سخنانِ افشاگرانۀ مولانا محمد عبدالله یکی از اعضای کمیسیون انتخاباتِ افغانستان هرچند برای بسیاری‌ها امری واضح و روشن است، ولی از آن‌جایی که از زبانِ یکی از کارگزارانِ برحالِ انتخابات ابراز شده‌، واقعاً تکان‌دهنده و نگران‌کننده‌اند. مولانا عبـدالله هرچند ممکن است کُلِ واقعیت‌هایی که برایش روشن شده را به دلایلِ مختلف بر زبان نیاورده باشد، اما همین‌هایی را هم که گفته، واقعاً جرأت و شهامت می‌خواهد؛ آن‌هم در کشـوری مثل افغانستان که رسیدن به موقعیت‌هایی چون موقعیتِ کاریِ مولانا عبدالله کار آسانی نیست و هر لحظه ممکن است به بهانه‌یی کنار گذاشته شود و یا مورد اتهام‌هایِ ناروا قرار گیرد.
در کشوری که بسیاری‌ها برای رسیدن به این‌گونه موقعیت‌ها حاضرند به همه چیز پشتِ پا بزنند و به سازِ زمام‌داران برقصند؛ در کشوری که تا افراد بر سرِ قدرت اند همه چیز خوب و عالی است و همین که از کرسی قدرت کنار گذاشته می‌شوند، به منتقد و دگراندیش و دگرباش مبدل می‌شوند؛ آن‌وقت بیا و بشنو که چه دیده‌اند و چه نکرده‌اند. همه را متهم می‌کنند و خودشان را بریء‌الزمه می‌دانند. شاید یکی از دلایلی که ما واقعاً نتوانسته‌ایم ارزش‌های مـردم‌سالارانه را در کشور خود نهادینه بسازیم، همین وابسته‌گی و عطشِ سیری‍ناپذیرِ ما به قدرت بوده باشد. طی هجده سالِ گذشته کمتر کسی را دیده‌ایم که فریفتۀ قدرت و مظاهرِ آن نشده باشد و خود را در این وادی پُرسنگ و لاخ به چاهِ حماقت و تحقیر نکشانده باشد. کسانی که چنین نشده اند، واقعاً قابل تحسین اند و بیشتر از آن‌ها کسانی را باید ستایش کرد که در هنگام داشتن مسوولیت، شهامتِ گفتن و فاش کردنِ حقایق را به جان خریده‌اند.
سخنان مولانا عبدالله از این لحاظ بسیار قابل اهمیت اند و باید مورد توجه قرار گیرند. این‌که ارگ و شخص اشرف غنی، غاصب قدرت سیاسی در افغانستان، در کار کمیسیون‌های انتخاباتی دخالتِ صریح و آشکار دارند، از همان زمانِ پیکارهای انتخاباتی سال ۱۳۹۳ کاملاً مشخص بود. غنـی قبل از این که به قدرتِ سیاسی دست پیدا کنـد، از راه دخالت در کار کمیسیون موفق شد که خود را به ردیف نامزدانِ برنده برساند. پس از آن نیز که قدرت سیاسی را به کمک وزیر خارجۀ پیشینِ امریکا غصب کرد، کار دخالت در امور نهـادهای مستقل و به ویژه کمیسیون‌های انتخاباتی کمتر نشد، بل با شیوه‌های تازه رنگ و جلایِ بیشتر یافت.
آقای غنی عملاً با دخالت‌های خود در انتخابات پارلمانی سال گذشته، عده‌یی را در کمیسیون‌های انتخاباتی قربانی کرد و انتخابات را نیز به لجن کشید. تأثیرهای این دخالت‌های مستقیم و غیرمستقیم را هنوز هم در مجلس نماینده‌گان بر سر کرسی ریاستِ آن شاهدیم. اگر انتخابات واقعاً انتخابات می‌بود و اگر قوۀ مقننه بر اساس رای و صلاحیتِ مردم افغانستان به میـان می‌آمد، امروز شاهد این‌همه اتفاق‌های ناگوار و شرم‌آور در به‌اصطلاح خانۀ ملت نمی‌بودیم. چرا در دیگر کشورهای جهان بر سرِ کرسی ریاست مجلس این گونه نزاع‌ها به میان نمی‌آید؟!
دلیلِ آن روشن است؛ چون نهـادها به صورتِ درست وظایفِ خود را انجام می‌دهند و انتخابات درست برگزار می‌شود و نماینده‌گان همان کسانی اند که با رای و ارادۀ مـردم به کرسی‌های پارلمان رسیده اند. اما وقتی بخش بزرگی از کرسی‌های پارلمان با تقلب و زدوبندهای سیاسی با جناح قدرت پُر می‌شود، نتیجۀ آن‌هم بهتر از آن چیزی که شاهد آن هستیم، نخواهد بود.
آقای غنی به‌کرات گفته است که در کار کمیسیون‌های انتخاباتی دخالت نمی‌کند، اما واقعاً چنین است؟
گفته‌های مولانا عبدالله نشان می‌دهند که ارگ چقدر در کار کمیسیون‌های انتخاباتی نفوذ دارد. به گفتۀ این عضو کمیسیون انتخابات، تقرری‌ها زمانی در موقعیت‌های کلیـدی این کمیسیون انجام می‌شود که شخصِ آقای غنی و یا اطرافیانِ او نظر مساعد داشته باشند. مولانا عبدالله می‌گوید افرادی که قبلاً به عنوان خاطی و مجرم در کمیسیون‌های انتخاباتی شناخته شده اند، با امرهای فوق‌العادۀ آقای غنی دوباره به موقعیت‌های‌شان ارجاع داده می‌شوند. به گفتۀ مولانا عبدالله کسانی که بر اساس شایسته‌گی‌های‌شان در موقعیت‌هایی می‌خواهند قرار بگیرند، به بهانه‌های مختلف حکم تقرری‌شان امضا نمی‌شود. آیا این‌ها سـندهایی در ارتباط به دخالت ارگ در کار کمیسیون‌های انتخاباتی نیست؟
وقتی یک عضو برحالِ کمیسیون انتخابات از چنین فضایی پرده برمی‌دارد، هیچ شکی در سخنان و گفته‌هایش نمی‌توان وارد کرد. این‌ها اتهام‌هایِ بی‌اساس و بدون سند و مدرک نیستند و کسی هم که این افشاگری‌ها را کرده، از موقعیت کاری‌اش برکنار نشده که حالا گفته شود به دلیل کوتاه شدن دستِ او از حقوق و امتیازهای ویژه در حال عقده‌‍پراکنی است.
وضعیت انتخابات و کمیسیون‌های انتخاباتی واقعاً نگران کننده است. این وضعیت می‌تواند به انتخاباتی ناکام، پُرتقلب و جنجالی منجر شود؛ همان چیزی که در نشسـت اخیرِ شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز به آن اشاره شد. نمایندۀ ویژۀ سازمان ملل متحـد برای افغانستان در این نشست به صورتِ آشکار اعلام کرد که اگر انتخابات افغانستان درست مدیریت نشود، این کشور سرنوشتِ بسیار بدی را تجربه خواهد کرد.
آقای غنی اما گوشش بدهکارِ این گونه هشدارها نیست. او نگران کرسیِ خود است که چگونه برای یک دورۀ دیگر آن را غصب کند.