مجلـس نمـاینده‌گـان در کـژراهـه

گزارشگر:احمد عمـران - ۲۲ میزان ۱۳۹۸

بحث بر سرِ دفاع از خوشحال سعادت معین ارشد امنیتیِ وزارت داخله و یا هر مقامِ دیگری نیست؛ زیرا در کارنامۀ هیچ یک از سرانِ حکومت و نهادهای امنیتی چنان نکاتِ مثبت و قابلِ تحسینی دیده نمی‌شود که به یک‌باره جوگیر شد و از آن‌ها قهرمان‌سازی کرد. اگر این مقام‌ها ابتکارِ عمل می‌داشتند و در وظایف‎شان مسوولانه تلاش می‌کردند، بدون شک وضعیت امنیتیِ کشور این‌همه دچار نابسامانی و بحـران نمی‎شد.
mandegarبلی، بحث بر سرِ این مقام‌ها و دفاع از کارنامۀ‌شان نیست؛ بل بحث بر سرِ اعضای مجلس نماینده‌گان است که پس از رویداد شاهراه پلچرخی، ناگهان در نیمه‌های شب نشستِ اضطراری تشکیل دادند و خواهان استجوابِ سرپرست وزارت داخله و یا معین ارشد امنیتیِ این وزارت شدند. جالب این‌جاست که وقتی واقعۀ پلچرخی رخ می‌دهد، برخی از اعضای مجلس از همان محل با سرپرستِ وزارت داخله تماس می‌گیرند و از او می‌خواهند که در محلِ رویداد حاضر شود. حالا این‌که چه اتفاقی در شاهراه پلچرخی میان نیروهای پولیس و محافظانِ اعضای مجلس افتاده، واقعاً گنگ و مبهم است.
اعضای مجلس نماینده‌گان ادعا دارند که در آن شب نیروهای پولیس به آن‌ها بی‌احترامی کرده و قصداً موجب چنین تنش و کشیده‌گی شدند؛ اما پولیس می‌گوید که آن‌ها به وظایفِ خود عمل می‌کردند و موترهای غیرقانونی و دارایِ شیشه‌های سیاه را متوقف می‌ساختند. این موضوع همان شب به جنجالِ کلانی میان اعضای مجلس و مقام‌های وزارت داخله منجر شد و مجلس نماینده‌گان در آن شب نشستِ اضطراری برگزار کرد؛ نشستی که تا هنوز در فضای مجازی در مورد آن صحبت می‌شود و حرف‌های له و علیهِ زیادی مطرح شده است. برخی‌ها معین ارشد امنیتیِ وزارت داخله را که ظاهراً در رأسِ این اقدام قرار داشته، تحسین می‌کنند و عده‌یی او را فردی غوغاسالار و متکبر می‌خوانند که فعالیت‌هایِ مخربی نیز در زمان برگزاری انتخابات به نفعِ تیم «دولت‌ساز» خلاف لایحۀ وظایفِ خود (بی‌طرفی در انتخابات) صورت داده است.
این موارد همه نیاز به بررسی و موشکافی دارند و نباید به صورتِ ناگهانی به‌خاطر یک حرکت جوگیر شد و به سودِ کسی شعار داد که کارنامه‌اش با پرسش‌های فراوانی روبه‌رو است. اما از سوی دیگر، اقدام اعضای مجلس نماینده‌گان نیز واقعاً شرم‌آور و تأسف‌بار است. آیا در وضعیتی که کشور قرار دارد، مهم‌ترین موضوع از نظر آن‌ها، موترهای غیرقانونی و شیشه‌سیاهِ خودشان تشخیص شده که باید در نیمه‌شب نشست اضطراری در مورد آن برگزار کنند؟ آیا در افغانستان از دیدِ نماینده‌گان به اصطلاح مـردم، هیچ امرِ مهم و فوریِ دیگری وجود نداشته که مجلس نماینده‌گان در مورد آن جلسه دایر می‌کرد؟
بحث انتخابات، بحث امنیت، بحث فساد مالی و ده‌ها موضوعِ دیگر این روزها ذهن و ضمیرِ میلیون‌ها انسانِ این سرزمین را به خود معطوف کرده و همه در وضعیتِ هراس و اضطراب به سر می‌برند؛ آن‌گاه نماینده‌گان‌شان در نیمه‌شب جلسه دایر می‌کنند و دربارۀ این‌که موترهای مجلل و شیشه‌سیاهِ آن‌ها از سوی پولیس متوقف شده، بحث و گفت‌وگو می‌کنند. این‌جاست که انگشتِ انتقاد به سوی نماینده‌گان مردم دراز می‌شود و نسبت به عملکردشان مورد سوال قرار می‌گیرند.
از زمانی که دور هفدهمِ مجلس نماینده‌گان به کارِ خود آغاز کرده، یک بار دیده نشده که اعضای مجلس در مورد مسایلِ حیاتی و مهمِ کشور نشست برگزار کرده باشند. نشست‌های عادیِ مجلس نیز همواره با کمترین نصاب برگزار شده و در میان مخالفت‌ها و موافقت‌هایِ نماینده‌گان پایان یافته است. اگر گفته شود که مجلس هفدهم از ضعیف‌ترین و ناکارآمدترین دوره‌های مجلس نماینده‌گان است، حرفی به‌گزاف گفته نشده است. دور هفدهمِ مجلس نماینده‌گان از همان ابتدا در میان موجی از تنش‌ها و زدوخوردها بر سرِ گزینش رییس و اعضای هیأت اداری آن آغـاز شد و تا امروز در محور مسایلِ شخصی و تیمیِ اعضای مجلس دور می‌زند. متأسفانه در هیچ دوره‌یی اعضای مجلس نماینده‌گان نتوانستند صلابت و قدرت قانونیِ خود را به نمایش بگذارند. اکثر آن‌ها در سال‌های کاریِ خود مشغول معاملات تجاری و شخصیِ خود بودند و از مجلس نماینده‌گان به عنوان تختۀ خیز به سمتِ فعالیت‌های غیرقانونی استفاده کردند.
چرا اعضای مجلس نماینده‌گان باید چندین موتر و محافظ مسلحِ شخصی داشته باشند، آن‌هم موترهایی که با قیمتِ بسیار گزاف خریداری می‌شوند؟ آن‌ها این‌همه پول و امکانات را از کجا به دست آورده‌اند؟ و چرا هیچ نهادی در کشور وجود ندارد که چنین مسایلی را پی‌گیری کند؟
درست است که اعضای مجلس از مصونیتِ قانونی برخوردارند، ولی آن‎‌ها به هیچ وجه فراتر از قانون نیستند. وقتی کسانی که قانون می‌سازند خود را مکلف به رعایتِ آن ندانند، پس شهروندانِ عادیِ کشور چگونه و با چه انگیزه‌یی می‌توانند خود را به قانون ملتزم سازند؟ اگر قوانینی که از سوی مجلس تصویب شده، عمل کردن به آن‌ها فراتر از توان و طاقتِ شهروندان کشور است و یا قوانینِ ظالمانه اند، سوال این است که چرا چنین قوانینی به تصویب رسیده است؟
اعضای مجلس باید یک بار هم که شده، سرهای‌شان را به گریبان فرو کنند و فکر کنند که وظایفِ اصلیِ آن‌ها به عنوان نماینده‌گان مردم چیست؟ اگر به هر طریقی که بوده وارد خانۀ ملت شده‌اند، پس از این حداقل به این ملت و کشور دل بسوزانند و کاری نکنند که مورد نفرتِ تاریخ قرار گیرند.

اشتراک گذاري با دوستان :

Comments are closed.