بحث برگزاری انتخاباتِ سال ۲۰۱۴ از هم‌اکنون جدی شده و سروکله کشیدن‌های انتخاباتی و به عبارتی تلاش‌ها برای معرفی نامزدان انتخاباتی، آغاز شده و تا چندی بعد هم فهرستی از افراد علاقه‌مند به ریاست‌جمهوری وارد میدان خواهد شد و کمپاین‌های غیررسمی نیز آغاز می‌گردد. اما این‌همه در شرایطی‌ست که هنوز هم به پرسش اساسی‌یی که در خصوصِ چه‌گونه‌گی برگزاری انتخابات وجود دارد، پاسخ دقیق داده نشده است و طبعاً با این وضع، رفتن به جانب انتخابات، خالی از دلهره‌ و نگرانی‌ نخواهد بود.
انتخابات پر از تقلب گذشته، بی‌اعتمادی شدیدِ مردم را به‌بار آورد آن‌هم به حدی که این‌بار کمتر امیدی وجود دارد که انتقال قدرت از این مسیر، بدون تقلب و فریب صورت گیرد. حالا چشم‌ها و گوش‌ها به یک خبر دوخته شده و آن این‌که؛ کسی بیاید و بگوید که شفافیت و صداقت در انتخابات آینده را تضمین می‌کند.
به نظر می‌رسد که اکنون یک نوع تصادم میان کمیسیون انتخابات و برخی جریان‌های سیاسی بر سرِ چه‌گونه‌گیِ استفاده از کارت‌های رای‌دهی گذشته آغاز شده است. برخی از جریان‌ها خواستار باطل شدنِ کارت‌های رای‌دهی گذشته و توزیع کارت‌های جدید هستند، در حالی که کمیسیون انتخابات بر باطل نشدنِ کارت‌های گذشته انتخاباتی تأکید می‌کند.
این برخورد می‌تواند از هم‌اکنون روایت‌گرِ جنجال‌های کلان‌تری در برگزاری انتخابات آینده باشد. حالا اگر قرار بر این نباشد که کارت‌های رای‌دهی انتخابات گذشته باطل شوند، باید حداقل برای کسانی که کارت‌های رای‌دهی ندارند، کارت داده شود؛ زیرا در همین شهر کابل کسانی‌اند که در دورِ گذشته نتوانسته‌اند کارت رأی‌دهی به‌دست آورند، چنان‌که پروسه توزیع این کارت‌ها در گذشته، به نحوی شکل سیاسی داشته است. به عنوان نمونه: هرچند در غرب و شرق کابل چند مرکز توزیع کارت‌های رأی‌دهی وجود داشت، اما نمی‌توانستند به تمام مراجعین رسیده‌گی کنند؛ در کنار این، مردم از صبحِ وقت مجبور بودند به مراکز ثبت نام بروند آن‌هم در حالی که مرکز ثبت نام توسط نامزدان، به‌خصوص نامزدان انتخابات پارلمانی، به شکل اجاره‌ درمی‌آمد؛ یعنی این نامزدان افراد زیادی را از ساحات مشخص جمع‌آوری می‌کردند و برای اخذ کارت به یک مرکز می‌آوردند، چنان‌که روزهای پی‌هم به بسیاری از افراد منتظر دیگر، نوبت نمی‌رسید.
اکنون کمیسیون انتخابات این مسأله را باید به گونه جدی مورد توجه قرار دهد و روش شفافی را برای توزیع کارت‌های رأی‌دهی روی دست گیرد. زیرا بسیار ممکن است که مثل گذشته، کسانی به انبوهی از کارت‌های رأی‌دهی‌ دست یابند و آن را برای تقلب به کار بَندند. اما این‌که چه مکانیزمی سنجیده شود تا زمینه برای توزیع شفاف کارت‌های رای‌دهی به‌وجود آید، مربوط به ابتکار و خلاقیتِ کمیسیون انتخابات و نیز روش‌های عملی‌یی است که در کشورهای دیگر به‌خوبی پاسخ داده. ولی اگر قرار بر این باشد که کارت‌های رای‌دهیِ گذشته باطل اعلام شود، باید هزینه و فرصت بیشتری را برای برگزاری انتخابات آینده به کار بست.
در کنار این، طرح دیگری که می‌تواند کار کمیسیون انتخابات را تا حدی ساده‌تر بسازد، استفاده از شناس‌نامه‌هایی‌ست که شهروندان با خود دارند. زیرا هدف از توزیع کارت رای‌دهی، تشخیص و تثبیتِ تابعیت افغانستانیِ فرد رای‌دهنده و نیز سن‌وسالِ اوست که این امر با داشتن شناس‌نامه تابعیت نیز صورت می‌گیرد. بنابراین اگر در این دور از انتخابات، کسانی که کارت رای‌دهی ندارند، بتوانند با ارایه شناس‌نامه‌های‌شان رای بدهند، این کار هم به نفع مردم است و هم به نفع کمیسیون انتخابات؛ زیرا دیگر نیازی نیست افرادی که شناس‌نامه دارند، روزها و ساعت‌ها پشت دروازه‌های مراکز ثبت‌نام منتظر بمانند. البته این روش، تمهیداتِ دیگری را نیز می‌طلبد تا از هرگونه سوءاستفاده احتمالی جلوگیری شود.
توزیع شناس‌نامه‌های برقی نیز سهولت دیگری است که کمیسیون انتخابات در مورد آن سخن گفته و می‌تواند مورد توجه قرار گیرد.