مولانا عبدالله، عضو کمیسیون انتخابات بار دیگر بر معتبر بودن آرای بایومتریک تاکید کرده و گفته است: «ما در ابتدا آرای بایومتریک را از آرای غیر بایومتریک جدا می‌کنیم و در مرحله دوم آرای بایومتریک را نیز تفکیک خواهیم کرد.»

این عضو کمیسیون انتخابات در بخش دیگری از سخنان خود گفت که در کابل و شماری دیگر از ولایت‌ های کشور چند دستگاه بایومتریک ناپدید و حافظه چند دستگاه دیگر نابود شده‌ است.
مولانا عبدالله بیان داشت که حدود ۷ دستگاه بایومتریک در کابل ناپدید شده و افراد زورمند کارت‌ های حافظه ۲۲ دستگاه دیگر را از دستگاه‌ها بیرون کرده‌اند.
او گفت که موارد اندکی از این دست اتفاقات در شماری از دیگر ولایت‌ها نیز رخ داده که بر سر اعتبار آرای چنین محلاتی بعدا مطابق طرزالعمل تصمیم گرفته خواهد شد.
این در حالی است که پیش از این برخی از نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری و نهادهای ناظر انتخاباتی از احتمال ناپدید شدن و نرسیدن دستگاه‌های بایومتریک به کمسیون انتخابات ابراز نگرانی کرده بودند.
به نظر می رسد که کمیسیون‌های انتخاباتی علی‌رغم پاسخ منفی تکان‌دهنده‌یی که در پی عدم مشارکت مردم در انتخابات اخیر دریافت کردند، همچنان قادر به احیای دوبارۀ اعتماد آنها به روند انتخابات نیستند؛ زیرا تنها موردی که انتظار می‌رفت بتواند این اعتماد را احیا کند و انتخابات را در مسیر درست خود قرار دهد، استفاده از دستگاه‌های بایومتریک و اعتبار دادن به آرایی بود که ثبت سیستم بایومتریک شده اند؛ اما تحولات اخیر و عکس‌ها و ویدیوهایی که به طور گسترده از جریان دست‌برد به آرای بایومتریک و استفاده سازمان یافته و هدف‌مند از این تکنولوژی در راستای تقلب‌های سیستماتیک دست به دست می‌شود، نشان می‌دهد که بایومتریک‌سازی انتخابات به تنهایی قادر به تأمین اطمینان و بازگشت اعتماد مردم به این روند نیست.
گزارش‌های فراوانی وجود دارد که در ولایت‌ها و ولسوالی‌های به اصطلاح ناامن و دور دست، کمیسیون انتخابات، دستگاه‌های بایومتریک و سایر مواد حساس انتخاباتی را ارسال کرده و بدون آنکه اصولاً انتخاباتی در آن مناطق برگزار شده باشد، تیم‌های تقلب با استفاده از این دستگاه‌ها صندوق‌ها را از آرای بایومتریک شده پُر کرده اند.
ممکن است شماری با ساده لوحی و خوش‌بینی مفرط، تصور کنند که صرف اعتبار دادن به آرای بایومتریک شده، مشکل تقلب را حل می‌کند و موجب تفکیک آرای پاک از ناپاک می‌شود؛ اما همان‌ها در قبال این پرسش کلیدی که چه تضمینی وجود دارد که دستگاه‌های بایومتریک خود در خدمت تقلب سیستماتیک قرار نگرفته باشند و اگر تیم‌های تقلب‌کار، با استفاده هوشمندانه از این تکنولوژی، صندوق‌های نامزد مورد نظر شان را پُر کرده باشند، چگونه می‌توان به سازوکار مورد نظر آنها برای مهار تقلب، اعتماد کرد، هیچ پاسخی ندارند.
در برخی از ولایات، زورمندان، نماینده‌گان مجلس، مقام‌های محلی و تفنگ‌داران غیرمسوول، مواد حساس انتخاباتی را در انحصار خود قرار داده و بدون اجازه انجام فرایند معمول رأی‌گیری، صندوق‌ها را از آرای بایومتریک شده به نفع نامزد مورد نظر خویش پُر کرده اند. در شماری از ولسوالی‌های دوردست به‌نام ناامنی، هیچ انتخاباتی برگزار نشده؛ اما مواد انتخاباتی، ارسال شده است بدون آنکه یک میکانیسم نظارتی قوی و فراگیر، مانع از دسترسی سودجویان به این مواد شده باشد.
در کنار همه اینها کمیشنران ارشد کمیسیون انتخابات، اعتراف می‌کنند که چندین دستگاه بایومتریک هنوز مفقود است و هیچ خبری از سرنوشت آنها نیست. آنها همچنین می‌گویند که زورمندان حافظه برخی از این دستگاه‌ها را خارج کرده و در اختیار گرفته اند.
این موارد، به اعتبار و اعتماد مردم و نامزدها بر آرای بایومتریک شده، به شدت خدشه وارد می کند و مشروعیت نتایج مورد انتظار انتخابات را عمیقاً زیر سوال می‌برد.
به نظر می‌رسد که اراده قدرت‌مندی در پشت پرده کار می‌کند تا از دل همین انتخابات حداقلی و محدود و نامشروع نیز رییس‌جمهوری آینده را برکشد و به عنوان نامزد منتخب مردم افغانستان بر آنها تحمیل کند. برای این منظور، یکی از نیازهای اصلی دستبرد گسترده به تکنولوژی بایومتریک است؛ زیرا تنها به کمک این دستگاه‌ها است که می‌توان آرای مورد نیاز برای پیروزی فرد مورد نظر را تأمین کرد. این در حالی است که با شرکت چیزی بیش از دو و نیم میلیون نفر، حداکثر آرای نامزد پیش‌تاز، چیزی حدود ۶۰۰ تا ۸۰۰ هزار رأی خواهد بود که هرگز با این میزان رأی، نه می‌توان مشروعیت به دست آورد و نه حکومتی منتخب و ملی تشکیل داد.