حالا با گذشتِ سه روز از برگزاری انتخابات مجلس نماینده‌گان، می‌توان با توجه به برخی شواهد و اسناد به‌دست آمده، متیقن‌تر از قبل تأکید کرد که یک بارِ دیگر در افغانستان بر سرِ انتخابات همان بلایی آمده که در انتخابات سال ۱۳۹۳ مردم شاهدش بودند؛ یعنی تقلب‌های انتخاباتی با گسترۀ بسیار وسیع و تعیین‌کننـده!
در برخی ولایت‌های کشور به روایت شاهدان عینی، چنان تقلب‌هایی صورت گرفته که می‌تواند کُل نتایجِ انتخابات را در آن ولایت‌ها دگرگون سازد. در کابل که فکر می‌شد باید در موجودیتِ نهادهای ناظرِ ملی و بین‌المللی تقلبِ کمتری صورت بگیـرد، اما در این شهر بیشتر از هر شهرِ افغانستان تقلب‌های انتخاباتی انجام یافته است.
برخی از نامزدانِ پولدار پیش از برگزاری انتخابات در نزدیکی با افرادی در داخل کمیسیون برای خود رای خردیداری کرده بودند و حالا این افراد با اتکا به همان آرای تقلبی جشنِ پیروزی برپا می‌کنند. گفته می‌شود در ولایتِ هرات نیز تقلب‌های انتخاباتی بسیار وسیع صورت گرفته است. بر اساس گفته‌های برخی شاهدان عینی از این شهر، افرادی پس از روزهای برگزاری انتخابات، از کمیسیون ولایتی رای خریده اند. این افراد زمانی که متوجه شده‌اند رای لازم را در انتخابات از آنِ خود نکرده اند، در شبِ پس از برگزاری انتخابات با یکدیگر تفاهم کرده و در برابر پول بسیار گزاف، آرای جعلی برای خود ساخته‌اند.
در ولایت هرات از چهار تن به صورتِ واضح نام گرفته می‌شود که با چنین آرایی می‌خواهند وارد پارلمانِ کشور شوند. در ولایت‌های شمالی که گفته می‌شود نه آن‌گونه که لازم بوده انتخابات برگزار شده و نه هم مردم مشارکت داشته اند، به نامزدهایِ مشخصی رای تقلب شده و یا صندوق‌ها در خانه‌های برخی از زورمندان پُر شده است. در جنوب و شرق نیز وضع از این بهتر گزارش نمی‌شود. شاید حالا کمیسـیون انتخابات بگوید که با تمام توان و قدرت از ورود افراد متقلب به پارلمان جلوگیری خواهد کرد و در ضمن، از رسانه‌ها بخواهد که در این رابطه گزارش‌های منفی منتشر نسازند تا افکار عمومی نسبت به انتخابات لطمه ‌نبیند. ولی از کجا معلوم که واقعاً رای‌های پاک از ناپاک جدا ساخته شوند؟
در انتخابات‌های گذشته نیز کمیسیون انتخابات مردم را به خویشتن‌داری و شکیبایی فرا می‌خواند و وعده می‌کرد که به تمام مسایلِ انتخاباتی به صورتِ شفاف و فنی رسیده‌گی خواهد کرد، ولی واقعاً چنین شد؟ اگر واقعاً کمیسیون انتخابات به وظایفِ خود صادقانه عمل می‌کرد، حالا چیزی به نام حکومت وحدت ملی نمی‌داشتیم که کشور را به سمت بحران و نابسامانی سوق دهد.
فراموش نباید کرد که وضعیتِ نابسامانِ امروزِ کشور و سیل خونی که به‌راه افتاده و هر روز هم بیشتر می‌شود، ماحصلِ کارکرد کمیسیون انتخابات است. ما اگر در سال ۱۳۹۳ انتخاباتِ شفاف و عادلانه می‌داشتیم، بدون شک برآیند آن، حکومتی با حمایت مردمی می‌بود؛ حکومتی که تمام مردم افغانستان در آیینۀ آن خود را می‌دیدند.
این حرفِ نادرستی است که حکومت فعلی مجموع کُلِ آرایی است که به هر دو تیم داده شده بود و حقانیت و مشروعیتِ آن بیشتر از حکومتی است که توسط یک تیم به وجود می‌آمد. حکومتی که در نتیجۀ آرای اکثریتِ مردم یعنی همان پنجاه جمع یک به وجود می‌آید، به دلیلِ این‌که توسط یک تیم منسجم به وجود آمده، بیشتر از حکومت‌های ایتلافی می‌تواند کارآیی داشته باشد و در برابر مردم احساس پاسخ‌گویی کنـد. اگر غیر از این می‌بود، در همۀ کشورها باید حکومت‌های ایتلافی از نوع حکومت وحدت ملی پس از انتخابات ساخته می‌شد؛ چون از نظر عقلی هم اگر چنین چیزی معقولیت می‌داشت، قابل قبول‌تر بود. اما می‌بینیم که در تمام کشورهای جهان، فقط قدرت سیاسی در نتیجۀ انتخابات به یک تیم و حتا یک فرد تفویض می‌شود. پس باید نتیجه گرفت که حکومت‌های ایتلافی حکومت‌هایی از سرِ ناگزیری اند؛ حکومت‌هایی اند که فقط چند وظیفۀ معدود در اختیارشان است تا کشور را وارد انتخاباتِ بعدی سازند.
در افغانستان حتا حکومت وحدت ملی به همان تعهداتِ خود در قبال تفاهم‌نامۀ سیاسی نیز عمل نکرده است. یکی از وظایف اصلی و اساسی حکومت وحدت ملی، وارد کردنِ اصلاحاتِ گسترده در عرصۀ انتخابات بود. باید به صورت واقعی و دقیق، به تخلف‌های انتخاباتِ گذشته رسیده‌گی می‌شد تا این‌بار شاهد برگزاری انتخابات بهتری می‌بودیم؛ ولی وقتی تقلب‌کاران به جای مجازات، تقدیر می‌شوند و به عنوان مشاورانِ رییس جمهوری کرسی‌هایی را به نام خود می‌کنند، بدون شک حال و روزِ آن کشور خوب نخواهد شد.
در همین حال، داکتر عبدالله رییس اجراییِ حکومت وحدت ملی در نشست کابینه به صورتِ واضح گفت که خودش در انتخابات پارلمانی از کسی حمایت نکرده، ولی کسانِ دیگری بودند که این رویه و روحیه را نداشتند. اشارۀ آقای عبدالله به کیست؟ مگر او به صورتِ واضح انگشت اتهام به سوی ارگ نمی‌گیرد؟!
معلوم است که آقای عبدالله از چه کسانی یاد می‌کند. در مورد این‌که ارگ در انتخابات پارلمانی جانب‌دار بوده، هیچ شک و شبهه‌یی وجود ندارد. تیم‌ ارگ از ماه‌ها پیش از برگزاری انتخابات، افرادی را در ۳۴ ولایت آماده کرد و وارد انتخابات ساخت. این افراد بدون کمترین تردید به دستور آقای غنـی وارد پارلمان نیز خواهند شد. وقتی ارگ نتواند خود را از یک روند ملی دور نگه دارد و بگذارد همه چیز قانونی انجام شود، آن‌گاه از زورمندان و قلدرانِ محلی و اعضای کمیسیون‌های انتخاباتی چه انتظار می‌توان داشت؟
حرفِ آخر این‌که: در انتخابات جعل، تقلب و مهندسی آرا به صورتِ چشم‌گیری انجام شده و مردم عملاً این را دیده‌اند و این موضوع می‌تواند واقعاً به چالشی بزرگ برای انتخاباتِ بعدی تبدیل شود. شاید هم این خواستِ ارگ باشد که انتخابات بعدی نیز یا برگزار نشود و یا مثل انتخاباتِ فعلی و گذشته با تقلب و مهندسی آرا همراه باشد؛ چون تا جایی که برخی تحلیل‌گران می‌گویند، دومین مغز متفکر جهان تصمیم دارد یک بار دیگر بختِ خود را در انتخابات بیـازماید و کارهای نیمه‌تمام را به پایان برساند!