چهار سال پیش، شاخۀ «ولایت خراسان داعش» در جنوب‌شرق افغانستان و مناطق قبایلی پاکستان اعلام موجودیت کرد. یک‌سال بعد از آن، ده‌ها تن از اراذل و اوباش که در بین آنان شهروندان ازبیکستان هم حضور داشتند، در ولایت جوزجان تجمع کردند و خود را داعش نامیدند. در نخست، «قاری حکمت» رهبری این گروه را به عهده داشت و پس از کشته شدن او، «مفتی نعمت‌الله» به عنوان فرمانده آنان تعیین شد. شخص دیگری به اسم مولوی «حبیب‌الرحمن» نیز برای این گروه، حلال خداوند را حرام و حرام خداوند را حلال می‌کرد و این‌گونه بود که آنان به جان و مال مردم افتادند. کوچ اجباری، غارت اموال و تصرف زنان و دختران مردم توسط جنگجویان مفتی نعمت‌الله در جوزجان و به خصوص منطقه «درزآب»، به کار روزانه این گروه تبدیل شده بود. مردم هر چه به دولت استغاثه کردند تا جان آنان را از چنگال این قطاع‌الطریق‌ها نجات دهد اما انگار ارگ‌نشینان نه گوش داشتند که بشنوند و نه چشم داشتند که ببینند. سرانجام طالبان در ششم جولای سال جاری، حمله وسیعی را به پایگاه‌های داعش در ولایت جوزجان آغاز کردند. این عملیات چنان غافل‌‌گیرکننده و برق‌آسا بود که ده‌ها تن از جنگجویان داعش را به کام مرگ کشاند و کسانی که زنده ماندند نیز به محاصره طالبان درآمدند و در یک قدمی مرگ قرار گرفتند. در همین مقطع حساس که چیزی برای نابودی کامل داعش در شمال افغانستان نمانده بود، نماینده‌گان وزارت دفاع، داخله و ریاست امنیت ملی در یک نشست فوری و محرمانه در کابل، تصمیم گرفتند تا جنگجویان داعش را نجات دهند. وزارت دفاع در یک مأموریت سخت و دشوار، چندین فروند بالگرد را به ولایت جوزجان فرستاد و در ضمن از نیروهای خارجی نیز خواست که با بمباران هوایی، محاصره طالبان را بشکنند. سرانجام طالبان از اطراف منطقۀ درزآب عقب‌نشینی کردند و بالگردهای وزارت دفاع، در چندین پرواز، نزدیک به ۲۰۰ تن از جنگجویان داعش از جمله مفتی نعمت‌الله و مولوی حبیب‌الرحمن را انجام دادند و به کابل آوردند. به رغم آن که از این عملیات نجات، سه ماه می‌گذرد اما تاکنون این جنگجویان و فرماندهان آنان در مهمان‌خانه‌ها و نهادهای حساس دولتی بسر می‌برند. جالب اینجا است که در حمله طالبان به داعش در جوزجان، نگرانی از بابت به خطر افتادن جان غیرنظامیان نبود زیرا حمله طالبان به پایگاه‌ها و مناطق غیرمسکونی صورت گرفته بود که فقط جنگجویان داعش حضور داشتند.
بنابراین، هدف دولت نه نجات غیرنظامیان بلکه نجات جان ۲۰۰ تن از دزدانی بود که جان و مال مردم را بر خود حلال کرده بودند. این ماجرا را داشته باشید.
نزدیک به یک هفته است که منطقۀ «خاص ارزگان» در ولایت ارزگان، با شرایط سخت و دشواری روبه‌رو است. در یورش صدها تن از طالبان به مناطق مسکونی ارزگان خاص که هفتۀ پیش شروع شد و تا هنوز پایان نیافته است، ده‌ها تن از غیرنظامیان کشته، زخمی و آواره شده‌اند. این خبر چنان دردناک بود که تمام رسانه‌های داخلی و خارجی به آن پرداخته‌اند اما وزارت داخلۀ افغانستان اعلام کرده که ما هنوز نمی‌دانیم در آنجا چه می‌گذرد. اکنون سوال از دولت این است: چگونه می‌دانستید ده‌ها تن از دزدان در منطقه درزآب در آستانۀ هلاکت قرار دارند و به یاری‌شان شتافتید اما این را نمی‌دانید که بر سر زنان و کودکان در خاص ارزگان چه آمده است؟ البته پاسخ این سوال چیزی نیست که کسی نداند؛ آنچه مردم از اوضاع کشورشان می‌دانند این است که دولت شریک دزد و رفیق قافله است. البته وضعیتی که اکنون در خاص ارزگان و یا مناطق دیگر به وجود آمده، نتیجۀ اعتماد بیش از حد مردم به سیاست‌مداران و خوش‌باوری مفرط آنان به دولت‌مردان‌شان است اما غافل از این که همین سیاست‌مداران و دولت‌مردان، خود علتی از علل تراژدی‌های انسانی در افغانستان هستند.