جهاد برحق مردم افغانستان در جایگاه قیام یک ملت در مقابل تجاوز قشون سرخ، و مقاومت در مقابل تروریزم بین المللی همراه با عظیم ترین قربانی ها و فداکاری های چند نسل این سرزمین به عنوان محکم ترین پیوند ملی و ماندگار ترین رویداد جهانی با تاریخ سرزمین ما گره خورده اند.

این میراث بزرگ نه فقط متعلق به تنظیم های جهادی است و نه هم با ناکامی رهبران در دولت سازی قابل سنجش و داوری میباشد، بلکه ثمرهٔ شهادت ملیون ها انسان این سرزمین است که در دفاع از کشور، استقلال و آزادی جان دادند.
آری، وقایع پس از پیروزی جهاد قطعاً قابل نقد میباشند، ضرورت به تحقیق و کاوش عمیق دارند تا حقیقت مسأله برای آینده گان روشن گردد.

اما نقش ویرانگر جمعی که در طول مبارزات آزادیخواهانهٔ مردم ما بیرون از معرکه ها همواره در کمین نشسته بودند، که حتی بارها صدای وحشت تروریزم را از طریق رسانه ها در مقابل مجاهدین بالا می‌کردند از یاد نبریم. آنانیکه در تبانی با حلقات بیرونی و با حسادت و حقارت از همۀ ابزار داخلی و خارجی استفاده بردند تا جهاد و مقاومت را بدنام سازند، حقانیت مبارزات مردم را با تبلیغ آلودگی چند تاجر جهاد زیر سؤال برند و افکار نسل جوان ما را مخدوش گردانند.

سؤال امروز ما از کسانیکه دیروز مقاومت مجاهدین را در مقابل تروریزم جنگ های داخلی میخواندند، جنگ هایی که از دیروز تا امروز در مقابل همان دشمنان دیروز تا هنوز و هرروز از مردم و نیروهای جوان امنیتی مان قربانی میگیرد، آیا هنوز هم به حقانیت جهاد و مقاومت مردم ما اعتراف ندارند که این رادمردان و شیرزنان با چه هیولاهائی و در مقابل چه نقشه های خطرناک بیرونی دست و پنجه نرم میکردند؟

اینان آگاه باشند که این میراث بزرگ تاریخی یک ملت به چند نسل تعلق دارد و هویت نسل های بعدی را شکل خواهد داد، همین امروز کمتر خانه و خانوادۀ را سراغ داشته باشیم که افتخار این مبارزات را با خود نداشته باشند و درین راه قربانی نداده باشند.
پس پاس مجاهدین، مقاومتگران، مبارزین و مدافعین این سرزمین را داشته باشیم. بزرگداشت از پیروزی جهاد، حرمت گذاشتن به رفتگان راه خدا، آزادی و استقلال افغانستان میباشد و این کمترین رسالتی است که ما در مقابل شهدای خویش انجام میدهیم.

بنیاد شهید احمدشاه مسعود؛