روز هم براین برتری افزوده می شود. شاید استراتژی آقای ترامپ از منظر طالبان نتیجه بخش ارزیابی شود ولی به هیچ صورت برای مردم افغانستان حاوی پیام صلح و پیشرفت نمی بوده است. نباید خود را به تار خام بست و به حرف های سیاست مداران باور کرد. آن ها یاد دارند که چگونه ماست را سیاه نشان دهند. اما واقعیت این است که افغانستان پس از هفده سال حضور نیروهای خارجی به هیچ صورت در موقعیت خوبی قرار ندارد. در این جنگ اگر غیر جانبدارانه تحلیل کنیم، امریکا ناکامی های بسیاری داشته و حتا با کمی تساهل می توان گفت که در آن شکست خورده است. حالا اگر می خواهد شکست خود را توجیه کند حرف دیگری است ولی از دستاورد ها نمی توان نشانی در اختیار داشت.