بخش دوم/

صفات یک سخنور خوب
• سخنور باید نیک‌نفس، خیرخواه و خوش‌نیت باشد.
• عواطفِ نیکو داشته باشد.
• به هر نیکی، عاشق و به هر بدی بیزار باشد.
• سخنور باید امین، راستگو، صمیمی و متخلق به فضایل باشد.
• سخنور باید از طبیب محتاط‌تر، دلسوزتر و باوجدان‎تر باشد؛ طبیب تن را در دست دارد و سخنور روح را.
• سخنور باید فکور، خردمند و با ذوق و سلیقه باشد.
• سخنور باید بی‌غرض باشد و از سخنوری جُز ادای وظیفه منظور نداشته باشد.

تعریف سخنوری در روابط عمومی
گفتار کم‌نظیرترین و متداول‎ترین عملکرد انسان است. گفتار به علت عمومیتش در میان انواع شاخه‎های دیگر ارتباطات، تقریباً جوهر زنده‌گی موجودات اجتماعی به ‎شمار می‎رود. ارتباط گفتاری مهم‎ترین رفتار انسان و بنیان تأثیر متقابل اجتماعی را به‎وجود می‎آورد. زنده‌گی حقیقی ما مانند یک میز گفت‎وگوی بزرگ است و ما چه بخواهیم و چه نخواهیم، به‌ناچار یکی از شرکت‎کننده‎گان دور این میز گفت‎وگو هستیم. چگونگی ارتباط ما با شرکت‌کننده‎گان در این میز، نه‌تنها می‎تواند کیفیت آیندۀ زنده‌گی ما را تعیین کند، بلکه همچنین موفقیت یا شکستِ ما را تعیین می‎کند. ارتباطات شفاهی یکی از شاخه‎های ارتباطات انسانی و فراگردی است که با ادای کلمات از سوی فرستندۀ پیام برای گیرنده یا گیرنده‌گان با هدف انتقال پیام برقرار می‌شود.
اشکال ارتباطات شفاهی عبارت‌اند از:
۱٫ ارتباط گفتاری دوجانبه
۲٫ ارتباط گفتاری در گروه‎های کوچک
۳٫ سخنرانی عمومی
۴٫ ارتباط گفتاری سازمانی
۵٫ ارتباط گفتاری در رسانه‎های جمعی

مردم بنا به دلایل ذیل بیشتر گرایش به ارتباط شفاهی دارند:
۱٫ سرعت انتقال پیام
۲٫ رهایی از قواعد پیچیدۀ زبانی
۳٫ امکان رفع ابهام احتمالی در پیام
۴٫ سهولت انتقال پیام و بیان منظور گوینده
۵٫ امکان دریافت سریع بازخورد از مخاطبان
۶٫ بهره‎گیری از تأثیر ارتباط مستقیم
۷٫ امکان بهره‎گیری از ارتباطات غیرکلامی
سخنوری منشای تحولات فراوانی در تاریخ بشر بوده است. در انقلاب‎ها و نشر تمدن‎ها سخنوران نقش جدی و مؤثری داشته‎اند. سخنوران در بسیج نیرو برای جنگ و دفاع نقش فعالی ایفا کرده‎اند. قدرت کلام و سخنوری تیغۀ دولبه است. ارزش‎ها و باورهای‎مان به ما می‎گویند که از کدام لبه استفاده کنیم. یک لبه، صلح‌طلب و صلح‌جوست که از آن برای هدایت و رفاه و رستگاری مردم استفاده می‎کنیم و لبۀ دیگر برای جنگ و ستیز علیه مردم و احتمالاً گمراه کردن آنان به کار می‎رود. معمولاً هر شخصی در محیط اجتماعی سازمانی و یا جامعۀ خود، سخنرانی افراد و شخصیت‎های متفاوت را گوش فرا می‎دهد و یا در محیط سخنرانی قرار می‎گیرد؛ شاید در نگاه اول، سخنرانی کار ساده‎یی به نظر برسد، اما هنگامی که خود در مقام سخنران قرار بگیریم، خواهیم دید که سخنرانی به این ساده‌گی‎ها هم نیست و ممکن است ضربان قلب و آهنگ صدا به‎طور کُلی تغییر کند. سخنگو باید زبان گویایِ یک اداره و یا سازمان باشد، باید از فنون و آدابِ سخنوری برخوردار باشد و بتواند در مقام پاسخ‌گویی برآید. روابط عمومی سازمان، نقش پل ارتباطی میان مدیران دستگاه با ارباب رجوع و کارکنان را به عهده دارد و باید برای ایفای نقش مثبت در این زمینه بتواند منظور را به‎طور مختصر، مفید و به دور از ابهام منتقل کند. مسوول روابط عمومی باید بیش از دیگران متوجه باشد که اگر منظور دیگران را به خوبی انتقال ندهد، تعامل سازمانی مطلوب به‎وجود نخواهد آمد. لذا سخنوری برای روابط عمومی یک نیاز مبرم است و باید در مجامع عمومی این نقش را به‌خوبی به انجام برساند.