گفت‌و‌گوها با طالبان و امریکایی‌ها به نقاط بسیار مهم و حساسی رسیده‌است. چنانکه برخی رسانه‌های غربی از آماده‌گی‌های نظامیان امریکایی برای خروج از افغانستان هم خبر داده‌اند، اما هنوز در افغانستان صورت درست نتایج گفت‌وگوها میان طالبان و امریکا مشخص نیست. اگرچه پیشتر سفیر امریکا در کابل گفت که در گفت‌وگوها با جانب طالبان فقط روی خروج امریکایی‌ها و قطع رابطه آن گروه با گروه‌های تروریستی بحث شده‌است؛ اما هنوز به درستی مشخصی نیست که بستر اصلی این چنین توافق را چه چیزی شکل داده‌است. با این حساب، در میان حلقه‌های سیاسی افغانستان ابهامات بسیار زیادی وجود دارد و کسی به درستی نمی‌داند که چه چیزی در سرنوشت شان اتفاق می‌افتد. اما آنچه که میان امریکایی‌ها و طالبان دارد رخ می‌دهد ممکن چنان باشد که برای بسیاری‌ها حیرت‌آور تمام شود؛ زیرا تاکنون امریکایی‌ها همه شرط‌هایی که طالبان گذاشته‌اند را رد نکرده است؛ بل در محور تایید آن صحبت‌هایی صورت گرفته است. اگرچه امریکایی‌ها اطمینان می‌دهند که توافقات پیش رو، سبب معامله دست‌آوردها و ارزش‌های هفده‌سال اخیر نخواهد بود؛ اما با اینهم ممکن است که نتایج معامله با طالبان هرآنچیزی که فکر می‌شود باشد. چنانچه اکنون زندانیانی که از زندان گوانتانامو و زندان اسلام‌آباد رهاشده‌اند، روی یک میز در برابر امریکایی‌ها سخن می‌گویند، مصر بر شرط‌هایی باشند که می‌تواند افغانستان را برای همه به زندان تبدیل کند، نتایج دیگری به بار خواهد آورد؛ زیرا در آن صورت ممکن است که کابینۀ گوانتانامو در افغانستان به قدرت برسد و یک طرف دیگر ناراضیانی باشند که به شدت سرکوب شوند؛ چنین تصوری باوجود اینکه ناممکن جلوه می‌کند ممکن نیز به نظر میرسد. زیرا به دلیل مشکلاتی که حکومت افغانستان در داخل دارد، هیچ طرف سیاسی‌ای حاضر نیست که آن را نمایندۀ کشور در مذاکره با طالبان بداند و از طرفی هم پیچیده‌گی وضعیت سیاسی افغانستان چنان است که اعتماد مردم را نسبت به غنی سلب کرده‌است و مردم فکر می‌کنند که عنی قابل اعتماد نیست و ممکن یک شبه با مذاق طالبان کنار بیاید.
در چنین صورتی حکومت کنونی در مذاکرات امریکا و طالبان جایگاه یک حکومت مشروع را ندارد و فقط به عنوان یکی از طرف‌های دخیل مطرح است و به عنوان یک گروه در کنار سایر گروه های ضد طالبان در نظر گرفته می‌شود؛ اما طالبان با حمایت پاکستان به عنوان یک طرف کلان و یک حکومتی در تبعید توانسته‌اند که در مذاکرات بدرخشند و روی شرط‌های بسیار مهم با امریکایی‌ها به توافق برسند.
یک چنین گفت‌وگوها و مذاکراتی میان دو طرف حالا توسط آقای خلیلزاد به مقامات حکومت وحدت ملی به شکل خلاصه گزارش داده می‌شود؛ آنهم به گونه‌یی که فقط بخش‌هایی از مذاکرات را با ایشان شریک سازد؛ زیرا از یک طرف حکومت افغانستان به عنوان طرف اصلی در مذاکرات مطرح نیست و از جانب دیگر طالبان به عنوان یک حکومت در تبعید قابل بحث معامله اند این چنین شرایط می‌تواند به معنای بازگشتاندن افغانستان به گذشته با اندک تفاوت‌هایی باشد که ممکن بسبار به زودی آن تفاوت‌ها هم رخت سفر ببندد و فرصت به نظام کاملا طالبانی مساعد شود.
این نگرانی ممکن است برای برخی مقامات حکومتی و شریکان سیاست کنونی در افغانستان در نهایت قابل قبول باشد؛ اما نسلی که در این هفده‌سال قد کشیده‌اند به شدت همه‌چیزشان را در این میدان قمار خواهند باخت و فصلی جدیدی از بدبختی و سیاه‌روزی‌ها را تجربه خواهند کرد. زیرا وقتی که حکومت در حد نمانیده‌گی از مردم و دولت در یک مذاکرات بسیار مهم جایگاهی ندارد، بدون شک مخالفانش که طرف اصلی امریکا است، در آیندۀ این مذاکرات سر و گردن بالا تر قرار میگرند.
در چنین صورتی واضح است که طرف امریکایی طالبان را بیشتر از حکومت مورد حمایتش اکنون به رسمت شناخته است.