با آن‌که نزدیک به یک هفته از آغاز رسمیِ پیکارهای انتخاباتی می‌گذرد، اما هنوز حال‌وهوایِ شهرهای کشور انتخاباتی نیست. گویی که اصلاً انتخاباتی در کار نباشد. تصویرهای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری کمتر به چشم می‌خورند و از آگاهی‌هایِ رسانه‌یی چندان خبری نیست. این فضا تقریباً در تضاد با انتخابات‌های قبلی قرار دارد. در انتخابات‌های قبلی با آغاز پیکارهای انتخاباتی، شور و شعف در سطح شهرها و روستاها موج می‌زد که چشمِ هر بیننده‌یی را خیره می‌ساخت. شهرها با تصویرها و شعارهای نامزدان، فضای نشاط و هیجان به خود می‌گرفت و در همه جا سخن از انتخابات و نامزدان بود. اما پیکارهای انتخاباتیِ سال روان اصلاً شباهتی به پیکارهای انتخاباتی ندارد. بسیاری از نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری هنوز اعلام حضور نکرده‌اند و در فضای عمومیِ جامعه نیز کمترسخنی از انتخابات و نامزدان شنیده می‌شود. سخنی هم اگر هست، بیشتر حول‌وحوشِ موانع و مشکلاتِ انتخاباتِ پیش‌روست.
بسیاری‌ها باور ندارند که انتخاباتی برگزار شود و برخی‌ها نیز می‌گویند که انتخابات برگزار خواهد شد ولی به عدالت و شفافیت در آنِ کاملاً مشکوک باید بود. این عده باور دارند که تیم»دولت‌ساز» به صورتِ عجیب و کم‌سابقه پیکارهای انتخاباتیِ خود را شروع کرده و از تمام امکانات و ظرفیت‌های حکومتی در این راستا استفاده می‌کند. سوال نخست در رابطه با پیکارهای انتخاباتی این است که چرا هنوز بسیاری از نامزدان انتخابات ریاست جمهوری نسبت به آغاز پیکارهای انتخاباتی‌شان متردد اند و سوال دوم این است که چرا تیم «دولت‌ساز» چنین با شتاب‌زده‌گی و جنون به پیکارهای انتخاباتی می‌پردازد؟
در مورد پرسشِ نخست باید گفت که هنوز بسیاری از نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری کشور با تردید نسبت به انتخاباتِ آینده نگاه می‌کنند. هنوز واقعاً مشخص نیست که با توجه به پیشرفت‌های گفت‌وگوهای صلح و در صورتِ توافق امریکایی‌ها با طالبان، انتخابات همچنان به قوتِ خود باقی خواهد بود. به نظر می‌رسد که امریکایی‌ها در شرایط فعلی، اولویت را به گفت‌وگوهای صلح داده‌اند. بر اساس صحبت‌های برخی منابع، امریکایی‌ها تلاش دارند که هرچه زودتر با طالبان به توافق برسند. اگر چنین توافقی حاصل شود، طالبان حاضر نیستند که در موجودیتِ حکومتِ فعلی از جنگِ خود دست بکشند. گویا طالبان خواهان ایجاد حکومت موقت و بعد برگزاری انتخابات اند.
البته هنوز مشخص نیست که طالبان چیزی به نامِ انتخابات را واقعاً قبول دارند و یا خیر، چون تا به حال در این خصوص هیچ موضعی نداشته‌اند. حرف‌های اصلیِ آن‌ها در گفت‌وگوهای صلح با امریکایی‌ها، بیشتر بر سرِ خروج نیروهای خارجی از افغانستان بوده است. گویا طالبان به امریکایی‌ها گفته‌اند که شما خارج شوید، مشکل دولت را خودمان حل می‌کنیم. حل کردن مشکل دولت هم توسط طالبان کاملاً معلوم است. این گروه در نظر دارد که به محض خروج نیروهای خارجی، حملاتِ خود را بر شهرها و به ویژه کابل چندین‌برابر سازد و دولت را وادار به کنار رفتن کند. اما در این میان، آقای غنی که تازه لذتِ قدرت را احساس کرده، نمی‌خواهد که فرصت انتخابات و برنده شدن را به هر شکلی که شده از دست بدهد. او از آبِ گل‌آلودِ فعلی می‌خواهد به نفع خود ماهی بگیرد.
