اخیراً نزدیک به ۹۰۰ تن از زندانیانِ طالبان از زندان پل‌چرخی در کابل بر اساس فرمان محمداشرف‌غنی رییس حکومت وحدت ملی رها شده‌اند.
این رهایی در شرایطی صورت گرفته است که گفت‌وگوهای داخلی و خارجی با طالبان بر سرِ دست یافتن به صلح ناکام بوده و طالبان خشونت‌های‌شان را در ایام ماه مبارک رمضان بیشتر کرده و حتا روزهای عید هم از مردم قربانی گرفته‌اند.
به همین دلیل رهایی این ۹۰۰ طالبِ جنگی از زندان مرکزی کشور، با واکنش بسیار منفیِ مردم مواجه شده است؛ اما ارگ ریاست‌جمهوری این اقدام را بک عملِ مصلحت‌اندیشانه و قدمی در راه صـلح خوانده ‌است؛ برداشتی که به نظر نمی‌رسد چندان دقیق باشد.
در چهار سال ریاست‌ جمهوری آقای غنی و گذشته از آن در مدت زمان کار حامد کرزی، هیچ میکانیزمی برای جلوگیری از رهایی زندانیان طالب مراعات نشده است و به خصوص در دوران آقای غنی، هزاران طالب با رهایی از زندان‌ها دوباره به صفوفِ جنگ برگشتند و گلولۀ کینه بر سینۀ مردمان افغانستان شلیک کردند. اما مهم این است که بدانیم چرا در حالی که قانون اساسی کشور چنین اجازه‌یی را به آقای غنی نداده‌ است که افرادی را از زندان رها سازد؛ او دست به چنین اقدامی زده است. اما پیش از آن، باید گفت که مادۀ ۲۱۶ کود جزای افغانستان تصریح می‌کند که «کسانی که به جرایم امنیتی و ضد مصونیت عامه محکوم ‌اند، مجازاتِ آنان شدیدتر است و قابل عفو نیستند.» بنابراین زندانیانی که به جرم عضویت در گروه طالبان محکوم به مجازات ‌اند و مرتکبِ فعالیت‌های خراب‌کارانه بر ضد نظام و ضد منافع عمومی‌ کشور شده‌اند، هیچ کسی به شمول رییس جمهور صلاحیتِ عفو مجازات و یا تخفیف حبسِ آنان را ندارد. رییس جمهور تنها می‌تواند دربارۀ زندانیان عادی از صلاحیتِ عفو و یا تخفیف استفاده کند.
اما این‌که به‌راستی رهایی این زندانیانِ طالبان به اساس فیصلۀ جرگۀ غیرقانونی مشورتی صلح یا بر اساسِ درخواست‌های طالبان در نشست مسکو و در دیدارهایی که با زلمی خلیل‌زاد داشته‌اند، صورت گرفته است یا جنبۀ دیگری هم دارد؛ سوالی است که با توجه به وضعیت سیاسی و درهم و برهم بودنِ گفت‌وگوهای صلح و نیز پیچیدنِ آن با بحث انتخابات، پاسخِ آن بیشتر با تمرکز بر مسایل انتخاباتی قابل درک و دریافت است!
در انتخاباتِ گذشته این طالبان بودند که با اجازه دادن به مردمان در ساحاتِ نفوذشان به رفتن به پای صندوق‌های رای و نیز زمینه‌سازی برای پُر کردن هزاران صندوق به نفع آقای غنی با آرای گوسفندی، او را به چنین موقفی رساندند. بنابراین حالا هم ممکن است که آقای غنی با چنین اقدامی به معاملۀ مشابه با طالبان دست زده باشد. ممکن است که غنـی اکنون با رهایی ۹۰۰ طالب از زندان پل‌چرخی، به این امتیاز نایل شود که بار دیگر در ساحات زیر نفوذ طالبان در روز انتخابات مثلِ گذشته به نفعِ او عمل شود و آرا‌یِ دروغین به نام مردم به حساب انتخاباتیِ او ریختانده شود. یک چنین محاسبۀ انتخاباتی، تنها دلیل برای رهایی ۹۰۰ طالب از زندان می‌تواند باشد. زیرا در شرایطی که گفت‌وگوهای صلح بی‌نتیجه مانده و طالبان به دهلِ پاکستان می‌رقصند، این عملِ آقای غنی به عنوان یک رییسِ حکومت هیچ منطق و توجیهی را برنمی‌تابد. متأسفانه دل‌چسپی آقای غنی به قدرت چنان است که او برای بقای خودش در کرسی ریاست جمهوری، هیچ محدودیتی را به رسمیت نمی‌شناسد.