آقای خلیل‌زاد نمایندۀ ویژۀ امریکا در روند صلح افغانستان، شامِ دور روز پیش وارد کابل شد و به منظور رای‌زنی پیرامون برنامۀ صلح با طالبان، دیدارهایش را با مسوولان حکومت افغانستان پی گرفت. بر اساسِ خبرنامه‌یی که توسط ارگ ریاست‌جمهوری به نشر رسیده، نخستین دیدارِ او با محمد اشرف‌غنی رییس حکومت وحدت ملی بوده که در این دیدار هر دو طرف، به «رهبری افغان‌ها» بر روند گفت‌وکوهای صلح تأکید کرده‌اند و آقای خلیل‌زاد خاطرنشان نموده که به کشورهای منطقه سفر خواهد کرد و جزییاتِ سفرهایش را با رهبری حکومت افغانستان در میان خواهد گذاشت.
سفرِ آقای خلیل‌زاد که دومین سفرِ رسمیِ او به کابل به منظور رای‌زنی پیرامون صلح خوانده می‌شود، درحالی اتفاق می‌افتد که اولاً صلح در افغانستان به موضوعی مورد رقابتِ دوابرقدرتِ روسیه و امریکا تبدیل شده که در این‌میان طالبان بیشترین بهره را می‌برند و ثانیاً اوضاع سیاسیِ افغانستان به‌شدت انتخابات‌زده و درگیرِ نگرانی‌های ناشی از آن است. این اوضاع جمعِ سفرِ سیاست‌مدارِ امریکاییِ افغان‌تبار به کابل و سابقۀ مداخلاتِ سیاسیِ عمیقِ وی در کشور، نگرانی‌های فراوانی برای مردم افغانستان و انتخابات ریاست‌جمهوریِ پیشِ رو خلق می‌کند.
هرچند سفر آقای خلیل‌زاد به‌صورتِ رسمی در محور پروسۀ صـلح با طالبان تعریف می‌شود، اما به تجربه می‌توان دریافت که این صلح و این سفر با انتخابات ربط وثیقی دارد؛ به این معنا که به بهانۀ صلح می‌توان به انتخابات پرداخت و با سفر به کابل می‌توان میان صلح و انتخابات نقب زد.
منتقدان او می‌گویند که آقای خلیل‌زاد از گذشته تا کنون ابداً یک امریکاییِ بی‌طرف در اوضاعِ افغانستان نبوده است. دلیلِ این امر نیز واضح است؛ او پیش از این‌که امریکایی شود، یک افغان بوده و با سرزمینِ آبا و اجدادیِ خود و از همه مهم‌تر با برداشت‌های سیاسیِ خود از این سرزمین اُنس دارد. از همین‌جاست که هر بار در انتخابات‌های ریاست‌جمهوری، آقای خلیل‌زاد فعال می‌گردد و به گونۀ رسمی اگر نشد، به‌طور غیررسمی به انتخابات و چیدمانِ کارزارها در آن می‌پردازد.
اما این‌بار آن‌گونه که دستگاه سیاست خارجۀ امریکا نیز درک می‌کند، اذهان عمومی در افغانسـتان نه‌تنها پذیرای مداخلاتِ آن‌چنانی در انتخابات نیست؛ بلکه آستانۀ تحمل‌پذیریِ اندکی نسبت به نقش‌آفرینیِ خارجی‌ها در انتخابات ریاست‌جمهوریِ آینده دارد. مردم افغانستان باور دارند که دست‌کم در دو انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته، این خواست و اِعمال نفوذ امریکایی‌ها بوده که نتیجۀ انتخابات را رقم زده و با تحمیل کردنِ نامزد مورد حمایت‌شان، آرای میلیونی‌ را به هدر داده است. چنانچه شکل‌یابی دولت وحدت ملی در محور نامزد بازنده این را در آن زمان ثابت کرد که امریکایی به هر دلیلی از یک فرد حمایت کردند و او را به قدرت رسانده بودند. اما حالا مسلماً انتظار این است که امریکا از تجربۀ گذشته در افغانستان آموخته و این بار مردم را فقط در امر یک انتخابات دمکراتیک و آزاد یاری رساند.
با عنایت به این نکات، انتظار جامعۀ افغانستان و صدالبته صلاحِ منافعِ بسیار بزرگ و جهان‌شمولِ ایالات متحدۀ امریکا در این است که بگذارند داستانِ صلح و انتخابات این‌بار در جادۀ عدالت و شفافیت پی گرفته شود و صلح از دایرۀ بازی‌های سیاسی ـ استخباراتی وارد قواعـد ملی و میهنی شود و دموکراسی و انتخابات نیز از لفافه و شعار به مغز و واقعیت تبدیل گردد.
مردم افغانستان از غیابتِ خود در پروسۀ صلح آزرده‌اند، از تقلب‌های انتخاباتی به ستوه آمده‌اند و از بی‌اعتناییِ جامعۀ جهانی به عدالت و مردم‌سالاری بیمناک و خشمگین اند. در این شرایط خوب است که نمایندۀ ویژۀ امریکا در روند صلح، صرفاً به مأموریتِ صلح بپردازد و بکوشد بدون در نظرداشتِ علایق سیاسی و تباریِ خود در افغانستان، صـلح را در محورِ رای و نظرِ جمهورِ مردم مدیریت کنـد. در غیر این صورت، تکرار بازی‌ها و مداخلاتِ گذشته افغانستان را به بحرانی برگشت‌ناپذیر سوق خواهد داد!