محمد اشرف غنی رییس حکومت وحدت ملی در یکی از سخنرانی های خود برای رونق بخشیدن به اقتصاد کشور می گوید همان گونه که من به وزارت خانه های افغانستان دستور صادر کردم که از محصولات داخلی استفاده کنند، اگر خانواده ها نیز چنین کنند بدون شک اقتصاد کشور شکوفا می شود، او سپس با صدای بلند و مخصوص خود فریاد می زند که همه باید بگوید:» وطنی است، عالی است.» این شعار حالا در برخی آگاهی های رسانه یی نیز به چشم می خورد و آقای غنی را نشان می دهد که می گوید: « وطنی است، عالی است.» اما گاهی آقای غنی از خود پرسیده که وقتی می گوید وطنی است، عالی است به چه معناست؟ خود ایشان که از محصولات وطنی استفاده نمی کند. لنگی که بر سر می گذارد، ساخت مولتان پاکستان است. پیراهن تنبان شان هم که پیشاوری است. بوت و کرتی شان هم که از خارج می آید. پس چه وطنی است و چه عالی است. اگر واقعا آقای غنی مردم فریبی نمی کند و به محصولات کشور اهمیت قایل است، نخست باید خودش و همسرش از محصولات وطنی استفاده کنند تا برای دیگران الگویی باشد که از آن پیروی کنند. همین پوشاکی را که آقای غنی استفاده می کند در افغانستان نیز تولید می شود ولی او نمی خواهد که از آن ها استفاده کند. در برخی از فابریکه های تکه سازی داخلی نوعی کرباس تولید می شود که می توان از آن پیراهن تنبان دوخت، چرا آقای غنی و همسرش از این نوع کرباس نمی پوشد تا به مردم نشان دهد که به محصولات داخلی علاقه دارد؟ بوت های وطنی در همین کابل و برخی ولایت های کشور تولید می شود، چرا آقای غنی بوت خود را از جرمنی و ایتالیا می خواهد و از بوت های وطنی استفاده نمی کند؟ وقتی کسی می خواهد شعار وطنی است، عالی است را بدهد نخست باید به سر وضع خود ببیند و آن گاه بگوید وطنی است، عالی است. آقای غنی در حالی که سرو پایش از اجناس وارداتی پوشیده شده در برابر کمره های رسانه ها چیغ می زند که وطنی است، عالی است. چه وطنی است و چه عالی است. آن چه هم که در برخی شرکت ها و کارخانه های افغانستان تولید می شود، نه وطنی اند و نه عالی. مثلا موتر سیکل های که در افغانستان مونتاژ می شوند و بازار گرمی نیز دارند، از کجا محصول افغانستان اند. کل پرزه های آن از چین وارد می شود و آن گاه در برخی مناطق کشور این پرزه ها با هم وصل می شوند و به نام محصولات داخلی به فروش می رسند. کجای این وطنی است و عالی است؟ نوشابه های که در افغانستان تولید می شوند کلا از خارج وارد می شوند و تنها از آب افغانستان در تهیه آن استفاده می شود، کجای این وطنی و عالی است؟ و قس علی هذا. در هفده سال گذشته با میلیاردها دالر کمک جامعه جهانی افغانستان می توانست به اقتصادی توانمند و پردرآمد دست پیدا کند، اما به دلیل سیاست های اشتباه آمیز کل پول های وارد شده به کشور دوباره صرف خرید وسایلی شد که اصلا نیاز چندانی به آن ها وجود نداشت. دولت افغانستان و به ویژه آقای غنی که خود را مغز متفکر اقتصادی می داند، هیچ برنامه اقتصادی منظمی را به هدف بهتر شدن اقتصاد کشور و راه یافتن محصولاتی که در این کشور تولید می شوند، برنداشت که به رونق اقتصادی بینجامد و زنده گی بهتری را به شهروندان نوید دهد. همین حالا واردات ما به مراتب سنگین تر و بیشتر از صادرات ماست. ما سالانه ۱۳۰ میلیون دالر را صرف خرید برق می کنیم در حالی که بیشتر مناطق کشور از بی برقی رنج می برند. بیرون شدن این همه پول در ظرف پانزده سال گذشته آیا به ساختن چند بند برق کمک نمی کرد؟ وضع برق هم که مشخص است، همین حالا در شهر هرات مردم در بی برقی بسر می برند. چرا؟ چون برقی که از طریق ایران وارد می شد، توسط این کشور به بهانه کمبود برق داخلی قطع شده است. شاید روزی دیگر کشورهای هم که به افغانستان برق می فروشند، برق شان را قطع کنند. آن وقت یک بار دیگر افغانستان در تاریکی زمان طالبان فرو می رود. دولت عملا با سیاست بازار آزاد جلو رونق اقتصادی را گرفته است. این البته به معنای نفی بازار آزاد نیست ولی دولت مکلف بود که زمینه های رشد اقتصاد داخلی را با توجه به ظرفیت های کشور مساعد سازد. متاسفانه افغانستان پیش رفت قابل توجهی در زمینه های زیربنایی نداشته است. اقلام اساسی مورد نیاز کشور هنوز از خارج وارد می شود و در مقابل آن صادرات به چند قلم کوچک میوه های خشک و تازه محدود شده که به هیچ صورت توازن اقتصادی را به وجود نمی آورد. شعار وطنی است، عالی است زمانی جواب گو می بود که دولت برای رشد سکتور خصوصی برنامه ریزی می داشت و در جهت توانمند شدن چرخه اقتصاد داخلی گام برمی داشت. با شعار وطنی است، عالی است، رشد اقتصادی فراهم نمی شود. با وطنی است، عالی است، مردم به کدام نیاز های شان پاسخ دهند، آیا یک بار سران دولت این را از خود پرسیده اند. آیا با نوشابه های انرژی زا که تمام عناصر سازنده آن از خارج وارد می شود، می توان به نیاز های اقتصادی کشور پاسخ داد؟ وطنی است، عالی است یک شعار دهن پر کن و میان تهی است که مثل دیگر شعار های آقای غنی به هیچ درد این کشور مستهلک نمی خورد. اگر می خورد حداقل خودشان لنگی و پیراهن تنبان پنجابی به تن نمی کرد.