دموکراسی افغانستان در مرحلۀ حساسی قرار گرفته، چشم‌ها همه به سوی کمیسیون انتخابات دوخته شده که از دیگِ آن چه بیرون می‌شود. آیا این‌بار شفافیت و عدالتِ انتخاباتی به کرسی خواهد نشست و کسی با آرایِ سیاه و نتایجِ مهندسی‌شده به ارگ راه نخواهد یافت؟ این سوالی‌ست که در برابرِ کمیسیون‌های انتخاباتی قرار دارد. آن‌ها با عملکردِ خود می‌توانند دموکراسیِ در حال نزعِ کشور را یا دوباره زنده کنند و یا آن را به گورستان بسپارند.
اگر کمیسیون‌های انتخاباتی موفق شدند که از ارزش‌هایِ دموکراسی پاسداری کنند، بدون شک همه‌چیز در کشور رنگِ تازه‌یی به خود خواهد گرفت. زنده شدنِ دوبارۀ دموکراسی به معنای مرگِ تمامیت‎‌خواهی و خشونت‌طلبی به هر شکل و نوعِ آن است. در دو انتخابات گذشته، مردم با وجود این‌که به پای صندوق‌های رای رفتند و قربانی دادند، ولی متأسفانه این قربانی‌ها به سودِ تیم‌های تمامیت‌خواه و بی‌کفایت مصادره شد. تکرار چنین روندی، دیگر آخرین بقایایِ اعتماد به مردم‌سالاری را نیز در مردم از بین می‌برد و متأسفانه جامعه به سمتِ طالبانیزه‎شدن و خشونت‌گرایی سوق می‌یابد.
این‌بار کمیسیون‌های انتخاباتی، مسوولیتِ بسیار تاریخی و بزرگی را به گردن دارند. این‌بار آن‌ها باید در جبهۀ دفاع از ارزش‌های مردم‌سالارانه قرار بگیرند تا دوباره کشور از بحران‌هایِ مختلفی که گریبان‌گیر آن شده، نجات پیدا کند. گره بسیاری از مشکلاتِ فعلی جامعه، در سازوکارهای موجود حکومت‌داری نهفته است. اگر ناامنی شدت گرفته، اگر فقر و بی‌کاری تشدید یافته، اگر مردم دیگر امیدی به آینده ندارند، اگر فساد به اوجِ خود رسیده، همه ناشی از ساختارِ معوجِ حکومتی است که چهارچنگالی همه‌چیز را در انحصارِ خود قرار داده و مردم را نمی‌بیند.
اگر انتخابات نتیجۀ دل‌خواه را به بار آورد، بدون شک بسیاری از مشکلاتِ جامعه حل می‌شود. دیگر طالبان با چنین غر و فش به میدان نخواهند آمد و دم از امارت اسلامی نخواهند زد. دیگر مردم مأیوس از وضعیت به سوی کشورهای غربی فرار نخواهند کرد. مشارکتِ مردمی وقتی تأمین شود و همه خود را در آیینۀ حکومت ببینند، دیگر هیچ‌کس با تردید و شک به سوی دیگری نگاه نخواهد کرد. متأسفانه در هجده سال گذشته، حکومت‌گرانِ افغانستان فقط شعار تحویل مردم دادند و فرصت‌های بی‌شماری را که می‌توانست باعث تغییرات بنیادی در جامعه شود، فروگذاشتند. آن‌ها نتوانستند به دلیلِ فسادی که خود عامل آن بودند، از کمک‌های جامعۀ جهانی برای بازسازی کشور به نحوِ شایسته استفاده کنند، برای امنیتِ کشور برنامه‌ریزی داشته باشند، برای فقرزدایی کاری انجام دهند و در مجموع مردم را چنان حولِ حاکمیت جمع کنند که همه خود را در آن سهیم ببیـنند.
امـروز با انتخابات سال ۹۸ این فرصت و شاید آخرین فرصت در اختیارِ ماست که از آن با تمامِ قدرت و انرژی برای برگشتِ حکومت‌داری خوب، مبارزه با فساد، ایجاد امنیت و اشتغال‌زایی بهره ببریم. انتخابات سالِ روان نباید تکرار تجربۀ انتخابات سال ۲۰۱۴ باشد که کشور را به بحران برد و محصول آن، حکومتی ضعیف به نام وحدت ملی بود؛ حکومتی که تا امروز که عمرش به پایان رسیده، موفق نشده کابینۀ خود را تشکیل دهد. مردم دیگر از چنین حاکمیتی که در دستِ بی‌خردان و بی‌خاصیت‌ها باشد، خسته شده‌اند. آن‌ها می‎خواهند که حکومتی پاسخ‌گو و مسوولیت‌پذیر در افغانستان به میان بیاید؛ حکومتی که به مطالباتِ جامعه گوش فرا دهد و برای مشکلات امروز و فردایِ‌ِ مردم برنامه‌های واقعی ـ نه‌ شعارهای جلغوزه‌یی ـ داشته باشد.
مردم در این پنج سال از دروغ‌گویی‌هایِ حکومت خسته شده‌اند. آن‌ها می‌خواهند که حکومتی روی کار بیاید که بتواند از پتانسیلِ موجود در جامعه برای بازسازیِ کشور استفاده کند، بتواند گرهِ جنگ را باز کند، بتواند با کشورهای دیگر رابطۀ سازنده داشته باشد، بتواند سرمایه‌گذارانِ خارجی را به افغانستان جلب کند. به همین دلیل، انتخاباتِ امسال انتخابات سرنوشت‌ساز است؛ انتخاباتی است که کشور را یا نجات می‌دهد و یا برای همیشه غرق می‎‌کند. باید هوشیار و بیدار بود و نگذاشت که تیمِ فاسد و نارکارآمد فعلی، یک بارِ دیگر به زور تقلب و جعل‌کاری زمامِ امور را در دست بگیرد. باید کمیسیون‌های انتخاباتی موی را از ماست بیرون بکشند و آرای پاکِ مردم را ترجمانِ آیندۀ کشور قرار دهند.