محمداشرف غنی، رییس حکومت وحدت ملی پس از مشورت بسیار با احزاب سیاسی، نهادهای مدنی و افراد متنفذ سیاسی و اجتماعی در مورد مذاکرات صلح با طالبان هیأت ۱۲ نفری را به‌ریاست رییس دفتر خود جناب سلام رحیمی تعیین کرد.
تعیین یک هیأت مذاکره کنندۀ حکومتی آن هم به‌ریاست رییس دفترش برای صلح با طالبان پس از آن همه سر و صدای مشورت در یک امر مهم ملی به قول خودش و میزبانی در ارگ کابل از رهبران گروه‌ها و چهره‌های مختلف، بیشتر به یک شوخی سیاسی می‌ماند تا به تصمیم جدی و معنادار برای صلح به عنوان یک امر ملی و نیاز ملی در افغانستان.
چرا رییس حکومت وحدت ملی با این امر بزرگ ملی اینگونه برخورد کرد؟ شاید عوامل مختلف در پشت سر انگیزه و دلایل آقای غنی برای تعیین این چنین هیأت صلح به‌ریاست رییس دفترش وجود داشته باشد، اما برخی از این دلایل می‌تواند شامل این نکات شود:
۱- واکنش انتقام‌جویانه در برابر امریکایی‌ها که گفته می‌شود واشنگتن آقای غنی را در مذاکرات مستقیم با طالبان دور زده و به گونه‌یی نادیده گرفته‌اند.
۲- انحصارگرایی در مورد صلح که ممکن است رییس حکومت با ریاست رییس دفتر خود در مذاکرات صلح، خواسته باشد که صلح را نیز در انحصار خود قراردهد و اگر صلحی شکل گیرد، به تنهایی قهرمان صلح باشد.
۳- انزوای احزاب سیاسی می‌تواند یکی از انگیزه‌های آقای غنی در تعیین این هیأت حکومتی باشد تا احزاب و رهبران‌شان حتا در میدان بازی به‌نام صلح نیز نقشی نداشته باشند و بیشتر از پیش ضعیف و منزوی گردند.
۴- ممکن است یکی از دلایل این تصمیم آقای غنی به خصوصیت روانی و شخصیتی او بر گردد که خودش به تنهایی تصمیم بگیرد و عمل کند.
۵- احساس محق بودن بر مبنای قانون اساسی که سخنگوی رییس حکومت جناب شاه‌حسین مرتضوی نیز به آن اشاره کرد و گفت که آقای غنی مطابق قانون حق و صلاحیت دارد تا در مورد صلح و مذاکرات آن اقدام کند.
نتیجه چیست؟
صرف نظر از هر انگیزه و عواملی که در این اقدام آقای غنی مضمر باشد، چه به قول جناب مرتضوی که قانون او را اینگونه خود مختار و یکه تاز ساخته باشد و چه انگیزه‌ها و عوامل متذکره در تصمیم او نقش اصلی داشته باشد و یا عوامل دیگر، نتیجه تا حالا این است:
۱- طالبان هر گونه مذاکره بر سر صلح را با این هیأت مردود اعلام کردند.
۲- احزاب سیاسی رییس حکومت وحدت ملی را به عدم توجه و رعایت مشورت‌ها و دیدگاه‌های خود در مورد مذاکرات صلح متهم کردند.
۳- شورای عالی صلح به عنوان یک نهاد پُرمصرف و عریض و طویلِ در واقع نهاد دولتی برای صلح نیز از عدم مشورت با خود و عدم آگاهی از تعیین هیأت صلح سخن می‌گوید.
۴- افکار عمومی نیز از این اقدام آقای غنی مبنی بر تعیین هیأت دولتی به‌ریاست رییس دفترش ناراض است و این تصمیم او را شگفت‌آور و بی‌اعتنایی به مذاکرات صلح تلقی می‌کنند.
نیازها و زمینه‌های صلح چیست؟
۱- صلح در افغانستان به اراده، صداقت، شفافیت، تعریف واضح از صلح، باور به عدالت و توافق ملی نیاز دارد.
۲- دیپلوماسی روشن و هدف‌مند از سوی دولت افغانستان برای کسب توافقات همسایه‌ها به‌ویژه پاکستان و کسب توافقات منطقه‌یی و جهانی، بخش دیگر از نیازها و الزامات صلح است؛ تا زمانی که دولت افغانستان و ارگ به این دو نیاز و الزامات صلح اعتنا نکند و در مسیر و بستر تأمین این نیازمندی‌ها، صلح را جستجو نکند، صلح غیر عملی و دست نایافتنی خواهد بود.