در نشست روز ملی مبارزه با فساد اداری، جان‌بس سفیر امریکا در افغانستان به صورتِ واضح و تند از روند مبارزه با فساد در افغانستان انتقاد کرد و آنچه را که در این زمینه صورت گرفته است، ناکافی خواند. آقای بس که در کنارِ اشرف‌غنی رییس به اصطلاح حکومت وحدت ملی سخن می‌گفت، کارکردهای حکومت را در مبارزه با فساد مالی و اداری، ناکام ارزیابی کرد. او گفت که دیگر جامعۀ جهانی نمی‌خواهد به افغانستان کمکِ مالی کند در صورتی که وضعیت به همین‌گونه ادامه داشته باشد. او از حیف‌ومیل شدنِ میلیاردها دالر به وسیلۀ مقام‌های بلندپایۀ حکومتی ابراز نگرانی کرد.
آقای غنی و دیگر مقام‌های حکومتی که در این نشست حضور داشتند، بدون آن‌که عرق شرم بر جبین‌شان بنشیند، این سخنان را تا آخر گوش دادند. آقای غنی به جای این‌که به ناکامی‌های خود اعتراف کند، از برنامه‌های «موثر» خود در امر مبارزه با فساد سخن گفت. او چنان وانمود کرد که هیچ فساد قابل ملاحظه‌یی در حکومتِ او وجود ندارد و اگر فسادی هم وجود داشته، مربوط به حکومت حامد کرزی رییس جمهوری پیشینِ افغانستان می‌شود.
شنیدن سخنانِ جان‌بس هر وجدانِ بیداری را می‌توانست تکان بدهد، به غیر از وجدان‌هایِ خفتۀ سران حکومت را که عملاً در فساد غرق اند و در حالی که سخنان آقای بس را می‌شنیدند، در دل به او و جامعۀ جهانی که به افغانستان کمک می‌کند، می‌خندیدند. برای سران حکومت، فساد مالی و اداری یک امرِ عادی و پیش پا افتاده شده است. اکثر این افراد که در مقام‌های بلندپایه حضور دارند، به هوای همین فساد مالی و اداری به افغانستان آمده‌اند. آن‌ها برای کمک کردن و مدیریتِ کشور خانه‌های زیبا و تفریحگاه‌های قشنگِ خود را در امریکا و اروپا ترک نکرده‌اند. آن‌ها به این دلیل افغانستان را انتخاب کردند که می‌توانستند بیشترین امکانات مالی را در اختیارِ خود داشته باشند. نمونۀ روشن و بسیار تکان‌دهندۀ آن، قضیۀ یوسف نورستانی رییس پیشین کمیسیون انتخابات و نورچشمیِ آقای غنی می‌تواند باشد.
در همان روزی که از روز ملی مبارزه با فساد در کابل تجلیل می‌شد، پروندۀ آقای نورستانی در امریکا آفتابی شد. او به جرم دروغ‌گویی و اختلاس از بودجۀ ملی امریکا مجرم شناخته شد و قرار است که به‌زودی حکم دادگاه در مورد او اجرایی شود. گفته می‌شود که آقای نورستانی در سال‌هایی که در افغانستان به وظایف مهمِ دولتی اشتغال داشته، به ادارۀ سوسیال امریکا دروغ می‌گفته و سالانه حدود صدهزار دالر امریکایی دریافت می‌کرده است. بر اساس قوانین امریکا، آقای نورستانی می‌تواند به ۱۰ سال زندان و ۲۵۰ هزار دالر جریمه محکوم شود. این فرد، مشت نمونۀ خروار از کسانی است که سال‌ها پس از سقوط طالبان به جانِ مردم افتادند و دارایی‌های‌شان را غصب کردند.
آقای نورستانی اما تنها در امریکا مجرم نیست؛ او جنایت و جرمِ بزرگ‌تری را در افغانستان صورت داده است. او در سال ۲۰۱۴ در تبانی با اشرف غنی رای‌های مردم را دزدید و بدترین و نفرت‌انگیز ترین انتخاباتِ تاریخ جهان را به نفع یک انسانِ تقلب‌پیشه و بدنام انجام داد. آقای نورستانی در زمان ولایتش در هرات نیز اختلاس‌های بزرگ مالی را صورت داده است. او میلیون‌ها دالر را از این ولایت با خود به کشورهای دیگر منتقل کرد. آیا نهاد و دادگاهی در جهـان وجود دارد که از بلاهایی که آقای نورستانی و امثالِ او بر سرِ مردم افغانستان آورده‌‌اند، بازخواست کند؟ آیا نورستانی در این‌همه زد و بند و خورد و برد تنها بود؟… بدون شک خیر. او فقط یک مهره از مهره‌های متعدد و متکثرِ فساد مالی و اداری در افغانستان است. انتخاباتی را که او مدیریت کرد، پُر از تقلب و جعل‌کاری بود. پس از برکناری از کمیسیون انتخابات نیز آقای نورستانی از سوی غنی به سمت‌های مهم گماشته شد. آیا او همدستِ غنی نبوده است؟ آیا غنی در جرم‌هایی که نورستانی و امثال او انجام داده‌اند و انجام می‌دهند، شریک نیست؟
جرثومۀ فساد در افغانستان کسی است به نام اشرف‌غنی که خود دعوای صداقت و خدمت دارد، ولی در حقیقت او همان دزدِ بغداد است. تا زمانی که افغانستان از شرِ بلاهایی چون غنی نجات پیدا نکرده است، فساد اداری همچنان به جای خود باقی خواهد بود، چون مأموریت اصلیِ این افراد بردن دارایی‌های مردم مظلوم و بدبختِ افغانستان است و نه چیزی دیگر. برای آن‌ها افغانستان گنج بادآورده است. جایی است که می‌توانند خود را به میلیونر و میلیاردر تبدیل کنند.
آقای غنی روزی که سمت ریاست حکومت وحدت ملی را غضب کرد، چنان می‌غرید و مبارزه با فساد می‌گفت که فکر می‌کردی بزرگترین دشمن مبارزه با فساد ظهور یافته است؛ اما کُل سروصداهایِ او فقط در همان چند شعار انتخاباتی و برخی کارهای نمایشی و نیمه‌تمام در کابل بانک به پایان رسید و فصل تازه‍یی از چور و چپاول به وسیلۀ خودش، همسرش و اطرافیانش در کشور آغاز یافت. یک دادگاه ویژه نیاز است که به جرایم مالیِ آقای غنی و همسرش رولا غنی طی سال‍های اخیر اختصاص پیدا کند. آیا این افراد شرم نمی‌کنند که نانِ بیوه و یتیم را می‌دزدند و در بانک‌های خارج به نامِ خود و فرزندان‌شان واریز می‌کنند؟