بخش هشـتم/

۱٫ ترس از اینکه عصبی به نظر برسید: برخی از خودِ ترس می‎ترسند واز اینکه مضطرب به نظر برسند، وحشت دارند. در اکثر موارد شنونده‌گان متوجه اضطراب شما نمی‎شوند، واقعاً حتا از فاصلۀ یک متری هم کسی متوجه صدای قلب شما ویا خشکی دهنِ شما نمی‎شود. پس با انجام برخی حرکات نامناسب مانند: نوشیدن سریع وشتاب‎زدۀ آب ویا استفادۀ بیش از حد از زبان‎بدن وحالت‎های عصبی خودتان را فاش نسازید. این واقعاً غیرمنطقی است که فکر کنید ممکن است شنونده‌گان متوجه این موضوع شده ویا فکر کنند شما بر موضوع تسلط ندارید. این فکرها وتصورات از ذهن آشفتۀ شما نشأت می‎گیرد. در نهایت می‎توانید خود را این‎طور تسلی دهید وبا خود بیندیشید که خود شما وقتی در یک سخنرانی حضور داشته باشید وببینید که سخنران مضطرب است، چه فکری می‎کنید؟ مطمیناً با او همدردی نموده واین‌گونه با موضوع کنار می‎آیید که اگر شما هم جای سخنران بودید، همین حالتِ ناآرامی واسترس را تجربه می‌کردید.
۲٫ ترس به علت مقایسۀ خود با دیگران: چرا فکر می‎کنید باید عالی باشید. معیارتان برای عالی بودن چیست؟ شما قرار است از طریق یادگیری سخنرانی ونحوه ارایۀ مناسب، کار خود را بهتر و مؤثرتر انجام دهید ودر کار خود بهترین باشید. سخنرانی مانند یک ابزار برای شماست که بتوانید از آن در راه رسیدن به اهداف‎تان استفاده کنید. اهدافی مانند: مذاکره، ارتباط مؤثر، فروش، تدریس ویا هر هدف دیگری که برای خود دراین زمینه در نظر گرفته‎اید. اینکه شما سخنرانان بزرگ را بشناسید وبتوانید سخنرانی آنان را تحلیل کرده واز آن‎ها بیاموزید، واقعاً تحسین برانگیز است؛ ولی نباید خود را با سخنرانانِ بزرگ مقایسه کنید وتصور کنید که باید مانند آن‎ها باشید؛ زیرا انتظارتان از خود بالا می‎رود وممکن است با اشتباهاتِ خود سخت‌گیرانه برخورد کرده واز خود ناامید شوید. این تفکر بازدارنده است، شما کار خود را انجام دهید وسعی کنید درکار خود بهترین باشید. به این فکر کنید که اگر اتفاق ناخوشایندی پیش بیاید واجرای‎تان آن‎طور که انتظار داشتید پیش نرود، این شکست وعدم موفقیت می‎تواند بهترین معلم وراهنما برای شما باشد تا در دفعات بعد بهتر عمل کرده و موفق باشید. در واقع نامش را تجربه باید گذاشت نه شکست!
۳٫ ترس ازعادات تنفس نامناسب: تشویش واضطراب ماهیچه‎های قفسۀ سینه وگلو را سخت می‎کند. اگر هنگام سخنرانی به‌درستی نفس نکشید واکسیجن کافی به شما نرسد، صدایی که از حنجرۀ شما خارج می‎شود بسیار گوش‌خراش بوده وشما را از هدف‎تان دور می‎سازد. سخنرانی نیاز به حجم بسیار زیادی از هوا دارد. سعی کنید تنفس دیافراگمی یا شکمی داشته باشید و آن‎را تمرین کنید تا در مواقع لزوم از آن استفاده نمایید. دم و بازدمِ کنترل‌شده به شما آرامش می‎بخشد وبه‌خوبی صدای شما را پشتیبانی می‎کند. روی تنفس خود تمرکز کنید به دم وبازدمِ خود توجه داشته باشید. قبل از سخنرانی، تمرینات تنفسی انجام دهید وبگذارید اکسیجن کافی به ریه‎ها و مغز شما برسد. اجازه دهید تا قفسۀ سینه وحنجرۀ شما از هوا پُر شود. این کار باعث آرامش و شل‎شدنِ ماهیچه‎ها می‎گردد. اگر عادت به تنفس مناسب نداشته باشید، وقتی در جایگاه سخنرانی قرار می‎گیرید کارتان دشوار می‎شود؛ زیرا بر اثر استرس نفس‎تان بریده‌بریده و به‌سختی درخواهد آمد.
۴٫ ترس از قضاوت مخاطبان: یکی از دلایل ترس این است که شما سعی می‎کنید به هر طریقی خود را از مخاطبان‎تان جدا کنید وبا آن‎ها تعامل نداشته باشید. در ذهن خود تصور می‎کنید که آن‎ها حوصلۀ شما را نداشته وبه شما اهمیت نمی‎دهند ویا ممکن است قضاوتِ نادرستی راجع به شما کنند. از این می‎ترسید که شما را جدی نگیرند وبه صحبت‎های شما گوش ندهند وبرای‎شان مهم نباشید. شنونده‌گان دشمنِ شما نیستند. شنونده‌گان آمده‎اند تا به شما گوش دهند واطلاعات مفیدی در خصوص موضوع صحبت شما به‎دست آورند. آن‎ها واقعاً دوست دارند که وقتِ خود را به بهترین نحو صرف کنند واز سخنان شما استفاده نمایند.