مسلماً طرح طالبان برای وارد شدن به قدرت سیاسی، طرح خطرناکی است اگر امریکایی‌ها غیرمسوولانه با این گروه به توافق برسند. اما به همان میزان طرحِ آقای غنی نیز برای تداومِ قدرتش می‌تواند خطرناک و بحران‌آفرین باشد. طالبان و غنی در لجاجت چیزی از یکدیگر کم ندارند. طالبان می‌خواهند قدرتِ سیاسی را غصب کنند و آقای غنی نیز. در این میان چیزی که از نظر دور داشته می‌شود، دیدگاه و انتخاب مردم افغانستان است. آیا مردم افغانستان خواهان چنین وضعیتی اند؟ بدون شک خیر.
مردم افغانستان در حالی که خواهان برگشتِ دوبارۀ طالبان به قدرت سیاسی نیستند، از حکومت آقای غنی نیز حمایت نمی‌کنند. آن‌ها می‌خواهند که در یک انتخاباتِ شفاف و فراگیر بتوانند زعیم آیندۀ کشور را برگزینند. در کنار موضوع صلح، نگرانی نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری به جز تیم «دولت‌ساز» و «ثبات و همگرایی» که گویا هماهنگ با هم عمل می‌کنند، از وضعیتی است که در کشور با پیکارهای انتخاباتی آغاز شده است. در چنین وضعیتی، دیگر نمی‌توان از چیزی به نام پیکارهای انتخاباتی سخن گفت. آنچه را که تیم «دولت‌ساز» پیش از پیکارهای رسمی و بعد از آن آغاز کرده، یک فریب‌کاریِ کلان و مهندسیِ انتخابات از همین حالاست. این البته می‌تواند پاسخ به پرسش دوم نیز باشد.
تیم «دولت‌ساز» و آقای غنی آنچه را که زیر نامِ پیکاهای انتخاباتی انجام می‌دهند، عملاً آماده‌گی برای کودتاست. تیم «دولت‌ساز» در حالی که بی‌شرمانه ادعا دارد که از منابع دولتی برای پیکارهای انتخاباتی استفاده نمی‌کند، به صورتِ آشکار پول و امکاناتِ دولت را در کمپاین‌هایش به مصرف می‌رساند. آقای غنی و تیم «دولت‌ساز» به این هم اکتفا نکرده و حتا به تخدیر و اغوایِ مردم نیز دست می‌زنند. برگزاری محفل علمای کشور و حمایت از صلح که به هدف‎های کمپاینیِ آقای غنی برگزار شدند، در اصل هیچ رابطه‌یی با پیکارهای انتخاباتیِ او نداشتند و اکثر شرکت‌کننده‌گانِ فریب داده شده به این محفل‌ها دعوت شده بودند. در کنار این، آقای غنی از مسوولان حکومتی نیز در راستای پیکارهای انتخاباتی خود و تهدید مردم برای رای دادن استفاده می‌برد. همین حالا اکثر مسوولانِ محلی در ولایت‌های کشور به نفع تیم «دولت‌ساز» مصروف پیکارهای انتخاباتی اند. میلیون‌ها دالر برای چنین پیکارهایی در نظر گرفته شده و در حال مصرف شدن است.
البته این فعالیت‌ها برای به‌دست آوردن رای مردم صورت نمی‎گیرند. آقای غنی بهتر از هر کسِ دیگری در افغانستان می‌داند که رای لازم برای پیروزی را هرگز از درون صندوق‌های رای به دست نخواهد آورد. به همین منظور، او در ظاهر امر چنین نشان می‌دهد که به‌شدت برای خود کار می‌کند و اعتماد مردم را به‌دست می‌آورد، ولی به صورتِ پنهانی در حال طرح‌ریزی برنامۀ تقلبِ وسیع و گسترده به نفعِ خود است.