همین دیروز ایتلاف بزرگ ملی هزاران شناس‌نامۀ سفید، بسته‌های ‌استیکر، شناس‌نامه‌های استیکرخورده و کتاب‌های ثبت‌نام رأی‌دهنده‌گان را به‌عنوان اسناد در اختیار رسانه‌ها قرار داده است و برمبنای آن ادعا می‌کند که ارگ ریاست جمهوری، کمیسیون مستقل انتخابات و ادارۀ توزیع شناس‌نامه‌ها این تقلب را در کمال بی‌شرمی سازماندهی کرده‌اند.
اعضای ارشد ایتلاف بزرگ ملی افغانستان در نشستی گفته اند: با این‌که برگزاری انتخابات شورای ولسوالی‌ها، شورای ولایتی و ریاست جمهوری نیاز حیاتی مردم است، اما با تقلب گسترده‌یی که حکومت و کمیسیون در پیش گرفته‌اند و حتا به شناسنامۀ افراد خیالی و مرده‌ها نیز استیکر زده‌اند.
اعضای ایتلاف بزرگ ملی افغانستان تهدید کرده اند که در هم‌کاری با سایر احزاب و جریان‌های سیاسی با راه‌اندازی حرکت‌ها و نافرمانی‌های مدنی در برابر این «تلاش‌های ناپاک حکومت وحدت ملی»می‌ایستند.
اعضای ارشد این ایتلاف گفته اند، در صورتی‌که حکومت به خواست‌ احزاب تمکین نکند و بر برگزاری انتخابات بدون سیستم بایومتریک هم‌چنان پافشاری کند، آن‌ها از گزینه‌های دیگری استفاده نیز خواهند کرد.
ایتلاف بزرگ ملی افغانستان با خوانش اعلامیه‌یی خواستار ایجاد یک کمیسیون بی‌طرف، مستقل و باظرفیت، تغییر سیستم انتخابات به رأی قابل‌ انتقال، ثبت‌نام‌ رأی‌دهنده‌گان توسط سیستم بایومتریک، زمینه‌سازی برای نظارت احزاب و ایتلاف‌های سیاسی در تمام روند انتخابات و هم‌چنان پروسۀ مسالمت‌‎آمیز انتقال قدرت سیاسی شده است.
اگر حکومت با این افشای واضح و دارای مدرک بازهم به رفتار شرم‌آور و یک‌نواخت خود تاکید بورزد و به خواست مشروع مردم و جریان‌های سیاسی هیچ‌گونه تمکین نشان ندهد احتمال هرگونه بحران در کشور می‌رود. این در حالی است که نهادهای امنیتی کشور با سر بی‌باک و بلند از سقوط قریب الوقوع پنج ولایت کشور مژده‌گانی می‌دهد.
واقعا حکومت وحدت ملی و شخص رییس جمهور با فراهم‌آوری شرایط تلخ و تکان‌دهنده در پی عملی‌کردن چه سیاستی برآمده است؟ آیا با روی دست‌گرفتن سیاست‌های پوچ و غیرقابل توصیف می‌خواهد افغانستان را دودسته تقدیم گروه طالبان نماید؟ اگر هم قرار باشد که در پُشت این سیاست شاریده و حاکمیت رسوا، به قول شخص سرقومندان اعلی بحث منافع کل کشور مطرح باشد که گمان نمی‌رود چیزی برای ارزش‌های کشورداری و صلاح و فلاح مردم باقی مانده باشد.
واقعآ نفس وضعیت به حدی پیچیده و نگران‌کننده شده که تمام راه‌ها و روزنه‌های امیدواری مردم را مسدود نموده است.
خاموشی جامعۀ جهانی اما، در برابر این اقدامات و سرنوشت نامعلوم مردم افغانستان، غم‌انگیز و تماشایی است و دنیایی از پرسش را در ذهن فرد فرد این مملکت برانگیخته است.
مگر در یک چنین وضعیت رسوا و شرم‌آور که روزتاروز به بسط و دامنۀ آن افزوده می‌شود، هنوزهم ممکن است انتظار برگزاری انتخابات شفاف را کشید؟ حالا اگر دیده شد و انتخاباتی هم برگزار گردید نیمی از رای‌دهنده‌گان این دور از انتخابات اصحاب قبرستان‌ها خواهد بود؟ مگر این چرخۀ باطل تا کجای کار به پیش می‌رود و تا چند دم از دمار ملتی درمی‌آورد که جز جنگ و تباهی، فقر و بی‌عدالتی هیچ تجربه‌یی از زنده‌گی ندارند؟