زلمی خلیل‌زاد؛ نمایندۀ ویژۀ امریکا برای صلح افغانستان وارد کابل شده و با اشرف غنی، عبدالله عبدالله و شماری دیگر از شخصیت‌های سیاسی افغانستان دیدار کرده‌است.
صدیق صدیقی، سخنگوی ریاست حکومت وحدت ملی دربارۀ جزئیات سفر آقای خلیل‌زاد و دیدارش با آقای غنی ابراز نظری نکرد.
او گفت در این باره باید از خود آقای خلیل‌زاد پرسیده شود؛ ولی «برای حکومت افغانستان و رییس‌جمهوری صلح پایدار و حفظ ارزش‌های ۱۸ ساله اولویت دارد.»
فرستادۀ ویژۀ امریکا را در این سفر لیزا کورتیس؛ مشاور ترامپ در امور جنوب آسیا نیز همراهی می‌کند.
دونالد ترامپ، رییس‌جمهوری امریکا خواهان پایان دادن به جنگ افغانستان و خروج نیروهایش از این کشور است؛ اما این تصمیم او مخالفانی در واشنگتن دارد.
در افغانستان نیز اشرف غنی گفته است که دو کشور باید درباره آینده پیمان امنیتی، بحث کنند و تأکید کرده که خروج نیروهای خارجی باید از روند صلح جدا شود.
سکوت ارگ و بدتر از آن، نحوه واکنش صدیق صدیقی، سخنگوی اشرف غنی درباره دیدار خلیل‌زاد با او نشانگر آن است که این سفر نیز همانند دیدارهای قبلی نمایندۀ ویژۀ امریکا برای صلح افغانستان به کابل، برای ارگ خوش‌آیند نبوده است.
ظاهراً میان آنچه آقای غنی در نظر دارد با آنچه ترامپ در پی آن است و خلیل‌زاد می‌خواهد به اجرا درآورد، تفاوت‌هایی عمیق و بنیادین وجود دارد.
اشارۀ صدیقی به اینکه برای اشرف غنی، صلح پایدار و حفظ ارزش‌های ۱۸ ساله افغانستان، اولویت دارد هم به معنای آن است که ارگ یک‌بار دیگر موقعیت خود را در خطر می‌بیند و نمی‌خواهد هزینه‌های سنگین صلحی را بپردازد که سرمایه‌گذاری هنگفت اشرف غنی برای برگزاری انتخابات و مهندسی این روند به گونه‌یی که متضمن بقای او در قدرت برای پنج‌سال دیگر باشد را ضرب صفر می‌کند.
حتا پیش از آنکه امریکا بار دیگر تلاش‌ها برای دستیابی به صلح با طالبان را به جریان بیندازد، موضع رسمی ارگ، مبتنی بر مدیریت و مالکیت این روند و تأکید مکرر بر حفظ ارزش‌های ۱۸ ساله بود؛ مواردی که از نظر امریکا و ترامپ، مردود است و طالبان نیز آن را به رسمیت نمی‌شناسند.
از نظر امریکا و طالبان، رویکرد ارگ در تنافر و تعارض جدی با خواسته‌ها، اهداف و منافع آنها در روند صلح قرار دارد و این همان چیزی است که برخورد سرد ارگ با خلیل‌زاد را در پی می‌آورد.
اما پرسش اساسی این است که آیا آقای غنی قادر به تغییر جریان بازی به نفع خود است؟
تأخیر مکرر در اعلام نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری، نشانگر بازی‌های سنگین و دشواری است که در پشت پرده جریان دارد. یکی از این بازی‌ها سرنوشت صلح و تعارض جدی میان خواسته‌های ارگ با آنچه امریکا و طالبان می‌خواهند، است.
احتمالاً محور اصلی سفرهای اخیر شماری قابل توجه از مقام‌های امریکایی به کابل، رسیدن به یک توافق طرفینی قابل اتکا و با اعتبار با اشرف غنی دربارۀ نتایج انتخابات و سرنوشت صلح بود؛ موضوعی که با توجه به دیدار اخیر خلیل‌زاد با آقای غنی، ظاهراً موفقیت‌آمیز نبوده و شکست خورده است.
بر این اساس، پیش‌بینی می‌شود که فرایند اعلام نتایج انتخابات، وارد مراحل دشوار و پیچیده‌یی شود؛ زیرا امریکا اگر نتواند به تضمین‌های لازم برای همراهی غنی با پروژۀ صلح مورد نظر واشنگتن، دست پیدا کند، تلاش خواهد کرد نتایج انتخابات را در مسیری غیر از آنچه غنی و ارگ اراده کرده اند، قرار دهد و این امر، نیازمند هزینه و کار توان‌فرسا و خطیر است که بیم بروز بحران در جریان آن نیز وجود دارد.
یکی دیگر از مسایل مورد اختلاف، تلاش غنی برای تفکیک میان خروج نظامیان امریکایی از افغانستان و روند صلح آن کشور با طالبان است. این در حالی است که هم امریکا و هم طالبان، مایل به خروج نیروهای خارجی از افغانستان به عنوان بخشی از پیامدهای توافق صلح هستند.
آقای غنی اما این امر را افزون بر آنکه نقض یک‌جانبۀ پیمان امنیتی دوجانبه میان کابل و واشنگتن می‌داند که در نتیجه، اقتدار، حیثیت و حتا مرجعیت سیاسی کابل به عنوان طرف امضاکنندۀ این پیمان را عمیقاً تضعیف می‌کند، خطری برای دولت خود می‌داند که به ناگاه از پشتوانۀ خارجی برای مقابله و مقاومت در برابر طالبان و دیگر گروه‌های ضد دولتی، محروم می‌شود.