تهاجم قشون سرخ، توازن ۶۰ سالۀ افغانستان را برهم زد، فضای آرامش و صلح نسبی را برچید. ۴۰ سال می‌شود که سرزمین ما میدان رقابت‌های منطقه‌یی و لشکرکشی‌های فرا منطقه‌یی قرار گرفته و مردم ما قربانی اصلی آن می‌باشند. امروز نه تنها روزنه‌یی برای خلاصی از درون این منازعات دیده نمی‌شود، بلکه با گذشت زمان بازیگران بیشتری وارد میدان شده، رقابت‌ها تشدید و پیکرۀ این وطن خونین‌تر گردیده است.
اما مشکل ما ریشۀ در خانۀ خود ما دارد. افغانستان به دلیل موقعیت مهم جغرافیایی در منطقه و بحران‌های مختلف داخل، به شدت آسیب‌پذیر می‌باشد. برای رهایی، باید پای خود را از درون رقابت‌ها و‌ منازعات بیرون بکشد که ممکن نیست تا ابتدا میان خود به صلح منصفانه و پایدار نرسد. وابستگی شدید گروه‌ها و رهبران سیاسی داخل که بیشتر ممثل منافع بازیگران خارجی می‌باشند و برای بقای سیاسی خود به حمایت آنان ضرورت دارد یک رابطۀ دو سویه می‌باشد که عامل اصلی جنگ‌ها در افغانستان بوده است.
۱۹ سال پیش، افغانستان در کنفرانس بُن، فرصت تاریخی داشت تا از توافق جامعۀ جهانی در مبارزه علیه تروریسم استفادۀ بهینه می‌نمود. رهبران سیاسی ما نیز در داخل با یک وفاق، دولت ملی و مقتدر ایجاد می‌کردند تا امروز افغانستان از رقابت استراتژیک کشورها در محور و میدان خودش بهره‌مند می‌شد، با تعریف منافع خود، جایگاهش در محیط بین‌المللی مشخص و تثبیت می‌گردید.
اما اکنون گزینۀ برگشت به ثبات و رسیدن به صلح در این بازی بزرگ، کشیدن پای افغانستان از درون منازعات و رقابت‌های ویرانگرانه‌یی می‌باشد که با منافع بیشتر رهبران سیاسی گره خورده است، اما مردم و کشور هر روز تاوان آن را با جان و خون خویش می‌پردازند.
کلید صلح در خانۀ خود ماست، کلید جنگ در بیرون می‌باشد.

از برگۀ فیسبوک احمدولی مسعود