سوال این است که بالاخره استراتیژی آمریکا در مورد جنگ افغانستان، سرنوشت این کشور را به کجا خواهد برد؟ با توجه به بازتاب شکلی که استراتیژی ترامب در مورد افغانستان داشت، انتظار می‌رفت خیلی از چالش‌های موجود را از سر راه حکومت و مردم افغانستان بردارد. اما متاسفانه دیده می‌شود که این استرایژی وضعیت را بیش‌تر از از پیش بدتر ساخته است.
دونالد ترامپ رییس جمهور امریکا چندی قبل گفته بود که استراتیژی‌‌اش در مورد افغانستان که بخشی از آن‌ اِعمال فشار بالای پاکستان بود، غیرموثر بوده و از استراتیژی جدیدی خبر داده است. بعد از آن امریکایی‌ها از عقب‌نشینی نیروهای امنیتی افغانستان از نقاط دور و کم‌جمعیت خبر دادند و اندکی نگذشت که یک مقام وزارت خارجه امریکا با دفتر طالبان در قطر مذاکره کرد.
بدون شک سیاست جدید ترامپ در مورد جنگ افغانستان، هم از سوی طالبان و هم از جانب رقبای منطقه‌یی امریکا مخصوصآ روسیه و ایران به معنی شکست امریکایی‌ها در این جنگ تلقی گردید. سفیر پیشین امریکا در افغانستان هم مذاکرۀ واشنگتن با طالبان در غیاب کابل را، تضعیف مشروعیت دولت افغانستان خواند.
هرچند ضعف حکومت افغانستان بیشتر به ناکاره‌گی و فساد درونی خود نظام و رهبران آن مربوط می‌شود که به‌جای تلاش در جهت حاکمیت قانون، تامین عدالت و توسعه، در توطئه‌چینی‌ها و دسیسه‌سازی‌ها علیه هم مشغول‌اند. اما سیاست و عمل‌کرد جدید امریکایی‌ها، طالبان و رقیبان منطقه‌یی امریکایی‌ها را به تشدید جنگ، تشویق و ترغیب نموده است.
تمام این وضعیت شرم‌آور و شکننده، ریشه در بیکاره‌گی و ناتوانی نهادهای استخباراتی و کشفی دولت افغانستان دارد که طالبان در موجودیت یک حکومت و حامیان خارجی‌اش، بی‌هیچ‌گونه ترس و نگرانی، زمینۀ نشست چهارهزارتن از علمای دینیِ هوادار خود را در داخل افغانستان فراهم می‌سازند و برای مشروعیت اعمال دهشت‌افگانۀ خود برنامه می‌چینند و بعد با لشکر منظم از چهارسو به شهر غزنی حمله می‌کنند و بیشترین بخش‌های از این شهر را در زمان اندکی اشغال می‌کنند. سه روز است که این جنگ ادامه دارد. جالب این است که در حین زمان هیأت خود را به تاشکند پایتخت ازبکستان فرستادند که مورد استقبال وزارت خارجه این کشور نیز قرار گرفت. اما این طرف رییس حکومت وحدت ملی از اعتماد بر مسوولین نهادهای نظامی، امنیتی و استخباراتی افغانستان سخن می‌گوید.
این خود شیفته‌گی و اعتمادبه‌نفس جناب سرقوماندان اعلی قوای مسلح جز خاک به چشم مردم زدن، چه مفهومی می‌تواند داشته باشد؟ چرا به مردم صاف و ساده نمی‌گوید که ما در تمام برنامه‌های خود شکست خورده‌ایم و در متن قصۀ جنگ و صلح افغانستان هیچ‌ نوع دخلی نداریم؟
از جو وضعیت چنین برمی‌آید که تاکنون تمام اقدامات دولت افغانستان و شرکای بین‌المللی‌اش چه در راستای سرکوب مخالفان دولت و چه در برقراری صلح، فاقد یک آجندای موثر بوده و بدون سنجش به پیش رفته، جبهۀ جنگ را در چندکیلومتری پایتخت رسانده و زود است که از عدم موثریت برنامه‌ها و اقدامات حکومت و ناکاره‌گی راهبرد امریکا در قبال افغانستان یک‌بار دیگر سرنوشت این کشور به پرتگاه سقوط و تباهی برود. چنان‌چه توقع مردم افغانستان از حکومت و جامعه جهانی که همواره تامین صلح و حفظ دستاورد‌های نیم‌بند هفده‌سال پسین بوده در تعاملات اخیر نادیده گرفته شود، مردم و کشور در وضعیت بسیار بدتر از گذشته در موجودیت جهان گیر خواهند کرد.