چین به تازه‌گی اعلام کرده است که برای پایان جنگ در افغانستان گروه تماس، سازمان همکاری‌های شانگهای را ایجاد خواهد کرد.
وزیر خارجۀ چین در دیداری که در این اواخر با وزیر خارجه قرغزستان داشت اعلام کرد که ایجاد این گروه برای حل بحران افغانستان کمک خواهد کرد.
او تأکید کرد ما به این ترتیب، یک نقش بهتر را در روند صلح افغانستان بازی می‌کنیم.
در همین حال، راویش کومار سخنگوی وزارت امور خارجۀ هند اعلام کرده است هند با کشورهای ایران، روسیه و عربستان در خصوص وضعیت افغانستان در ارتباط است. هند به انجام تمام اقدام لازم جهت برقراری صلح و ثبات در منطقه ادامه خواهد داد.
او گفته است که هند همچنان دراواخر ماه جاری، دیدگاه خود را در نشست سه‌جانبه هند روسیه و چین روی مسألۀ افغانستان مطرح خواهد کرد.
این در حالی‌ست که پاکستان، سعودی، امارات متحده عربی، قطر، روسیه، امریکا، ناتو نیز برای حل بحران افغانستان برنامه‌های‌شان را دارند و آلمان نیز اعلام کرد که در صدد برگزاری نشست بن دوم است.
تلاش‌های پراکندۀ کشورهای بیرونی نه تنها با روند صلح و حل قضیه افغانستان کمک نمی‌کند بل این روند را پیچیده‌تر می‌کند و آن را از مسیر اصلی به بی‌راهه می‌کشاند .
مشکل در این است که کشورهای بیرونی از امریکا تا روسیه از چین تا پاکستان و از سعودی تا ایران هرکدام در پی منافع خاص در افغانستان اند و هر کدام با شاخه‌یی از طالبان در ارتباط اند و از آنها به عنوان نقطۀ قوت در معمای افغانستان کار می‌گیرند.
جبهه‌گیری‌های متفاوت کشورهای بیرونی که یکی نشست مسکو را سازماندهی می‌کند دیگری با طالبان در دوحه می‌نشیند و دیگری جلسۀ ابوظبی را تشکیل می‌دهد.
در تهران از طالبان میزبانی می‌شود، اسلام‌آباد و جده برای پذیرایی از طالبان ابراز آماده‌گی می‌کنند همه از پراکنده‌گی در روند صلح افغانستان حکایت می‌کند در حالی که روند صلح این کشور نیاز به اجماع و هماهنگی دارد.
آنچه وضعیت را پیچیده‌تر می‌کند این است که بسیاری از نشست‌های این کشور در غیابت دولت افغانستان صورت می‌گیرد با آنکه همه می‌دانند این طرز برخورد، برنامۀ صلح را به جایی نمی‌برد زیرا طرف اصلی قضیه یعنی دولت افغانستان در آن به فراموشی سپرده شده است مگر این کشور برای مقاصد و برنامه‌های راهبردی‌یی که دارند با ترتیب نشست‌های یک‌جانبه با طالبان، در صدد قدرت‌سازی و هویت‌سازی برای این گروه اند در حالی که این قدرت و این هویت یک حرف کاذب است و طالبان را به جایی نمی‌رساند.
مردم افغانستان را باور بر این است که صلح زمانی در افغانستان امکان‌پذیر خواهد شد که مسألۀ افغانستان، افغانستان‌شمول باشد.
در بُعد بیرونی معضل افغانستان شکل‌گیری یک اجماع منطقه‌یی و فرا منطقه‌یی امر ضروری است و این اجماع زمانی می‌تواند ایجاد شود که کشورهای بیرونی آجندای واحدی را در پیش گیرند. آجندایی که ارمغان آن ثبات و امنیت در افغانستان و منطقه باشد.
هماهنگی جدی میان قدرت‌های جهانی و کشورهای منطقه‌یی و صاحبان قدرت در مورد چگونگی صلح زمانی نتیجۀ مثبت می‌دهد که کشورهای خارجی از پراکنده‌گی در قضیه افغانستان بیرون شوند منافع مشروع خود را در محور منافع مشترک با شهروندان افغانستان جستجو کنند.