شاه امان‌الله در مصاحبه‌اش با یک ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﻋﺮﺷﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﻣﻮﻟﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﮔﺎﻫﺶ، ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺵ ﺣﺒﻴﺐ ﺍﷲ ﻛﻠﻜﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۲۲۹، می‌برد، واقعیت ﺿﺪﻳﺖ ﻣﺮﺩﻣﺶ ﺑﺎ ﻣﺒﺎﺩﻯ ﺍﺻﻼﺣﺎﺕ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﺍﺻﻼﺣﺎﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ… ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺷﺎﻩ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﷲ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﻣﻦ ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﺧﻴﺎﻟﺒﺎﻑ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﻗﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ (ﻣﻼﻳﺎﻥ) ﺍﺯ ﺩﺭ ﺗﺴﺎﻣﺢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻧﻮﻉ ﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. ﺣﺘﻰ ﺑﻬﺒﻮﺩﻯ ﺩﺭ ﺳﺎﺩﻩﺗﺮﻳﻦ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺗﻜﻨﻴﻜﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﺗﻴﻠﻔﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻛﺸﻒ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺩﻻﻳﻞ ﻣﻦ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﻴﺰ ﺧﻂﻫﺎﻯ ﺗﻠﻔﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺭﺩ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻫﺎ ﺍﺳﻼﻡ ﺗﺤﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﺭ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻼﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎﺗﻌﻮﻳﺬ ﻭ ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻧﻰ، (ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻧﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺯ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻼﻳﺎﻥ ﺁﻳﺎﺗﻰ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﻥ ﺷﺮﻳﻒ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻨﻮﺷﺪ). ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺷﻔﺎﻳﺎﺑﻰ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﺸﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﻣﻨﻈﻢ ﺍﺑﺎ ﻣﻰﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﺎﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮﻯ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺯﻳﻊ ﺗﺬﻛﺮﻩ ﻧﻔﻮﺱ ﺑﺎ ﺷﺪﺕ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﻰﺷﺪ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﻳﺠﺎﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻥﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺍﺳﺖ. ﻣﻼﻳﺎﻥ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﺪ، ﻋﻜﺴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. ﺍﻛﺜﺮﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭﻳﺖﻫﺎﻯ ﭘﻮﻟﻴﺲ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺷﻼﻕ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻜﺲﺷﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. ﺗﺤﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺻﻮﺭﺕ می‌گرﻓﺖ. ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﻳﻚ ﺍﺭﺩﻭﻯ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ می‌بودم. ﻣﻠﻜﻪ ﺛﺮﻳﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺑﻴﺰﺍﺭﻯ ﺑﺎﻭﺭﻧﻜﺮﺩﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﺸﻜﻼﺗﺶ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ. ﻣﻠﻜﻪ ﺛﺮﻳﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: «ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﻭﺍﻟﻢ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻜﻨﻢ، ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻘﻮﻁ (ﺳﻘﻮﻁ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻣﺎﻧﻰ) ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺍﻳﻦ ﺳﻘﻮﻁ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ. ﭘﺪﺭﻡ ﺭﻫﺒﺮ ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺯ ﻧﺸﻴﻦ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﺰﺭگ ﺷﺪﻡ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﻯ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﻯ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﺁﻣﺪﻡ، ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭﻓﻖ ﺩﻫﻢ. ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﺧﺸﻦ، ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻭ (ﺭﻭﺡ) ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻰﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺠﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻓﻘﻂ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺿﺮﺑﺎﺕ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ»