احمد مسعود: طالبان به هیچ تعهد خود به غیرقرارداد خود با آمریکا عمل نکردهاند.
گزارشگر:احمد عمـران - ۲۲ میزان ۱۳۹۸
بحث بر سرِ دفاع از خوشحال سعادت معین ارشد امنیتیِ وزارت داخله و یا هر مقامِ دیگری نیست؛ زیرا در کارنامۀ هیچ یک از سرانِ حکومت و نهادهای امنیتی چنان نکاتِ مثبت و قابلِ تحسینی دیده نمیشود که به یکباره جوگیر شد و از آنها قهرمانسازی کرد. اگر این مقامها ابتکارِ عمل میداشتند و در وظایفشان مسوولانه تلاش میکردند، بدون شک وضعیت امنیتیِ کشور اینهمه دچار نابسامانی و بحـران نمیشد.
بلی، بحث بر سرِ این مقامها و دفاع از کارنامۀشان نیست؛ بل بحث بر سرِ اعضای مجلس نمایندهگان است که پس از رویداد شاهراه پلچرخی، ناگهان در نیمههای شب نشستِ اضطراری تشکیل دادند و خواهان استجوابِ سرپرست وزارت داخله و یا معین ارشد امنیتیِ این وزارت شدند. جالب اینجاست که وقتی واقعۀ پلچرخی رخ میدهد، برخی از اعضای مجلس از همان محل با سرپرستِ وزارت داخله تماس میگیرند و از او میخواهند که در محلِ رویداد حاضر شود. حالا اینکه چه اتفاقی در شاهراه پلچرخی میان نیروهای پولیس و محافظانِ اعضای مجلس افتاده، واقعاً گنگ و مبهم است.
اعضای مجلس نمایندهگان ادعا دارند که در آن شب نیروهای پولیس به آنها بیاحترامی کرده و قصداً موجب چنین تنش و کشیدهگی شدند؛ اما پولیس میگوید که آنها به وظایفِ خود عمل میکردند و موترهای غیرقانونی و دارایِ شیشههای سیاه را متوقف میساختند. این موضوع همان شب به جنجالِ کلانی میان اعضای مجلس و مقامهای وزارت داخله منجر شد و مجلس نمایندهگان در آن شب نشستِ اضطراری برگزار کرد؛ نشستی که تا هنوز در فضای مجازی در مورد آن صحبت میشود و حرفهای له و علیهِ زیادی مطرح شده است. برخیها معین ارشد امنیتیِ وزارت داخله را که ظاهراً در رأسِ این اقدام قرار داشته، تحسین میکنند و عدهیی او را فردی غوغاسالار و متکبر میخوانند که فعالیتهایِ مخربی نیز در زمان برگزاری انتخابات به نفعِ تیم «دولتساز» خلاف لایحۀ وظایفِ خود (بیطرفی در انتخابات) صورت داده است.
این موارد همه نیاز به بررسی و موشکافی دارند و نباید به صورتِ ناگهانی بهخاطر یک حرکت جوگیر شد و به سودِ کسی شعار داد که کارنامهاش با پرسشهای فراوانی روبهرو است. اما از سوی دیگر، اقدام اعضای مجلس نمایندهگان نیز واقعاً شرمآور و تأسفبار است. آیا در وضعیتی که کشور قرار دارد، مهمترین موضوع از نظر آنها، موترهای غیرقانونی و شیشهسیاهِ خودشان تشخیص شده که باید در نیمهشب نشست اضطراری در مورد آن برگزار کنند؟ آیا در افغانستان از دیدِ نمایندهگان به اصطلاح مـردم، هیچ امرِ مهم و فوریِ دیگری وجود نداشته که مجلس نمایندهگان در مورد آن جلسه دایر میکرد؟
بحث انتخابات، بحث امنیت، بحث فساد مالی و دهها موضوعِ دیگر این روزها ذهن و ضمیرِ میلیونها انسانِ این سرزمین را به خود معطوف کرده و همه در وضعیتِ هراس و اضطراب به سر میبرند؛ آنگاه نمایندهگانشان در نیمهشب جلسه دایر میکنند و دربارۀ اینکه موترهای مجلل و شیشهسیاهِ آنها از سوی پولیس متوقف شده، بحث و گفتوگو میکنند. اینجاست که انگشتِ انتقاد به سوی نمایندهگان مردم دراز میشود و نسبت به عملکردشان مورد سوال قرار میگیرند.
از زمانی که دور هفدهمِ مجلس نمایندهگان به کارِ خود آغاز کرده، یک بار دیده نشده که اعضای مجلس در مورد مسایلِ حیاتی و مهمِ کشور نشست برگزار کرده باشند. نشستهای عادیِ مجلس نیز همواره با کمترین نصاب برگزار شده و در میان مخالفتها و موافقتهایِ نمایندهگان پایان یافته است. اگر گفته شود که مجلس هفدهم از ضعیفترین و ناکارآمدترین دورههای مجلس نمایندهگان است، حرفی بهگزاف گفته نشده است. دور هفدهمِ مجلس نمایندهگان از همان ابتدا در میان موجی از تنشها و زدوخوردها بر سرِ گزینش رییس و اعضای هیأت اداری آن آغـاز شد و تا امروز در محور مسایلِ شخصی و تیمیِ اعضای مجلس دور میزند. متأسفانه در هیچ دورهیی اعضای مجلس نمایندهگان نتوانستند صلابت و قدرت قانونیِ خود را به نمایش بگذارند. اکثر آنها در سالهای کاریِ خود مشغول معاملات تجاری و شخصیِ خود بودند و از مجلس نمایندهگان به عنوان تختۀ خیز به سمتِ فعالیتهای غیرقانونی استفاده کردند.
چرا اعضای مجلس نمایندهگان باید چندین موتر و محافظ مسلحِ شخصی داشته باشند، آنهم موترهایی که با قیمتِ بسیار گزاف خریداری میشوند؟ آنها اینهمه پول و امکانات را از کجا به دست آوردهاند؟ و چرا هیچ نهادی در کشور وجود ندارد که چنین مسایلی را پیگیری کند؟
درست است که اعضای مجلس از مصونیتِ قانونی برخوردارند، ولی آنها به هیچ وجه فراتر از قانون نیستند. وقتی کسانی که قانون میسازند خود را مکلف به رعایتِ آن ندانند، پس شهروندانِ عادیِ کشور چگونه و با چه انگیزهیی میتوانند خود را به قانون ملتزم سازند؟ اگر قوانینی که از سوی مجلس تصویب شده، عمل کردن به آنها فراتر از توان و طاقتِ شهروندان کشور است و یا قوانینِ ظالمانه اند، سوال این است که چرا چنین قوانینی به تصویب رسیده است؟
اعضای مجلس باید یک بار هم که شده، سرهایشان را به گریبان فرو کنند و فکر کنند که وظایفِ اصلیِ آنها به عنوان نمایندهگان مردم چیست؟ اگر به هر طریقی که بوده وارد خانۀ ملت شدهاند، پس از این حداقل به این ملت و کشور دل بسوزانند و کاری نکنند که مورد نفرتِ تاریخ قرار گیرند.
Comments are closed.