بخش دوم و پایانی/

معیارهایِ ارایه شده در دسته‌بندی و تشخیص رفتارهای اعتیادگونۀ افرادی که به تلیفونِ همراه اعتیاد دارند، کاملاً برهم می‌ریزد و دگرگون می‌شود. اساسِ این معیارها سوءمصرفِ مواد یا اعتیاد به قمار است. به عنوان نمونه، در مطالعات اخیری که در مجلۀ اعتیادهای رفتاری به چاپ رسید، دکتر پیتر اسمتانیک این‌چنین بیان می‌کند که ۲۰٪ از دانش‌آموزان امریکایی که اکنون علایم اعتیاد به تلیفون همراه در آن‌ها مشاهده می‌شود، پیش از بروز علایم اعتیاد به تلیفون همراه، دچار اختلال اعتیاد به قمار بودند.
گرچه بسیاری از متخصصان بر این باورند که استفادۀ افراطی از تلیفون همراه صرفاً یک اعتیاد رفتاری‌ است، اما هنوز شواهد کافی برای تأیید یا رد این مفهوم وجود ندارد. همانا، این حقیقت که چنین شرایطی می‌تواند یک نوع اعتیاد تلقی شود، تا کنون فقط به مطالعات مقدماتی متکی بوده که اطلاعات آن از نمونه‌های ساده جمع‌آوری شده است. به طور خاص، در این میان عدم شواهد ضروری‌ست که مکانیزم زیست‌شناسی عصبی و روان‌شناسیِ دخیل در ریشه‌یابی اعتیاد به تلیفون همراه را با اعتیادهای شیمیایی و رفتاری دیگر مشابه تلقی کرده و اجازه می‌دهد تا با یکدیگر مقایسه شوند.
چنین شواهدی نقش مهمی در تشخیص اختلال قماربازی و اختلال بازی‌های انترنتی و طبقه‌بنـدی آن‌ها در قالب آخرین نسخۀ راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی اعتیاد ایفا می‌کند. سه نمونه از رفتارهای خاصِ اعتیادگونه از دست دادن کنترل، خسته‌گی‌ناپذیری و تعارض است که تاکنون توجه تجربی و عملیِ خاصی بدان معطوف نگشته است.
با توجه به مطالب ذکر شده، شواهد تجربی و عملی در باب استفادۀ افراطی از تلیفون همراه در قالب رفتار اعتیادگونه بسیار ناچیز است. با این وجود بدان معنا نیست که استفادۀ افراطی از تلیفون همراه یک نوع اعتیاد نیست، اما ماهیت و میزان داده‌های موجود و به دست آمده تا کنون برای نتیجه‌گیری قطعی و موثق کفایت نمی‌کند.
البته، اظهارنظر قطعی درباب استفادۀ افراطی از تلیفون همراه مستلزم تحقیقات تجربی و گسترده است. با وجود عدم چنین اطلاعاتی، تمام تلاش‌ها برای ایجاد چارچوبی که استفادۀ افراطی از تلیفون همراه را اعتیاد رفتاری در نظر بگیریم، همچنان غیرقطعی باقی می‌ماند. ذکر این نکته که دهه‌ها تحقیق تجربی و علمی منجر به اعلان رسمی اختلال قماربازی به عنوان یکی از انواع اعتیاد شد، خالی از لطف نیست.
مفاهیم آشفتۀ پیرامون استفادۀ افراطی از تلیفون همراه از این واقعیت نشأت می‌گیرد که گرچه تعداد مطالعات تجربی رو به فزونی‌ست، اما اساساً زیربنای تمام این مفاهیم از اختلالات دیگر وام گرفته شده است. این دیدگاه فاقد یک تیوری مدون بوده و به طور خاص و ویژه به بررسی پدیدۀ استفاده‌ی افراطی از تلیفون همراه نمی‌پردازد.
در واقع، با پذیرش دیدگاه تأییدی که بر پایۀ کمیت استتنتاجی مطالعات بنا شده، یافته‌های مهمی که تجربیات محض استفادۀ افراطی از تلیفون همراه است، نادیده گرفته می‌شود. به عنوان مثال، هیچ‌گونه تجزیه تحلیل کیفی در باب استفادۀ افراطی از تلیفون همراه وجود ندارد و فقط به ارایۀ چندین مدل اکتفا شده است. نتیجۀ تلویحی این‌که، اغلب مطالعات فاقد تیـوری‌های مستدل بوده که بتواند ورای اعتیاد به تلیفون همراه را بنگرد و آن را تجزیه تحلیل نماید.
منبع: psychologytoday.com