محمد اشرف غنی، رییس دولت وحدت ملی، در سفرش به ولایت غزنی بعد از سقوط شش روزۀ این شهر به دست طالبان و کشته و زخمی شدن بیش از صدها نظامی و غیر نظامی کشور و سوختن و برباد رفتن شهر و داشته‌های مردم و دولت، از مقامات پاکستانی خواسته است که باید در مورد اتباع پاکستانی که در جنگ غزنی حضور داشتند، پاسخ بدهند. سال‌هاست که نظامیان پاکستانی زیر نام طالبان مدارس، در میدان‌های افغانستان در برابر مردم و دولت‌های این کشور می‌جنگند و این روند هم‌چنان ادامه دارد. تاکنون هیچ تغییری در سیاست‌های پاکستان در برابر افغانستان رونمانشده است و بیش از بیست سال است که پاکستان به شکل مستقیم در کشور ما مداخله نظامی و جنگ رو در رو دارد؛ جنگی که سال‌هاست به نام جنگ با تروریزم معرفی شده است. سال‌هاست که پاکستان تروریزم را به عنوان ابزار تطبیق سیاست خارجی خویش قرار داده و افغانستان میدان بازی‌های آن کشور شده‌است. اگرچه دیروز که پاکستان در افغانستان مداخله می‌کرد تنها کسی که در برابر آن تا پای جان ایستاده‌گی و مقاومت کرده بود، احمدشاه مسعود قهرمان ملی کشور بود. تجاوز مستقیم پاکستان به افغانستان در آخرین روزها سقوط حکومت نجیب در صفوف حزب اسلامی آغاز یافت و ادامه یافت. در دروان حکومت اسلامی مجاهدین عسکرهای پاکستانی در لباس حزب اسلامی حکمتیار در برابر دولت می‌جنگیدند و دیگر جریان‌های مخالف دولت هم رابطه تنگاتنگی با ای. اس. ای داشتند. بعد از ناکمی آن پروژه، طالبان شکل یافتند و نیروهای پاکستانی زیر نام طالبان رسماً افغانستان را زیر چکمه‌های شان قرار دادند تا اینکه مقاومت در چند درصد خاک افغانستان ادامه یافت. بعد از شهادت قهرمان ملی افغانستان و شکل یافتن فضای جدید، تلاش‌های زیادی صورت گرفت تا جنگ آن روز افغانستان را جنگ داخلی نشان بدهند؛ اما همانگونه که آفتاب با انگشت پنهان نمی‌شود، وضعیت به همان شکلی که بود ادامه یافت و هم حامدکرزی و هم اشرف‌غنی و نیروهای امنیتی دقیق در ادامۀ راه احمدشاه مسعود قرار گرفتند و با داشمنان او می‌جنگند و با دشمنان صلح می‌کنند. سربازان ما در نهادهای امنیتی کشور نیز روی همان اهداف و با همان دشمن می‌جنگند. با گذشت نزدیک به دو دهه از شهادت قهرمان ملی افغانستان و شکل یافتن فضای دیگر در کشور با حضور جامعه جهانی، جنگ‌های موجود با همه خشونت و نفرتی که در آن صورت می‌گیرد، نشان داد که احمدشاه مسعود سال‌ها یک تنه و بدون حمایت خارجی در برابر چه دشمنی و کدام کشوری قرار داشته است. آتش زدن شهر غزنی و کشتار بی‌رحمانۀ طالبان، هم‌چنان سقوط شهر قندوز در دومرتبه و جنایت‌هایی که رفت و نیز جنگ‌هایی که همه‌روزه در کشور جریان دارد و قربانی می‌گیرد فقط یک نکته را به اثبات میرساند که راه و خط و مبارزات قهرمان ملی افغانستان و یارانش تنها راه راست و حقیقی بوده است که امروزه دولت وجامعۀ جهانی هم آن را دنبال می‌کند.
چنانکه امروز آقای غنی از مقامات پاکستانی می‌خواهد که در مورد حضور جنگ جویان شان در جنگ غزنی توضیح بدهند، جدا از هر مسألۀ دیگر دو نکته مهم را میرساند؛ اول اینکه با گذشت این همه سال‌ها هنوز هم نظامیان پاکستانی زیر نام طالبان در خطوط جنگ ومیدان‌های نبرد در برابر دولت و مردم افغانستان می‌جنگند. نکتۀ دوم این است که جنگ امروز، جنگ داخلی نیست؛ چنانکه دیروز هم جنگ احمدشاه مسعود جنگ داخلی نبود.
درسی که از این وضعیت می‌گیریم، همین است که پاکستان تا زمانی درک نکند که افغانستان را رسماً در کنترل دارد، از جنگ نیابتی و لشکرکشی این‌چنینی دست بر نمی‌دارد. شاید نام‌های گروه‌هایی که در این جنگ نیابتی می‌جنگند، تغییر کند؛ اما این حقیقت است که جنگ افغانستان به درستی به زودی پایان نمی‌یابد تا زمانی که واقعاً از بستر قدرت و توانایی‌ها ملی، افغانستان با پاکستان زیر نظر جهان گفت‌وگو نکند و جهان فشارهای لازم را بر پاکستان وارد نسازد.