در حالی که تا همین لحظه هیچ امیدی به برگزاری انتخابات به دلیل گفت‌وگوهای صلح امریکا با طالبان وجود ندارد، ولی تیمِ دولت‌ساز که کل امید به بقای خود را در گرو انتخابات گذاشته است، به صورت عجیبی به کمپاین‌های میلیون دالری خود از پول بیت‌المال افغانستان ادامه می‌دهد. وقتی کمپاین‌های انتخاباتی تیم دولت‌ساز را از طریق رسانه‌های کشور می‌بینم، با آن کلیپ‌های شبیه فیلم‌های هالیودی به یاد جمله بسیار زیبا از داکتر رضا براهنی مهمترین منتقد ادبی زبان فارسی می‌افتم که در نقد کارنامۀ برخی از شاعران برج عاج‌نشین می‌گوید: آنها به کسانی شبیه اند که در وسط یک جنگ خونین آیینه را در برابرشان گذاشته اند و با وسواس تمام برای موی‌های‌شان فرق باز می‌کنند. محمداشرف غنی رییس تیم دولت‌ساز و غاصب قدرت سیاسی کشور در زمانی که باید تمام هم‌وغمش متوجه وضعیت و آینده کشور باشد، در حال بازی در یک فیلم هالیودی به‌نام انتخابات است. فیلمی که او می‌خواهد در پایان آن قهرمان خوشبخت آن باشد و با دهل و سرنا به حجله برود. آیا واقعاً وضعیت افغانستان ایجاب چنین کمپاین‌های میلیون دالری را می‌کند؟ آیا شرم نیست که از پول نیروهای امنیتی، معلم و کارمند بی‌بضاعت دولت اختلاس صورت گیرد تا کلیپ‌های انتخاباتی پُرآب و رنگ ساخته شود؟ ما با کدام وجدان خود در کشوری مثل افغانستان به خود اجازه می‌دهیم که بر سر گور جوانان آن چنین کلیپ‌های بسازیم؟ تنها توجه به همین کلیپ‌ها تعهد و مسوولیت ما را در قبال حال و آیندۀ کشور نشان می‌دهد. آقای غنی به جای ساختن و نشر چنین آگاهی‌های تبلیغاتی پُرمصرف باید متوجه مسوولیت‌های خود در مورد صلح، امنیت، وضعیت بد اقتصادی مردم و مشکلات سیاسی کشور می‌بود. او باید از دیگر نامزدان انتخابات درخواست می‌کرد که هزینه‌های پیکارهای انتخاباتی خود را در حد معمول و معقول با توجه به وضعیت کشور تنزل دهند و در گردهمایی‌های متواضعانه و غریبانه به اعلام برنامه‌های خود برای آبادی و عمران کشور در صورت پیروزی در انتخابات شرکت کنند. او باید پیشگام و الگوی یک تیم واقعی انتخاباتی می‌شد که بیانگر وضعیت اقتصادی کشور می‌بود. اما بر عکس اینها او چنان بی‌پروا پول‌های کمک شده به کشور را در حال برباد کردن است که فکر می‌کنی با یکی از سرمایه‌دارهای کشورهای غربی مواجه هستی. حتا دونالد ترامپ رییس‌جمهوری فعلی امریکا که یکی از سرمایه‌داران مشهور امریکاست به اندازه آقای غنی در کمپاین‌های انتخاباتی خود این قدر پول مصرف نکرده است. آقای غنی با حرف‌ها و سخنان عوام‌فریبانه تلاش می‌کند که در این کلیپ‌ها از خود چهرۀ ملی و مردمی ارایه کند. خانه‌یی که او در یکی از کلیپ‌هایش به نمایش گذاشته شاید خانۀ پدری‌اش باشد، ولی او هرگز آن گونه که ادعا می‌کند در چنین خانۀ رنگ و رو رفته‌یی زنده‌گی نکرده است. خانۀ فعلی او در دارالامان کابل چندین میلیون دالر هزینه برداشته است. در ضمن او در تمام سال‌های که مردم افغانستان در میان دود و آتش از آزادی و کیان ملی خود دفاع می‌کرده اند، در لبنان و امریکا زیسته و اصلاً هم غریبانه زنده‌گی نکرده است. آقای غنی در طول سال‌های اشغال افغانستان، کشوری را که می‌گوید عاشق آن است، اگر دیده از طریق رسانه‌ها دیده است. او هیچ‌گاهی در بدبختی‌های مردم افغانستان شریک نبوده و حالا هم نیست. پول‌های را که آقای غنی به پیکارهای انتخاباتی‌اش مصرف می‌کند، می‌شد در راه‌های بسیار اساسی و مهم هزینه کرد. می‌شد نشان داد که به گونه دیگر هم می‌شود، کمپاین کرد. آقای غنی از آن جایی که هیچ تعلق خاطری به این کشور و مردم آن ندارد، چنین پول‌های دست داشته را در کمپاین‌های انتخاباتی هدر می‌دهد. چنین انسانی انسان مسوول بوده نمی‌تواند. چنین انسانی نمی‌تواند یک کشور را بسازد. آنانی که به رهبران واقعی مردم خود تبدیل شده و توانسته اند که کشورهای‌شان را از جنگ و فقر نجات دهند، انسان‌های پول دوست، مصرف‌گرا و عیاش نبوده اند. آنها در تمام شرایط سخت در کنار مردم‌شان زیسته و هرگز بهتر از آنها نخورده و نیاشامیده اند. آقای غنی چنین انسانی نیست. او گاهی با پیراهن تنبان و لنگی‌اش اکت غریبانه زیستن را می‌کند. سرمایه او در بانک‌های خارج بیشتر از برخی سرمایه‌دارهای غربی است. امکانات رفاهی او بیشتر از برخی سرمایه‌دارهای عربی و غربی است. آیا چنین انسانی حق دارد که بگوید: «ای وطن می‌سازمت، آخر خودم می‌سازمت»؟ آقای غنی فقط لاف ساختن و برنامه محوری را می‌زند. او هیچ برنامه‌یی همان طور که در پنج‌سال گذشته نشان داد و ثابت کرد، برای ساختن افغانستان ندارد. او افغانستان را ساخته نمی‌تواند، ولی برباد کرده می‌تواند. او باید در این شب و روزهایی که افغانستان در شرایط حساسی قرار گرفته چنان مشغول مسایل مهم کشور می‌بود که اصلاً به یاد انتخابات و مبارزات انتخاباتی هم نمی‌افتاد. ولی مثل این که هیچ حرف و حدیثی در مورد افغانستان وجود ندارد، مردم در امنیت کامل و بهترین شرایط اقتصادی زنده‌گی می‌کنند و او نیز مثل یک رهبر کشور امن و ثروت‌مند که به دیگر کشورهای جهان خدمات عرضه می‌کند، در حال انجام مبارزات انتخاباتی‌اش است. واقعاً که شرم است!