یک‌ماه پس از تصمیم ناگهانی دونالد ترامپ، رییس‌جمهور امریکا مبنی بر خروج سربازان این کشور از سوریه، کِوین سوینی، رییس دفتر وزیر دفاع این کشور نیز از سمتش استفعا کرده است. آقای سوینی، پس از جیمز متیس، وزیر دفاع و برت مک‌گورک، نمایندۀ امریکا در ایتلاف جهانی علیه داعش، سومین مقام ارشد پنتاگون است که در واکنش به این تصمیم ترامپ از سمت‌های‌شان کنار می‌روند. پس از انتقادهای جهانی و داخلی در مورد خروج زودهنگام سربازان امریکایی از سوریه، هر چند آقای ترامپ نظرش را عوض کرده و گفته که هنوز تاریخ دقیق بیرون شدن نیروهای امریکایی از سوریه معلوم نیست و جان بولتون، مشاور امنیت ملی امریکا هم گفته که این نیروها زمانی خارج خواهند شد که داعش در سوریه نابود شود و ترکیه تضمین کند که نیروهای کرد را هدف قرار نمی‌دهد، اما ظاهراً واکنش‌ها در مورد این تصمیم او فروکش نکرده است. از اظهارات اخیر رییس‌جمهور امریکا در مورد جنگ افغانستان که گفته بود به جای امریکا، باید روسیه، هند و پاکستان در افغانستان بجنگند پیدا است که رویکرد او در مورد افغانستان هم مانند سوریه است. از تلاش‌های بی‌وقفۀ زلمی خلیل‌زاد، نمایندۀ امریکا برای پایان جنگ افغانستان هم می‌شود نتیجه گرفت که حالا دیر یا زود، تصمیم امریکا در مورد خروج سربازانش از افغانستان همه‌گانی خواهد شد. اظهارات عجیب و غریب اخیر مقام‌های ارشد امریکایی در مورد جنگ افغانستان، تاکنون به نفع طالبان تمام شده است. به طور مثال، حدود دو ماه پیش، جوزف دانفورد، رییس ستاد مشترک ارتش امریکا گفته بود که طالبان شکست‌پذیر نمی‌باشند. چند روز پیش دونالد ترامپ هم در اولین نشست کابینه‌اش در سال ۲۰۱۹ گفت که این افغانستان بود که اتحاد جماهیر شوروی را روسیه ساخت. حالا که یک سال به انتخابات ریاست‌جمهوری امریکا باقی مانده است، ادارۀ ترامپ از یک‌سو تلاش می‌کند که گفت‌وگوهای صلح طالبان با حکومت به ثمر بنشیند تا خروج آبرومندانۀ نیروهای‌شان از افغانستان فراهم شود و از سوی دیگر، طالبان را به بهانۀ گفت‌وگوهای صلح، از یک گروه تروریستی به یک جریان سیاسی جهانی مبدل کرده است. این‌گونه پالیسی به طالبان بیشتر جرأت می‌دهند و موضع آنان را در گفت‌وگوهای نافرجام جاری صلح و میدان داغ نبرد خونین در کشور تقویت می‌کنند. اگر ترامپ تصمیمی را که در مورد سوریه گرفت در مورد افغانستان هم بگیرد، شاید دیگر کسی در کابینه‌اش باقی نمانده باشد که در اعتراض به آن استعفا کند و یا هم نظر منفی بدهد. وضعیت در کابینۀ محمداشرف غنی هم همین‌گونه است. چندی پیش که زمزمه‌های خروج امریکا از افغانستان مطرح شد، حکومت در یک واکنش پُر شتاب و ناسنجده از آن استقبال کرد. درحالی که تمام دیپلومات‌های غربی و امریکایی، دست‌کم در مورد افغانستان با ترامپ هم‌سو نیستند و با خروج سربازان امریکایی و ناتو از افغانستان به شدت مخالفت می‌کنند. درست است که با بیرون شدن شمار زیادی از سربازان خارجی از افغانستان در سال ۲۰۱۴ حکومت سقوط نکرد، اما تا سرحد سقوط پیش رفت. پس از ۲۰۱۴، شمار تلفات نیروهای امنیتی و غیرنظامی به بالاترین میزان خود در نزدیک به ۱۸ سال گذشته رسید. مرکزهای چندین ولایت برای چندین‌بار به دست طالبان سقوط کرد و حاکمیت طالبان بر نصف جغرافیای کشور گسترش یافت. در حال حاضر، طالبان در امن‌ترین مکان‌های افغانستان دسترسی دارند و هر جایی را که بخواهند می‌توانند هدف قرار بدهند. آشکار است که هیچ‌کس از صلح بیزار نیست، اما هیچ‌کسی هم تضمین نمی‌تواند که اگر گفت‌وگوهای جاری صلح که حالا به رهبری امریکا و حامیان اصلی طالبان به دور از چشم حکومت افغانستان به سرعت پیش می‌رود به نتیجه برسد، تا چه زمانی دوام خواهد کرد و پس از صلح، تاریخ تکرار نخواهد شد. پیکر افغانستان خونین است و باید در کشور صلح بیاید، اما نه به هر قیمتی. شاید کمتر کسی در افغانستان باور کند که طالبان، یک شبه تغییر رویکرد بدهد، گروهی که کارش فقط ویرانی است، تباهی است و آدم کشتن، در یک چشم به هم زدن به‌نام صلح بیایند در ساختار و تشکیلات نظام شریک شوند که نزدیک به ۱۸ سال است در برابر آن خون داده‌ و خون ریخته‌اند. تمام نگرانی‌ها در کشور این است که افغانستان بار دیگر در یک چرخش سیاسی به‌نام صلح، بار دیگر به عقب بر گردد و این جغرافیای خسته از وحشت و خشونت، بازهم به جولانگاه تروریسم بین‌المللی و جنگ‌های نیابتی کشورهای منطقه مبدل شود. خدا کند این دو رییس‌جمهور عصبی (دونالد ترامپ و اشرف غنی)، دستاوردهای نزدیک به دو دهۀ جامعۀ جهانی و حکومت افغانستان را قربانی بازی‌های سیاسی و انتخاباتی آیندۀ شان نکنند.