تریستن کُربی‌یِر با نام اصلی ادوارد ژواشیم کُربی یِر در ١٨ جولای ١٨۴۵ در مورلۀ فرانسه به دنیا آمد. او که نوجوانی خود را دور از خانواده‌اش در پانسیونی در سنت‌بریوک گذراند، از سن ١۴ ساله‌گی درگیر روماتیسم عضلانی شد. این بیماری تا پایان عمر او را رها نکرد. دو سال بعد، به دلیل پیشرفت سریع بیماری‌اش، کُربی‌یِر مجبور به ترک تحصیل شد و سرانجام در سن ١٨ ساله‌گی به بندر روسکُف سفر کرد و تا پایان عمر در روستایی نزدیک این بندر زنده‌گی کرد. در سال ١٨٧٣ تنها مجموعۀ شعر کربی‌یر با نام  عشق‌های زرد، توسط خود او منتشر شد که این مجموعه در زمان حیاتِ او کاملاً ناشناخته ماند. پس از مرگ او، ورلن در کتاب شاعران نفرین شده (۱۸۸۳) از کربی‌یر به عنوان شاعری پیشرو در شعر مدرنِ فرانسه یاد کرد و پس از آن مجموعه عشق‌های زرد تازه نزد مردم شناخته شد.

تریستن کربی‌یر، عجوبه‌یی بود که در زمان حیاتش کشف‌ناشده باقی ماند. بازی‌های زبانی، ساختارشکنی‌ها و خلق فضاهای بکر و عجیب در اشعارش، خواننده را شگفت‌زده می‌کند. وی که سراسر زنده‌گی‌اش را در فقر، بیماری و اندوه از عشق‌های نافرجام گذراند، شاعری نوگرا و شخصیتی مرموز و غیرقابل نفوذ بود. مردم دهکده‌یی که او در آن زنده‌گی می‌کرد، او را به دلیل لاغری بیش از حد و رنگ پریده‌اش، “اَنکو” به معنای “شبح مرگ” می‌نامیدند.

سرانجام در اول مارچ ١٨٧۵، تریستن کربی‌یر که هنوز سی سال هم نداشت، در حالی که به‌شدت بیمار و تنها بود، در انزوا از دنیا رفت. پس از مرگ او نام تنها مجموعۀ شعرش (عشق‌های زرد) نام قدیمی‌ترین کتابخانۀ عمومی مورله شد.

کوکوی ناقوس شوم

آونگِ کهنه‌یی

که فاخته را به ظلمت پراند

و قراول شب

جغد

با عبورِ دو شمعِ روشن

که از حفره چشم‌هایش می‌گذشت

گوش کن!

صدای خاموشیِ جغدی سیاه را

و جیغ پنهان بیشه در

چرخ غلتان به فرغونِ مرگ

در امتدادِ راه را

گِردِ بام

با پرواز شادمان‌اش

زاغ می‌چرخد

و زیر همین سقف

ما بیدار کنار بستر این مرد

که فردا خواهد مُرد

فردا…