اینکه انتخابات ریاست‌جمهوری در وقت و زمان آن برگزار می‌شود یا نمی‌شود به کنار، اینکه تعداد کاندیداهای این دور انتخابات چه شخصیت‌هایی با چه برنامه‌هایی خواهند بود را هم شاید بتوان از همین حالا حدس زد و اینکه شفافیت و نتیجۀ نهایی این انتخابات چگونه خواهد بود را هم پس از برگزاری آن باید منتظر بمانیم. اما موردی که در این نوشته به آن خواهم پرداخت یکی دو مورد خاص در ارتباط آقای احمدولی مسعود، یکی از نامزدان احتمالی این دور ریاست‌جمهوری افغانستان در مقایسه با دیگران به‌ویژه یاران و همسنگران ایشان است که کسی به آنها نپرداخته یا کمتر پرداخته است .
در هژده سال پسین جامعۀ سیاسی و روشنفکری افغانستان آقای احمدولی مسعود را با طرح آجندای ملی‌اش می‌شناسند. او پیوسته و خسته‌گی ناپذیر با همین طرح پیش آمده و با همین طرح به رقابت انتخاباتی خواهد رفت که اگر به نفس همین طرح و مداومت به آن از جانب آقای مسعود نگاه کنیم، عنوان داده شده به این نوشته به نحوی پاسخ خود را در می‌یابد، یعنی اینکه طرح آجندای ملی در عین زمانی که یک طرح ملی‌ست به تبع نمایانگر یک فکر استراتژیک نیز است و صاحب این طرح کسی نیست جز احمدولی مسعود. پس امتیاز احمدولی مسعود نسبت به دیگران داشتن طرح ملی و فکر استراتژیک است .
بعد از استاد شهید و قهرمان ملی کشور هیچ یک از خلف ایشان در حد آقای احمدولی مسعود شخصیتی حوصله‌مند و صاحب دیدگاه استراتژیک در فعالیت سیاسی شان نبوده اند. این ممیزۀ او را صاحب این قلم در چند مورد که از جانب آقای حامدکرزی رییس‌جمهور پیشین و مارشال فقید معاون نخست ایشان، به پذیرش منصب‌های کلیدی و کلان در حکومت دعوت شد و رد کرد، شاهد بودم.
شاید برای بنده گاهی اگر انتقادی به جانب احمدولی مسعود داشته باشم همین مورد باشد چون شخصاً خودم با یک‌سره کار تیوریک کردن سیاست‌گران در جامعه‌یی چون افغانستان موافق نیستم زیرا کار عملی در پوزیشن‌های کلان حکومتی سطح شناخت و دقت را در آدم به صورت کاربردی‌تر بالا می‌برد.
بهر صورت، در این زمینه استدلال آقای مسعود همیشه این بوده که مشکل افغانستان در سطح کلان مسأله است و آن هم عدم توافق نخبه‌گان روی یک محوریت کلان فکری راهگشا یا یک دیدگاه واحد برای شناخت معضل افغانستان و راه حل آن که همان وفاق ملی می‌باشد، است. اگر آن وفاق به دست آمد هرکسی غیر از مسعود هم به کاری گماشته شود ازعهدۀ آن به‌خوبی برخواهد آمد و برای کشور مثمر ثمر خواهد بود .
آقای مسعود آدم ذوق زده و دلواپس نیست. هیچ‌گاهی در رفتار و گفتار او ذوق‌زده‌گی به مقامی که باید به‌دست آورد و یا دلواپسی به آنچه که چرا به دست نیاورده دیده نشده است که این خصوصیت نیز منشأ در همان دید ملی و استراتژیک ایشان دارد. او پیوسته مصروف کار خود بوده و با باور محکم به آنچه که در دست داشته تا اینجای کار بدون در افتادن با دیگران پیش آمده است .
حالا که آقای مسعود با همان دورنمای بزرگ فکری و سیاسی خودش به میدان می‌آید، فکر کنم در قدم اول مقایسۀ او با هر یک از متباقی رفقای تجربه شده‌اش کار منطقی و مناسب نباشد چون آقای مسعود برای به کرسی نشاندن یک طرح بزرگ اقدام به چنین کاری کرده و متباقی به‌خاطر حفظ کرسی و ثروتی که به هر شکلی به دست آورده اند در تپ و تلاش هستند تا حداقل اگر بیشتر نمی‌شود، از دست نرود.
برد و باخت در انتخابات بسته‌گی به عامل‌ها و مولفه‌های بسیاری دارد که یکی از آنها داشتن طرح و برنامۀ جامع و‌ مفید است، دیگرش داشتن شخصیت و سابقۀ خوب(که این دو در آقای مسعود دیده می‌شود) و همین‌گونه ده‌ها مولفۀ دیگری که دیده شود آقای مسعود و تیم کاری‌اش با آن چگونه کنار خواهند آمد و از آن کار خواهند گرفت!؟