در دو دهۀ اخیر، گپ صلح و دامنۀ جنگ‌ همچنان گسترش پیدا نمود، بازیگران بیشتری وارد صحنه شد و خطوط اصلی رقابت‌ها در میدان افغانستان از خون فرزندان این سرزمین سرخ‌تر گردید. دهۀ اول تحت عنوان جنگ با تروریزم و دهۀ دوم زیر نام صلح با طالبان، این بازی‌های استراتژیک، وحشتناک‌تر از قبل از مردم ما بیشتر و بیشتر قربانی گرفت. چهره‌پردازی و بزرگ‌نمایی از طالبان بیشتر مصرف خارجی و بهانۀ داخلی داشته تا حقیقت مسأله.
نه طالبان بازیگران اصلی صحنه بوده اند و نه حکومت، بلکه بیشتر مأموران اجرایی سناریوهای خونین مدیریت شده می‌باشند. صداهای انفرادی اشخاص و ‌حلقات دیگر نیز کمتر به صلح و بیشتر به سیاست، ثروت و قدرت معطوف بوده اند. حتا صدای تک محور «نیلسن ماندیلایی» افغانی ما با بی‌برنامه‌‌گی همیشگی و بی‌حوصله‌گی تمام چون ماهیت و صداقت نداشته است، در ۱۹ سال بهجایی نرسید. صداهایی که بیشتر به درد پوپولیزم در خارج و هوس نام کشی در داخل می‌خورند. در یک کلام، نقش کارگزاران افغانی ما همانند کاه و کوه، بیشتر نگران موقف خود بوده اند تا موقعیت افغانستان و آسایش مردم.
قبل از اینکه دیر شود و نتوانیم کاری انجام دهیم، صلح افغانستان به صدای کاملاً متفاوت از دو دهۀ گذشته سخت نیازمند می‌باشد.

از برگۀ فیسبوک احمدولی مسعود