حدود یک هفته پس از این‌که شماری از سیاسیونِ کشور به دعوتِ یک نهاد غیردولتی پاکستان در نشستی در این کشور به هدفِ بررسی راه‌های تأمین صلح در افغانستان شرکت کردند، اشرف‌غنی رییس پیشینِ حکومت وحدت ملی به دعوت عمران‌خان نخست‌وزیر پاکستان در رأس یک هیأت به این کشور سفر کرد. ارگ با نشر اعلامیه‌ها و خبرنامه‌های متعدد، از دستاوردهایِ آقای غنی به پاکستان خبر می‌دهد و تلاش دارد به هر شکلِ ممکن نشان دهد که دومین سفرِ آقای غنی به پاکستان، متفاوت از تمام سفرهایی‌ست که تا به امروز سران حکومت‌های افغانستان داشته‌اند.
وقتی به اعلامیه‌ها، خبرنامه‌ها و سخنانِ آقای غنی در مورد پاکستان نگاه شود، داستانِ همان کسی به ذهن می‌آید که هارمونیه می‌نواخت و روی یک خانۀ آن انگشتِ خود را گذاشته بود. شخصی که این‌ طرزِ خرام را دید، گفت این‌که هارمونیه‌نواختن نیست. اما فرد هارمونیه‌نواز بدون آن‌که کم بیاورد، پاسخ داد که دیگران به دنبال کلید اصلی انگشت‌های خود را به هر سو می‌دوانند اما من کلید اصلی را پیدا کرده‌ام. حالا سخنانِ آقای غنی در مورد پاکستان نیز به پاسخِ همان هارمونیه‌نواز شباهت دارد!
غنی از زمان آغاز به کارِ خود به عنوان رییس حکومت تا به امروز، بدون آن‌که واقعاً راه‌حلی برای مشکلات میان دو کشور ارایه کند، فقط یک سخن را تکرار کرده است و آن این‌که «افغانستان از چهل‌سال به این‌سو با پاکستان در جنگ قرار دارد، هر زمان که مشکلِ این جنگ تمام شد، مشکل امنیتِ افغانستان هم حل می‌شود». حالا آقای غنی هیچ‌وقت نگفته است که افغانستان چگونه چهار دهه را در جنگ با پاکستان گذشتانده است و اگر این حرف واقعاً صحت دارد، چرا او پیش از رسیدن به قدرت این حرف را نزده بود.
آقای غنی در سال‌هایی که به عنوان وزیر در کابینۀ حکومت قبلی کار می‌کرد و اتفاقاً جزوِ وزیران و مقام‌های ارشدی بود که بسیار دوست داشت در گفت‌وگوهای تلویزیونی شرکت کند، هرگز به جنگ افغانستان و پاکستان اشاره نکرد. حتا در سال‌هایِ پیش از حکومت‌های پساطالبانی نیز آقای غنی که همواره در نشست‎های بین‌المللی شرکت می‌کرد، هرگز نگفت که مشکل اصلی «جنگ با پاکستان» است. او حتا در سال‌هایی که تازه به قدرت رسید و خود را مغز متفکرِ افغانستان جا زد، مُصر بود که پاکستان را به عنوان حامیِ منطقه‌یی با خود داشته باشد. اما امروز به پاکستان سفر می‎کند تا مشکلاتِ افغانستان را با این کشور حل کند درحالی‌که در پنج سالِ گذشته او هیچ طرح و برنامه‌یی برای حل مشکلات میان دو کشور ارایه نکرده و حتا این مشکلات را فربه‌تر نیز ساخته است. امروز به دلیل همین سیاست‌های ناکامِ آقای غنی در قبال کشورهای منطقه و به‌ویژه همسایه‌های افغانستان، نه‌تنها روابط میان این کشورها در نازل‌ترین سطحِ خود قرار گرفته که حتا برخی از کشورهای همسایه و از جمله پاکستان به‌صورتِ آشکار در امور داخلی افغانستان دخالت می‌کنند.
آقای غنی اگر می‌توانست، باید برای حل تنش‌های موجود کاری انجام می‌داد که حداقل جلو مداخلاتِ آشکار گرفته می‌شد. از جانب دیگر، وقتی شماری از سیاسیونِ کشور در نشست «روند لاهور» در شهر مری پاکستان شرکت کردند، ارگ چنان وارخطا و سراسیمه شده بود که به‌صورتِ پیوسته نسبت به این نشست شایعه‌پراکنی می‌کرد و تلاش می‌ورزید که حضور سیاسیونِ کشور را در یک نشست غیردولتی چنان بد جلوه دهد که گویا افغانستان هرچه مشکل دارد ناشی از برگزاری این نشست است.
اگر سفر به پاکستان بد است، پس چرا آقای غنی به این کشور سفر می‌کند. مگر او نگفته بود که اول باید جنگ چهل‌ساله با پاکستان پایان بیابد تا او دعوتِ مقام‌های این کشور را برای سفر به پاکستان بپذیرد؟ آیا جنگ ادامه دارد و یا پایان یافته است؟ اصلاً آقای غنی در مورد جنگ میان دو کشور با عمران‎خان صحبت کرده است و یا خیر؟ چون در هیچ یک از اعلامیه‌ها و خبرنامه‌هایِ ارگ به چنین موردی اشاره نشده است. با توجه به این مسایل می‎توان گفت که سفر آقای غنی به پاکستان مثل ۲۲ بار سفرِ حامد کرزی به این کشور و مثل دو سفر قبلیِ خودش به پاکستان این‌بار نیز حاوی هیچ دستاوردی نخواهد بود.
بحث این نیست که مقام‌های افغانستان نباید به پاکستان سفر کنند، بل بحث اصلی این‌جاست که ما با چه برنامه و رویکردی باید به پاکستان برویم و چه طرحی ارایه کنیم تا بتوانیم روابط تیره و تارِ دو کشور را به روابط همکاری و تعاون مبدل کنیم. هر وقت چنین طرحی وجود داشت، سفر به پاکستان بدون شک دارای دستاورد خواهد بود. در غیر این صورت، مقام‌های افغانستان یک بارِ دیگر به مهمانی رفته‌اند و باز یک دور دیگرِ میزبانی‌ها از مقام‌های پاکستانی آغاز می‌شود.
پاکستانی می‌دانند که در افغانستان به دنبال چه هستند و چگونه هدف‌های خود را باید دنبال کنند، اما غنی نمی‌داند که در پاکستان به دنبال چه می‌گردد. مثلِ حامد کرزی رییس‌جمهوری پیشینِ افغانستان که در سفر به پاکستان هنگام صرفِ طعام از میزبان خواست که برایش ترشیِ پاکستانی که سرِ میز نبود بیاورند. سیاستِ غنی در قبال پاکستان هم در حدِ خواستنِ همین ترشی در هنگام صرفِ غذاست و متأسفانه زمام‌دارانِ افغانستان هیچ‌وقت سیاستِ روشن و منطبق با منافع ملی در برابر اکثر کشورهای همسایه و از جمله پاکستان که بیشترین مشکلات افغانستان به دوش آن است، نداشته‌اند.