۱٫ تصور غلط مبنی بر اینکه امریکا تا قیامت در افغانستان می‌ماند؛ درک نکردیم که امریکا به منافع خود فکر می‌کند.
۲٫ ناتوانی در تعریف منافع و تهدیدات مشترک با امریکا و ناتو؛ خیال کردیم حضور امریکا و ناتو خیرخواهانه و به رضای خداست. به جای گره زدن منافع افغانستان با منافع امریکا و ناتو، به دوستی و سرسپرده‌گی شخصی دل خوش کردیم.
۳٫ ناتوانی در تعریف محور وفاق؛ نتوانستیم خط سرخی تعریف و ترسیم کنیم که همه شهروندان افغانستان با هر گرایشی به آن احترام کنند. در واقع، دولت و دولت‌مداری، ارزش فراموش شده بود و است.
۴٫ در ایجاد اقتدار، به جای تلاش برای ایجاد حس وفاداری و تعلق خاطر مشترک، به سرکوب نیروهای داخلی با توسل به قوۀ قهریه خارجی و نفاق‌افکنی فکر کردیم.
۵٫ در طول هفده سال، نتوانستیم برای استقرار صلح در کشور، یک استراتژی بسازیم تا امروز، منزوی و منفعل نباشیم.
۶٫ شورای عریض و طویلی به‌نام «صلح» ایجاد کردیم که پس از سال‌های طولانی و صرف میلیون‌ها دالر، اینک به بیهوده‌گی آن پی برده‌ایم.
۷٫ امروز که در برابر یک واقعیت تلخ قرار گرفته‌ایم، هراس و لرزه بر اندام ما مستولی شده که نکند به سال‌های ۱۹۹۰ برگردیم و عاجزانه التماس می‌کنیم که امریکا نرو!
۸٫ بزرگ‌ترین قدرت جهانی تصمیم گرفته به جنگ افغانستان نقطۀ پایان بگذارد و حداقل، بار سنگین مالی آن را دیگر بر دوش نکشد. دو گزینه بیشتر نیست؛ یا نقشه و استراتژی برای صلح داشته باشیم و یا نقشه و برنامه ارایه شده را بپذیریم.
۹٫ وضعیت نشان می‌دهد دست ما و حکومت ما خالی است و جناب رییس‌جمهور، سخنان کُلی و چند پهلوی پنج‌سال پیش خود را در باب صلح تکرار می‌کند.
۱۰٫ نتیجه این است که نخبگان سیاسی افغانستان، یکبار دیگر ناکامی تاریخی را به‌نام خود ثبت کردند.