حملۀ دو روز پیشِ انتحاریانِ طالب (دو‌شنبه، ۳جـدی) بر ساختمان معینیتِ شهدا و معلولین و وزارت فواید عامه که دست‌کم ۴۷ کشته و ۲۷ زخمی برجای گذاشته، میزانِ موفقیت و اصالتِ صلحی را که این روزها با عجلۀ فراوان توسط ایالات متحده تعقیب می‌شود و کشورهای منطقه با آن هم‌داستان شده‌ و حکومت افغانستان نیز نمی‌خواهد از قافلۀ آن عقب بماند، آشکار می‌سازد.
بعدازظهرِ روز دوشنبه، چهار مهاجمِ انتحاریِ طالب درحالی بر این دو ادارۀ دولتی حمله کردند که مطابقِ برنامۀ صلحی که به ابتکارِ امریکا و همکاریِ پاکستان به جریان افتاده، مردم افغانستان انتظار «آتش‌بس» در جبهاتِ نبرد را می‌کشیدند و ابداً انتظار نداشتند که طالبان همانندِ گذشته با حمله به اداراتِ دولتی در مرکز شهر، حمامِ خون به‌راه بیندازند و جانِ غیرنظامیان ـ شامل زنان و کودکان ـ را بگیرند.
گفته می‌شود که در این حمله، انتحاریانِ طالب با منفجر کردنِ دیوار میان معینیتِ شهدا و معلولین و وزارت فواید عامه، وارد ساختمان وزارت فواید عامه شده و همانند حملاتِ دهشت‌‌افکنانۀ گذشتۀشان، اتاق به اتاق به دنبالِ قربانی ‌گشته‌اند. از آن‌جا که این حمله از ساعت سه‌ونیم بعدازظهر تا ساعت ۱۱ شب ادامه یافته، احتمال قوی می‌رود که تعداد کشته‌شده‌گان بیش از رقمِ اعلام‌شده توسط منابع رسمی باشد. تجربه ثابت کرده که حکومت به منظور کاستن از فشار افکار عمومی بر خود، آمار قربانیانِ حملات انتحاری و انفجاری و حتا قربانیانِ میدان‌های جنگ با طالبان را تقلیل می‌دهد. حملۀ خون‌بارِ روزِ دوشنبه نیز که در فضای گفت‌وگوهای صلح صورت گرفته، از این قاعده مستثنا نیست.
اکنون با در نظرداشتِ حملۀ بی‌محلِ روز دوشنبه و تصدیقِ رییس اجراییِ حکومت مبنی بر این‌که طالبان طراح و مجریِ آن بوده‌اند، می‌توان پرسش‌هایِ جدیدی از این دست را پیرامون بازی صلح وارد کرد: آیا در دیدار و گفت‌وگو میان نماینده‌گانِ طالبان و امریکا، «افغانستان» موضوعِ صلح نبوده و جغرافیای این کشور و یا اداراتِ حکومتی خارج از دایرۀ صلح قرار گرفته است؟ آیا صلحی که برای آن ضرب‌الاجل تعیین ‌شد و به پاکستان و عربستان و امارات نیز در آن سهم داده شد، با شکست و ناکامی مواجه شده و یا این‌که در این صلح به طالبان اجازه داده شده که ضعف‌های دیپلماتیک‌شان در میز صلح را در صحنۀ جنگ جبران کنند؟ و یا هم این‌که خطِ حکومتِ موجود در بازی صلح از خط تعقیبیِ امریکا جدا شده و در تقابل با طالبان و امریکا قرار گرفته است؟
چند روز پیش، به دنبال انتصاباتِ جدید و تقریباً انقلابی در وزارت‌های امنیتی، این تحلیل به میان آمد که ارگ ریاست‌جمهوری به تلافیِ تحقیری که در برنامۀ صلح توسط طالبان شده‌، دو چهرۀ ضدطالبانی را وارد عرصۀ امنیتی ساخته و در آینده شمار دیگری را نیز به این قطار اضافه می‌کند تا به طالبان بفهماند که اگر آن‌ها با اکتفا به ملاقات با نمایندۀ امریکا و نماینده‌گان سایر کشورهای دخیل، از گفت‌وگو با هیأت صلحِ حکومت سرباز می‌زنند؛ حکومت نیز می‌تواند تمامِ معادلۀ صلح را برهم بریزد و از نو ترتیب کند.
این تحلیل چه درست باشد چه نادرست، یک مسأله واضح و آشکار است: صلحی که با آب‌وتابِ فراوان توسط ایالات متحده کلید خورده، دچار ضعف‌ها و گسست‌ها و شکاف‌ها و خالیگاه‌های متعددی‌ست که حملاتی از نوعِ حملۀ روز دوشنبه در بستر منطقیِ آن‌ها رخ می‌دهد و در این میانه، خونِ مردم افغانستان به‌راحتی در پای آن می‌ریزد. مسلماً تا زمانی که در رویکردِ امریکا و پاکستان و حکومت افغانستان و سایر کشورهای دخیل نسبت به صلح تغییر و اصلاحِ لازم به میان نیاید، حملاتِ خون‌بار از نوع حملۀ روز دوشنبه همچنان تکرار و «صلح» بر اثرِ آن‌ها محو و شُسته خواهد شد!