رییس‌جمهور کرزی برای امضای پیمان امنیتی به ایالات متحده رفته تا ظاهراً راهبرد امنیتی سال‌های بعد از ۲۰۱۴ را با باراک اوباما تعیین کند. مهم‌ترین نکتۀ این پیمان، تجهیز و تسلیح نیروهای امنیتی و هم‌چنان آموزش این نیروها خوانده شده است.
در حالی ‌که بحثِ اما و اگرهای این پیمان هنوز پابرجاست؛ طالبان واکنش‌شان را نسبت به آن بیان کرده‌اند. طالبان در پیامی ‌که جدیداً صادر کرده‌اند، گفته‌اند که اگر آقای کرزی از امضای این توافق‌نامه ابا ورزد، این کارِ او به منزله پایان جنگ افغانستان خواهد بود. زیرا این پیمان می‌تواند باعث حضور دایمیِ ‌سربازان ایالات متحده در افغانستان گردد و تا زمانی که خارجی‌ها در افغانستان باشد، بی‌تردید که جنگ ادامه خواهد یافت.
این موضع‌گیری طالبان، چیز جدیدی نیست. آن‌ها بارها در مناسبت‌های گوناگون مخالفت‌شان را با حضور ایالات متحده و امضای پیمان‌ها با آن کشور نشان داده‌اند. این‌بار نیز تکرار همان مکررات است؛ ولی به این بهانه بهتر است که ما یک بار دیگر به ماهیت طالبان، حامیان و گروه‌های هم‌سو با آنان اشاره‌یی کنیم.
نخستین مسأله‌یی که به خاطر می‌آید، موضع مشترک حزب اسلامی‌ و طالبان است که خود آقای کرزی و همراهانش آنان را جدا از هم می‌دانند. حال آن‌که حزب اسلامی‌ نیز مانند طالبان، خواهان قطع رابطه با ایالات متحده و خروج نیروهای خارجی است. اما این‌که جناب کرزی و همراهانش آنان را از هم جدا می‌دانند، از جایی دیگری آب می‌خورد.
نکتۀ دوم تاکیدی‌ست بر آن‌که، این پیام تنها پیامِ طالبان نیست؛ بل‌که حامیان طالبان نیز در آن نقش و نفع دارند. پاکستان نخستین کشوری‌ست که در ردیف این حامیان ذهن را متوجه خود می‌سازد، اما از یاد نباید برد که مخالفان ایالات متحده در منطقه کم نیستند و تردیدی نیست که برخی از کشورهای دیگر نیز به نوبۀ خود، نقشی در این مخالفت دارند.
هنوز روشن نیست که امضای پیمان امنیتی چه سودی به حال افغانستان خواهد داشت؛ چون نه به جناب کرزی و همراهانش اعتمادی وجود دارد و نه هم به ایالات متحده. زیرا آقای کرزی از اجرای این‌گونه بازی‌ها، منافع شخصی و گروهیِ خویش را دنبال می‌کند و ایالات متحده نیز به بهانه امضای پیمان راهبردی و… سعی می‌کند که به کشورهای مخالفِ خود در منطقه، چنگ و دندان نشان دهد.
اما این نکته روشن است که طالبان و حامیانِ آنان به‌سختی از امضای این پیمان هراس دارند. طالبان می‌دانند که امضای پیمان امنیتی، به نیروهای نظامی افغانستان قوت خواهد بخشید و این امر رویای پیروزیِ آنان را مکدر خواهد ساخت. زیرا دریافت غالب میان آن‌ها این است که با خروج نیروهای خارجی از افغانستان، سقوط دولت حتمی‌ست.
اگر واقعیت همان باشد که طالبان به آن پی برده‌اند؛ بی‌تردید جای شکر دارد و مسلماً که همه طرف‌دار امضای این پیمان‌ می‌باشند. اما مشکل آن‌جاست که صداقت ایالات متحده و تیم آقای کرزی هنوز نزد مردم افغانستان زیر سوال است. مردم متیقن نیستند که امضای این پیمان می‌تواند مشکل جنگ افغانستان را حل کند؛ زیرا افغانستانی که با آن‌همه امکانات و فرصت در یازده‌سال گذشته نتوانست به پایان جنگ برسد، چه‌گونه با امضای این پیمان به آن خواهد رسید.
از این‌رو، تنها وجهی که پُررنگ‌تر جلوه می‌کند، همانا منفعت‌طلبی‌های ایالات متحده و تیم آقای کرزی، از بهانه‌یی به نام پیمان امنیتی است.
اما طالبان از همین مانور حکومت به‌شدت ترسیده‌اند و سریعاً واکنش‌شان را نسبت به این پیمان، بیان کرده‌اند و این نشان می‌دهد که طالبان نیز ببر کاغذی‌یی بیش نیستند و مثل گذشته، فقط حامل پیام حامیان‌شان می‌باشند.