پاکستان تا کنون وعده‌اش را مبنی بر برگزاری کنفرانس مشترک علمای دینیِ هر دو کشور (افغانستان و پاکستان)، عملی نکرده است. این برنامه یکی از توافقات شورای عالی صلح با پاکستان، به شمار می‌رود که قرار بود اواخر جنوری سال جاری در آن کشور برگزار گردد.
مقامات شورای عالی صلح این موضوع را با نگرانی ابراز کرده و گفته‌اند که تاهنوز روشن نیست این برنامه اجرا خواهد شد یا خیر. چرا که پاکستان نه دربارۀ رد آن چیزی می‌گوید و نه هم در مورد اجرای آن.
توافق بر برگزاری کنفرانس میان علمای دینی افغانستان و پاکستان، هم‌زمان با تعهدی بود که پاکستان برای رهایی زندانیانِ طالبان داده بود. گفته می‌شد که این کنفرانس به منظور آن برگزار خواهد شد تا علمای هر دو کشور حملات انتحاری را حرام بخوانند و علیه آن فتوای مشترک صادر کنند.
اما اکنون که وعده رهایی زندانیان طالبان از سوی پاکستان تا اندازه زیادی عملی شده است، از برگزاری کنفرانس مذکور خبری نیست. به نظر می‌رسد که پاکستان به برگزاریِ این کنفرانس علاقه‌یی ندارد و تمام هم‌وغمِ این کشور در همکاری با شورای عالی صلح افغانستان، به رهایی زندانیان طالب خلاصه شده بوده است؛ زندانیانی که پاکستان از آزادی‌شان اهداف معینی داشته و دارد.
پاکستان می‌خواست که فشارهای جامعۀ جهانی بر خود، مبنی عدم همکاری در پروسۀ صلح را کاهش دهد و این هدف، جز با نمایش برخی علامت‌ها ممکن نبود؛ بنابراین آزادی زندانیان طالبان بهترین گزینه برای این کشور به نظر رسید.
پاکستان در حقیقت امر، برای دل‌جویی از طالبان و تقویت مواضع‌ِ آن‌ها، به رهایی زندانیان طالب متوسل شد. زیرا از این طریق به خوبی می‌توانست نیروی عمده‌یی را بر صفوف طالبان اضافه سازد. پاکستان در واقع با یک تیر دو نشان زد؛ یکی این‌که حسن نیتِ خود را به پروسه صلحِ افغانستان ثابت نمود و دیگری، صفوف طالبان را تقویت کرد که در نتیجه، حکومت افغانستان و جامعۀ جهانی، از این حرکت استقبال کردند.
اما اکنون، با توجه به سیاست غالب پاکستان در افغانستان، این کشور در قبالِ برگزاری کنفرانس علمای افغانستان و پاکستان و حرام اعلام شدنِ حملات انتحاری، چه سودی می‌تواند داشته باشد؟!
با اندکی تأمل دانسته می‌شود که برگزاری این کنفرانس زیان‌های بسیاری را متوجه پاکستان می‌سازد. این زیان‌ها از آن‌جا رونما است که طالبان با برگزاری چنین کنفرانسی به‌شدت مخالفت می‌کنند و مقامات پاکستانی نیز از آن طفره می‌روند. همان‌طور که طالبان مخالفِ این برنامه هستند، پاکستان نیز نمی‌خواهد که با برگزاریِ آن باعث رنجش و تضعیفِ مولود عزیزش (طالبان) شود. زیرا مسلم است که اعلام فتوای حرام بودن حملات انتحاری از سوی علمای دینی افغانستان و پاکستان، عامل بازدارنده‌یی خواهد شد تا دیگر کسی به‌آسانی فریب گروه طالبان را نخورد و ابزار تحقق هژمونیِ پاکستان نگردد.
هرچند بدیهی‌ست که پاکستان با شورای عالی صلح تا جایی همکاری خواهد کرد که منافعش به خطر نیافتد؛ اما این شورا هنوزهم با خوش‌باوری مفرط، چشم به برگزاری این کنفرانس و به ثمر نشستنِ پروسه صلح به کمک پاکستان دوخته است.
بر فرض اگر این کنفرانس دایر هم گردد، به نظر نمی‌رسد که از آدرس آن، فتوایی مشترک علیه حملات انتحاری صادر شود. و بازهم اگر بر فرض محال، چنین فتوایی صادر گردد، بلافاصله ماموران آی.اس.آی، زیر نقاب عالم دینی، از گوشه و کنار سر برمی‎آورند و با باطل خواندن‌های مکرر آن، از تاثیر آن بر مردم می‌کاهند. حتا این احتمال هم وجود دارد که بسا از علمای پاکستان که سال‌هاست علیه افغانستان فتوای جنگ و انتحار صادر می‌کنند و از تشکیلات مستقل برخوردارند، پیش از پیش دست به کار شوند و این کنفرانس را تحریم کنند.
با توجه به آن‌چه گفته شد، از حکومت و شورای عالی صلح انتظار می‌رود که به خیال و آرزوی محالِ خود نسبت به همکاری‌های پاکستان و تحقق صلح در کشور از این رهگذر، پایان دهند و صلح و ثبات افغانستان را به‌جای مراجعه به دشمنانش، در مراجعه به آرای مردم و نخبه‌گان‌شان بجویند.