در دومین روز از میعاد کمپاین‌هایِ انتخابات ریاست‌جمهوری، هیچ نامزدی به کمپاین نپرداخت. فضای سیاسی در کشور اصلاً انتخاباتی نیست و به‌جز عکس‌های دو نامزد حکومتی، هیچ عکسی از دیگر نامزدان بر در و دیوارها نصب نگردیده و به نظر می‌رسد نامزدان با بی‌اعتنایی به آغاز دورۀ کارزارهای انتخاباتی، می‌خواهند نیروی‌شان را برای به چالش کشیدنِ یک انتخاباتِ مهندسی‌شده بسیج کنند. چنان‌که شبِ گذشته نامه‌یی از طرفِ شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری در صفحات اجتماعی به نشر رسید که در آن از تهدید به «تحریم انتخابات» سخن رفته بود. اگرچه در مواردی، روی محتوای نشرشده در آن اعلامیه اختلاف‌نظر در میان تیم‌های انتخاباتی وجود داشت، اما از مدتی به این طرف تصمیم نامزدانِ انتخاباتی بر این شده که بایستی انتخابات در فضایی سالم‌تر و متفاوت‌تر برگزار شود.
شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری، پیش از این‌هم طی اعلامیه‌ها، ابلاغیه‌ها و کنفرانس‌ها و نشست‌های متعدد رسانه‌یی، برگزاری انتخابات را زیر نظرِ آقای غنی «غیرقابل اعتماد» دانسته‌ و او را به «مهندسی انتخابات» متهم کرده‌ بودند. دو روز پیش ـ یعنی در آغازین‌روز کارزارها ـ از آن‌جا که نامزدانِ غیرحکومتی وارد میدان‌های تبلیغاتی انتخابات نشد‌ند، صحنه برای جولانِ دو نامزد حکومتی خالی ماند. اما در روز دوم، نامزدانِ حکومتی نیز به نمایشِ انتخاباتی بیرون نشدند. شاید اتفـاقی که برای تیم دولت‌ساز در نتیجۀ حمله به دفتر امرالله صالح رخ داد، دو تیمِ حکومتی را از بیرون شدن از قصرهای‌شان بازداشته باشد؛ ولی مسلماً سایر نامزدان در یک عملِ از قبل برنامه‌ریزی‌شده از ورود به کارزارهای انتخاباتی پرهیز کرده‌اند.
پیش از آن، نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری پیشنهادهای‌شان را به هدفِ برگزاری انتخاباتِ شفاف، عادلانه و بااعتبار به جانب حکومت و جامعۀ جهانی ارایه کرده بودند؛ اما حکومت با جسارتی وهن‌آمیز، همه را ناشنیده گرفت و حتا پیش از آغاز موعد رسمیِ کمپاین‌های انتخابات ریاست‌جمهوری، با استفاده از امکاناتِ دولتی به کمپاین‌ و معامله پرداخت. اکنون نامزدان ریاست‌جمهوری یک بارِ دیگر با تأکید بر خواسته‌های قبلی‌شان، وضعیتِ موجود را برای برگزاری انتخابات نامعقول دانسته و از حکومت و نامزدانِ بر سرِ اقتدار خواسته‌اند که از استفاده‌جویی‌ها و مهندسی انتخابات دست بردارند و به جامعۀ جهانی نیز گفته‌اند که ملتِ افغانستان را در برگزاری یک انتخاباتِ عاری از تقلب و برابر با معیارهای جهانی یاری برسانند.
دلایلی که نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری تا کنون ارایه کرده‌اند، دلایلِ معقول و درستی به نظر می‌رسد؛ زیرا واضح است که از مدتی به این طرف کمپاین‌های پیش از وقت توسط آقای غنی راه‌اندازی شده و نیز جدا از این کمپاین‌ها، رییس حکومت وحدت ملی و تیم حاکم در مرکز و ولایت‌ها به نمایش‌هایِ مُزورانه‌یی مانند افتتاح پروژه‌های جعلی، افتتاح پروژه‌های قبلاً افتتاح‌شده و همین‌طور تجلیل از استقلال به مقاصد انتخاباتی دست زده‌اند. افزون بر این‌ها، استفاده از بودجۀ ملی به‌خصوص کودهای ۹۱، ۹۲ و ۹۵ و پول اپراتیفی و انواع منابع مالیِ دولتی از آدرس‌های مختلف به منظور فعالیت‌های کمپاینیِ رهبران حکومت وحدت ملی به‌ویژه اشرف‌غنی به‌شدت ادامه دارد. با این حساب، موضع‌گیری نامزدان ریاست‌جمهوری در شرایطی که وجود دارد، کاملاً منطقی است و بایستی دولت و جامعۀ جهانی به این موارد توجه کنند. در غیر آن، اگر نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری همچنان از ورود به عرصۀ کارزارها خودداری کنند، تنها تیم‌های انتخاباتیِ دولت‌ساز و همگرایی نخواهند توانست مُمثلِ برگزاری یک انتخاباتِ حداقلی و نیم‌بند در افغانستان باشند. اگر در روزهای بعدی نیز مردم هیچ رغبت و شوری را در انتخابات شاهد نباشند و اگر وضعیت به همین منوال ادامه یابد، قصۀ انتخابات به خودیِ خود به یک «شوخی مضحک» می‌گراید، آن‌هم در شرایطی که گفت‌وگوهای صلح با «جدیت کامل» به پیش می‌رود!
به نظر می‌رسد که در یک‌چنین شرایطی، بهترین رویکرد و سیاست برای آقای غنی، تمکین به خواستِ نامزدان ریاست‌جمهوری و اعادۀ اعتمادِ جامعه به پروسۀ انتخابات است. در غیر آن در آینده‌یی نزدیک، او به روندهایِ دیگری تن خواهد سپرد که بارِ آن بسیار سنگین‌تر و جریحه‌‌بردارتر از قبولِ توصیه‌های نامزدانِ غیرحکومتی است.