به‌تازه‌گی، ترکمنستان میزبان نشستی به ابتکار سازمان ملل درباره افغانستان بوده و در این نشست، نماینده این کشور بر برگزاریِ گفت‌وگوهای بین‌الافغانی تأکید کرده است.
این نشست، روز پنجشنبه زیر نام «زیربناهای منطقه‌یی»، به هدفِ فراهم‌سازی سهولت‌ها برای توسعۀ افغانستان در عشق‌آباد ـ پایتخت ترکمنستان ـ برگزار شده بوده است.
گفت‌وگوهای بین‌الافغانی در این شب و روز به یک گفتمانِ غالب در افغانستان بدل شده، و حالا همه جریان‌های درگیر و همه جریان‌های فعال در قضیه افغانستان، بر این امر تأکید می‌ورزند.
اما در اصل، نشست بین‌الافغانی طرحی‌ست که برای نخستین‌بار در سال ۲۰۰۳ توسط بنیاد شهید مسعود طرح و پیشنهاد شده بود و اخیراً احمدولی مسعود رییس این بنیاد، این طرح را در قالب رساله‌یی زیر نام «آجندای ملی، ریفورم سیاسی و ایجاد صلح پایدار در افغانستان» ارایه کرده و بر بنیاد اعلامیه‌یی که از طریق روزنامه ماندگار به نشر می‌رسد، قرار است کنفرانسی به همین منظور در کابل برگزار شود.
اکنون دیده می‌شود که شماری از جریان‌های سیاسیِ داخلی و نیز شماری از نهاد‌های بین‌المللی، برنامه‌های مشابهی را مطرح کرده و در کل، از اندیشه گفت‌وگوهای بین‌الافغانی حمایت کرده‌اند. راه‌اندازی نشستی در ترکمنستان که در آن بر گفت‌وگوهای بین‌المللی تأکید شده و هم‌چنان نشست‌های مشابهی که اخیراً از جانب برخی جریان‌های سیاسی در افغانستان راه‌اندازی شده، از همین شمار است. ما ضمن این‌که نشست‌های این‌چنینی درباره افغانستان را به دیده قدر می‌نگریم، امیدواریم که این تلاش‌ها بتوانند راهی را برای حل مساله افغانستان باز کرده و پیش‌درآمدی بر راه‌اندازی نشست بین‌الافغانی در افغانستان باشد.
اگرچه حکومت افغانستان هم با ایجاد شورای عالی صلح خواسته است روند مذاکره با طالبان را به ثمر بنشاند و گاهی هم به آن عنوانِ «مذاکره بین‌الافغانی» را اضافه نموده؛ اما این حرکت با این عنوان فاصله بسیار دارد و تا کنون نتایجِ آن برعکس بوده است.
ایالات متحده امریکا نیز با باز کردنِ دفتر سیاسی برای طالبان در قطر، به این امید است که افغانستان را در یک نشست ‌بین‌الافغانی یاری رساند. اما تا جایی که واضح است، امریکا این راه را به اشتباه رفته و طالبان هیچ‌گاه در چهارچوب مسایل بین‌الافغانی نمی‌گنجند‌ـ البته تا زمانی که به حیث ابزار در دست پاکستان قرار داشته باشند.
حالا همه تلاش‌ها برای رسیدن به صلح در افغانستان به گونه‌یی زیر نام نشست بین‌الافغانی رنگ می‌گیرد؛ اما راهی که به‌راستی این مسیر را بپیماید، تا هنوز باز نشده است.
اگرچه با توجه به بحران افغانستان، نشست و گفتمان بین‌الافغانی به‌آسانی و سرعت به صلح منتهی نمی‌‌گردد؛ اما دست‌کم راهِ امیدوارکننده‌یی را به سوی این ارزش بشری باز می‌کند. در قدمِ نخست نیاز است تا همه جریان‌های سیاسی ـ مدنی صفحه نو و مشترکی را برای افغانستان بگشانید و حکومت نیز چنین روندی را تقویت کند. ایجاد تفاهم بر سر مسایل کلان ملی، باید در اولویتِ مسایل مورد بحث قرار گیرد تا در نتیجه آن، یک اعتماد کلان ملی به میان آید. بنابراین، بایستی همه جریان‌ها برای رسیدن به این وضعیتِ مطلوب تلاش کنند و چتر مطمین و بزرگی را برای کشور بسازند تا نخبه‌گان مردمِ افغانستان زیر این چتر گرد آیند و برای حل مشکلاتِ بی‌شمارِ کشور و بیرون‌رفت از بحران، چاره بجویند.
حالا که بنیاد شهید مسعود طرح منظمی را به این هدف ترتیب کرده، انتظار می‌رود تمام جریان‌ها و نهادها و نخبه‌گان و شخصیت‌ها در محورِ این برنامه، عزم‌شان را برای ساختن افغانستانی آرام و باثبات جزم کنند. بی‌گمان، اگر با این برنامه برخورد جدی و دل‌سوزانه شود و این راه ادامه یابد، به مرورِ زمان شاهد شکل‌گیریِ اصلاحات و دگرگونی‌های مثبت در کشور خواهیم بود. در غیر آن، تمام نشست‌ها و گفت‌وگوهایی که در گوشه و کنارِ جهان پیرامون مسایل افغانستان برگزار می‌شود، راه به جایی نمی‌برد و محکوم به شکست است.