ماندگار: به روز پنجشنبۀ هفتۀ گذشته، کابل گواه برگزاری یکی از نشست‌های بزرگ برای بررسی روند گفت‌وگوهای صلح با طالبان بود.
در این نشست که از نشانی جریان سیاسی آجندای ملی با عنوان «صلح در آیینۀ وفاق ملی» برگزار شده بود، در آن شمار زیادی از نخبه‌گان سیاسی، مجاهدان، اعضای مجلس، استادان دانشگاه و دانشجویان اشتراک کرده بودند.
احمدولی مسعود، رییس جریان سیاسی آجندای ملی در این نشست گفت که زیرنام روند صلح مسایل قومی دامن زده می‌شود.
به گفتۀ آقای مسعود، تا هنوز هیچ طرح مشخصی برای به ثمر نشستن گفت‌وگوهای صلح وجود ندارد.
رییس جریان سیاسی آجندای ملی در ادامۀ سخنانش گفت: حکومت وحدت ملی در مدت زمان باقی‌مانده، توانایی انجام گفت‌وگوها با طالبان را ندارد و تا زمانی که یک حکومت مشروع و ملی روی کار نیاید، این گفت‌وگوها نتیجه‌یی در پی نخواهد داشت.
آقای مسعود در پایان سخنانش خاطر نشان کرد: «موضع دولت، مشارکت دیگران و در نظر داشتن گروه‌های که در برابر تروریسم و طالبان قربانی داده‌اند، حمایت جامعۀ جهانی برای گفت‌و‌گو به صلحی که زیر مدیریت مردم افغانستان باشد خیلی مهم است، تا هنوز به این موارد توجه نشده است».
در عین حال، داکتر رنگین دادفر سپنتا، مشاور پیشین شورای امنیت ملی افغانستان در این نشست گفت: «مشروع‌سازی به یک پدیدۀ نامشروع موجب می‌شود که نماینده‌گان آی.اس.آی و طالبان در سالون‌های بین‌المللی مورد قبول دیپلومات‌ها قرار بگیرند».
به باور آقای سپنتا: «عملاً طالبان به یک شریک مورد قبول ایالات متحده تبدیل شده و مردم که در چهل سال قربانی دادند و در هفده سال گذشته، اگر دوران مقاومت را علاوه کنیم، در بیست‌وپنج‌ سال با اشغال پاکستان زیر نام طالبان روبه‌رو بودند، در چنین گفت‌وگوها حضور ملموس ندارند».
سیدحسین اشراق استاد دانشگاه و اعضای ارشد جریان سیاسی آجندای ملی در این نشست گفت: پرداختن به مسألۀ صلح مهم و حیاتی است، زیرا نبود صلح در کشور بازسازی سیاسی و اجتماعی را در افغانستان با مشکل روبه‌رو کرده و زمینۀ توجیه ناکامی‌های دولت‌مردانِ را هم فراهم کرده است.
آقای اشراق گفت که دست‌اندرکاران داخلی و خارجی با مسألۀ صلح به عنوان هدف نه، بلکه به عنوان یک وسیله نگاه می‌کنند.
به گفتۀ آقای اشراق: ابزاری کردن صلح، برخورد این عده را تاکتیکی می‌کند و در نهایت در تلاش استقرار صلح ناپایدار آستین بر می‌دارند.
این جامعه‌شناس، میکانیسم‌ها در پیش گرفته شده برای صلح افغانستان را «ناقض» و «فاقد کارایی» می‌داند و می‌گوید که در طول ۱۸ سال گذشته، میکانیسم‌های صلحِ حکومت‌ها برای زد و بندهای سیاسی مهندسی شده بود که تهی از محتوای استراتژیک بوده/است.
به باور سید حسین اشراق: «اگر قرار باشد دست‌یابی به صلح به گونۀ جدی مطرح شود، ایجاب می‌کند یک چرخش بنیادین در نگاه کلان در رابطه به صلح به وجود آورده شود که هم در سطح پالیسی‌ها و هم در حوزۀ عملیاتی این چرخش، دیگردیسی تجربه شود. همچنان سازوکارهایی که تجربه شده، باید دچار تحول شود و از وضعیت محافظه‌کارانه و روزمره‌زده‌گی بیرون بیاید».
همچنان، عمر داوودزی، عضو شورای حراست و ثبات و یکی دیگر از سخنرانان این نشست گفت: همه اقشار ملت از قشر سیاسی، مدنی، علمی، دانشگاه‌ها، علما به میثاق صلح که خلع سلاح عمومی یکی از موارد آن می‌باشد، موافقه کنیم و تا زمانی که به این توافق نرسیم، گفت‌وگوهایی برای صلح نتیجه نمی‌دهد.