دکان‌های بوت فروشی کابل مملو از بوت‌های چینی، پاکستانی و تولید سایر کشورهاست. کمتر دکانی را می‌‌توان یافت که بوت ساخت افغانستان داشته باشد. این در حالی است که تولیدکننده‌گان داخلی توان رقابت با کمپنی‌های خارجی راندارند.
این در حالی است که اتحادیه بوت دوزان از ورشکست شدن کارخانه های بوت دوزی سخن می‌گویند و هشدار می‌دهند در صورتی که جلو ورود بوت‌های چینی و سایر کشورها گرفته نشود، اعتراض‌های گسترده‌یی را به راه می‌اندازند.
بوت فروشان می‌گویند قیمت ارزان بوت‌های چینی سبب شده تا مردم میل کمتری به خرید بوت های وطنی داشته باشند.
فهیم الله که در شهر کابل مغازه بوت فروشی دارد، بیشتر بوت‌هایش را از چین و پاکستان وارد می‌کند: «ما هم بوت ایرانی داریم و هم بوت‌‎های چینایی می‌فروشیم. ما مال چینایی را از لاهور و مندوی کابل می‌خریم. تقریباً دست دو و دست سه این بوت ها را می‌خریم». این دکاندار کابلی می‌گوید در دو سال اخیر بیشتر مردم می‌کوشند تا بوت‌های اصلی را اما ارزان را بخرند.
بوت افغانی با مارک خارجی
فهیم الله می‌گوید بیشتر بوت‌هایی که در افغانستان ساخته می‌شوند با نام و مارک کشورهای خارجی در فروشگاه‌های لوکس به فروش می‌رسند: «فعلا بوت افغانی مارک زده می‌شود؛ ایرانی یا ترکی یا کشورهای دیگر… و در شهرنو فروخته می شوند؛ اما این بوت ها ساخت کشور ماست».
خریداران بوت می گویند بوت‌های ساخت افغانستان قیمت است اما نسبت به بوت های چینی و پاکستانی کیفیت خوبی دارد.
محمد اکبر، یک خریدار بوت می گوید: «بوت افغانستان قیمت است. مردم بوت‌هایی را می‌خرند که ارزان باشد».
هشدار بوت‌دوزان
در همین حال اتحادیه بوت دوزان شهر کابل به حکومت هشدار داده اند در صورتی که جلو ورود بوت‌های بی‌کیفیت چینی گرفته نشود، اعتراض‌های گسترده‌یی را در جاده‌های کابل به راه می‌اندازد.
محمد آصف جامی، رییس اتحادیه بوت دوزان شهر کابل روز یکشنبه ۲۴ جدی ۱۳۹۱ در یک کنفرانس خبری در کابل گفت که بوت دوزان حالا به فقیرترین قشر جامعه تبدیل شده اند: «اعلان می‌کنیم که غذا از سفره‌های ما بوت دوزان گریخته، ما غذا نداریم».
جامی افزود که بوت دوزان افغان به دلیل نبود کار راه مهاجرت را در پیش گرفته و به کشورهای همسایه مهاجر شده اند. او هشدار داد در صورتی که از بوت دوزان حمایت نشود و حکومت جلو ورود بوت های خارجی را نگیرد، بوت دوزان دست به تظاهرات خواهند زد: «اگر دولت برنامه خودرا اعلام نکند و به خواسته های ما رسیدگی نکند، ما به تظاهرات شبانه روزی خیابانی دست خواهیم زد».
افغانستان با پذیرش نظام بازار آزاد، تاکنون دروازه هایش را بر روی تولیدات کشورهای همسایه و جهان باز گذاشته است. این در حالی است که تولیدکننده‌گان داخلی قدرت رقابت با کمپنی‌های بزرگ خارجی را ندارند.