در حالی که سیاست‌مداران حاکم در درون حاکمیت و سیاست‌مداران منتقد در بیرون حاکمیت مشغول توطیه‌های بین‌الافغانی علیه خود اند و با این روش برای مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری آماده‌گی می‌گیرند، طالبان به سرعت نفوذ و سلطۀ خود را در مناطق مختلف شمال افغانستان گسترش می‌دهند و بر نیروهای مسلح دولت ضربه وارد می‌کنند.
طالبان صبحِ دو روز پیش با حمله بر ولسوالی اشکمش ولایت تخار ۳۷ سرباز را کشتند و ۱۵ تن را زخمی کردند. طالبان هفتۀ قبل پس از تصرف معدن لاجورد بدخشان، ولسوالی کران و منجان این ولایت را به صورت کامل تصرف کردند و خود را در دروازۀ ولسوالی پریان ولایت پنجشیر و در پشت سر ولسوالی فرخار ولایت تخار رساندند.
طالبان در این هفته بر قریه‌های مهم کوهستانی ولسوالی خوست ولایت بغلان در عقب منطقۀ خاواک ولایت پنجشیر دست یافتند. این در حالی است که ولسوالی خوست ولایت بغلان و ولسوالی‌های فرنگ و گذرگاه نور این ولایت قبلاً به عنوان یک ولسوالی در تمام سال‌های جهاد و مقاومت پایگاه احمدشاه مسعود بود و ۹۸ درصد رأی‌دهنده‌گان این ولسوالی ها بیشتر از ۴۶ هزا ر رأی‌دهنده، رأی خود را در سه انتخابات ریاست جمهوری به صندوق محمدیونس قانونی در ۲۰۰۴ و صندوق دکتر عبدالله در ۲۰۰۹ و ۲۰۱۴ ریختند؛ اما حالا این ولسوالی‌ها به عنوان پایگاه جهاد و مقاومت شهید احمدشاه مسعود در معرض تهدید جدی طالبان قرار دارد.
چرا؟
اگر از پاسخ اشرف غنی به عنوان رییس جمهور در برابر این چرا گذشت، پاسخ شریکان متعلق به جهاد و مقاومت احمدشاه مسعود و استاد ربانی در حکومت او به این چرا چیست؟ چرا تخار، بغلان، بدخشان تا سمنگان، بلخ، باغیس، غور و… که هزاران فرزندان خود را تحت فرماندهی احمدشاه مسعود و استاد ربانی در دوران جهاد و مقاومت قربانی دادند و میلیون‌ها مردم این حوزه رأی‌شان را به صندوق مدعیان وارث جهاد و مقاومت آن‌ها ریختند، حالا در معرض تهدید طالبان قرار گرفته اند؟