یکی از جاهایی ‏که تصویر قهرمان ملی کشور شهید احمدشاه مسعود در آن نصب می‌باشد، بلندای کوتل خیرخانۀ کابل، کنار شاهراه کابل‌-‌‎شمال است.
عکسی ‏که در این‏جا همه‌ساله تجدید و نصب می‏شود، مانند هر عکس دیگری، به چند متر مواد پلاستیکی و مقداری رنگ خلاصه نمی‏شود، چون ساحۀ این عکس به ایستگاهی مردمی و نشانی مشخص مبدل گردیده است؛ روزانه این نام از حنجرۀ هزاران باشندۀ کابل بلند می‌شود. کسانی ‏که از سرای شمالی به سوی شمال کابل یا کوتل خیرخانه رفته باشند، مطمیناً در سرای شمالی شنیده اند که کودکان و راننده‌گان، صدا می‌زنند: کوتل؛ عکس آمرصاحب. هرچند این عکس، گه‏گاهی از اثر حوادث طبیعی چون آفتاب، باد و باران از بین می‌رود، اما هیچ حادثه و فراز و فرود روزگار نمی‏تواند دیگر این نام نیک و به شهرت رسیده را از سینۀ ملت پاک کند.
به پنداشت بنده، مهم‌ترین ویژه‌گی‌یی که باعث محبوبیت آمر صاحب در میان مردم شده، این‏ است که او در دشوارترین شرایط، با اعتماد به نفس بلند و باور به فرداهای درخشنده و نویدبخش، به مردم دلگرمی و امیدواری بخشید.
همچنان وقتی ویژه‌گی‌های یک رهبر محبوب و یک قهرمان واقعی را در متون حماسی در تاریخ بشری می‏خوانیم، دیده می‏شود که آمرصاحب همه ویژه‌گی‌ها و معیارهای یک قهرمان واقعی و مردمی را دارا بوده است. مثلاً: قهرمان واقعی یک ملت به کسی گفته شده که دنبال شهرت، قدرت، منفعت، جایگاه و پایگاه برای خودش نیست بل او نمادِ شجاعت، صداقت، شرافت، سخاوت، تحمل، مقاومت و تواضع بوده که همواره برای آسایش، آرامش، آزادی و سربلندی مردمش تلاش می‏کند و تا پای جان برای حفظ این ارزش‌ها ایستاده می‏شود؛ همه مسایلی که وجود آمرصاحب به آن آراسته بود. به راستی که قهرمان ملی کشور یک انسان نمونه‏ و الگوی بی‏بدیل بوده که برای ملت الهام می‏بخشید.
شجاعت شرافت و قدرت استثنایی او چنان باعث ماندگاری نام و نشان او گردیده که حتا کودکان نوپا و نوزبانِ این آب و خاک نام او را می‏دانند و شفقت مهربانی او را حتا در نبودش حس کرده، بر تصویر بی‌جانش بوسه می‏زنند. این است خصوصیات یک قهرمان واقعی، مردمی و برخاسته از متن ملت که ساده و بیآلایش زیست، اما غرور و شهامتش بر شانه‏های کوه سنگینی می‏کرد.
امروز ساحه‏یی را که مردم به‏نام «عکسِ آمرصاحب» می‏شناسند، نه این‏جا را دولت نامگذاری کرده، نه شخصی و نه هم از سوی جریانی بر مردم تحمیل شده است؛ بلکه این موضوع یک فرایند خود جوش بوده که بر می‏گردد به میزان احترام مردم به آمرصاحب و قهرمان‏دوستی ملت حماسهآفرین. یا شاید هم نتیجه و ثمرۀ از خود گذشتگی، وسعت بینش، صفایی باطن، تقوا، جان‏فشانی و زحماتی است که خداوند در برابر آن همه برایش داده است؛ همان گونه که در منابع دینی نیز آمده است، هر که را خداوند خواسته باشد عزت می‏دهد.
بدون شک ملت حماسهآفرین افغانستان که این‏گونه مهر قهرمانشان را در دل می‏پرورانند و او را پس از شهادتش یک مکتب فکری می‏دانند، دچار خطا نشده اند، مسعود، در راه به دست آوردن آزادی و تأکید متداوم او روی اصل آزادی افغانستان، او را به حق شایستۀ لقب ارزشمند قهرمان ملی افغانستان دانسته برایش مبارک باد میگویم، با چنین رویکردی اگر نقش آمر صاحب را در شکستن کاخِ ‏استبداد، در دوران جهاد بررسی کنیم، او را شایستۀ لقب قهرماناسلام – که از سوی عبدالله عزام برایش عنوان شده بود – مییابیم. آمرصاحب به معنای واقعی یک مکتب، به تنهایی خود یک ملت، یک مجاهدِ عملگرا، فرمانده قاطع و فاتح متواضع بود که تا آخرین نفس آرمانهای جمعی یک ملت را به دوش کشید. فراموش نکنیم که مورخان امروز، تاریخ معاصر ما را از هر زاویه‏یی که بنویسند، هر گونه که بنویسند و با هر قلمی که بنویسند به یقین که نام احمدشاه مسعود را در آن به بزرگی خواهند نوشت.
با توجه به محبوبتی که آمرصاحب در دل‏ها دارد و انرژی سرشاری که مردمش برای حفظ راه و اندیشۀ آمرصاحب دارند، به این نتیجه میرسیم که نام مسعود قرنها بر لوح تاریخ و جریدۀ عالم ثبت خواهد بود و آمرصاحب همچنان ماندگار خواهد ماند.