فرهاد (نام مستعار) ۱۷ سال سن دارد. او هفت سال پیش، یعنی در ده ساله‌گی وارد حلقۀ جرم شد و بی‌تفاوتی خانواده سبب شد تا رفته‌رفته او به فردی تبهکار تبدیل شود.
کبیر برادر فرهاد به خبرگزاری سلام‌وطندار می‌گوید: «از روزی که مادرم بیمار شد و به شفاخانه رفت، فرهاد کم‌تر به چشم می‌خورد. هفت سال غم نان و بیماری مادر فرصت نداد تا به فرهاد توجه کنیم؛ وقتی مادرمان چشم از این دنیا بست، متوجه شدیم که خیلی وقت‌ها پیش فرهاد هم راهش را جدا کرده بود.» به گفتۀ کبیر، داستان از دیرآمدن فرهاد آغاز شد و بعدها به نیامدن انجامید، «فکر نمی‌کردیم، قضیه به این‌جا بکشد.»
احساس شرم سراپای کبیر را فرا می‌گیرد. با آستین دست چپش، عرق پیشانی‌اش را پاک می‌کند و می‌گوید، از وقتی شنیده، برادرش به جرم راهزنی و راهگیری دست‌گیر شده، حس سرافکنده‌گی رهایش نمی‌کند.
بر بنیاد گزارش‌ها مردم از وضعیت امنیتی کابل به ستوه آمده‌اند. همه از یک‌دیگر هراس دارند؛ رهزنان مردم را در میان جمعیت غافل‌گیر می‌کنند و جمعیت هم از ترس این که مبادا ضرری به آن‌ها برسد، دست از پا خطا نمی‌کنند و راه خودشان را می‌روند.
موضوع امنیت کابل نقل هر مجلسی شده است؛ شبکه‌های اجتماعی پر است از هشتگ «کابل امن نیست!»، خبرهای کشته و زخمی‌شدن شهروندان به خاطر مقاومت در برابر دزدان و هم‌چنان دادوبیدادها علیه مسئولان امنیتی. همه انگشت انتقادشان به سوی مسئولان امنیتی‌ست که چرا مجرمان و راهزنان را دستگیر نمی‌کنند، اما آیا واقعا سهل‌انگاری از پولیس است یا خانواده‌هایی که در آموزش و پرورش فرزندان‌شان بی‌توجهی کرده‌اند.
سن جرم و جنایت در دیگر کشورها میان ۱۸ تا ۲۴ است، در افغانستان اما این رقم از ۱۸ به پایین است و شمارشان نیز هر روز در حال فزونی. فردوس فرامرز، سخنگوی فرماندهی پولیس کابل می‌گوید، از اول ماه شمسی جاری تا کنون، دست‌کم ۱۵۳ تن به جرم راهگیری و اخلال نظم عمومی بازداشت شده‌اند که بیشتر آنان زیر سن ۱۸ سال عمر دارند.
پس از خانواده، فضای ماحول خانه عامل پرورش نوجوانان و کودکان به شمار می‌رود. افغانستان جامعۀ قبیله‌یی دارد و مزایای این نوع فضا وجود مسئولان محلی چون شورای محل و وکیل گذر است. این نهادهای قبیله‌یی نیز می‌توانند به عنوان فلتر مانع ورود کودکان و نوجوانان به حلقه‌های جرم شوند.
جامعه‌شناسان بر نقش و مسوولیت خانواده‌ها در کاهش و کنترل جرایم جنایی تأکید می‌کنند و می‌گویند، بی‌کفایتی و عدم کنترل خانواده‌ها بر فرزندان‌شان سبب می‌شود آنان به بی‌راهه بروند.
نبی احمدی، استاد دانشگاه و جامعه‌شناس می‌گوید، وقتی خانواده‌ها در آموزش و پرورش فرزندان‌شان کوتاهی می‌کنند، توقع فضای امن و با ثبات را در جامعه نداشته باشند. او می‌گوید، فرایند مدیریت خانواده‌ها در افغانستان به گونۀ درست آموزش داده نمی‌شود و افراد و اشخاص از کودکی عقده‌مند و تبهکار بار می‌آیند.
جامعه‌شناسان بر این باورند که عملکرد کنونی افراد رابطۀ مستقیمی با دوران کودکی و نوجوانی آنان دارد؛ کودکانی که دور کانون گرم خانواده پرورش می‌یابند و آیندۀ‌شان برای خانواده‌ها مهم است، عاملی برای ثبات جامعه به شمار می‌روند، برعکس، کودکانی که رسد نمی‌شوند و مانند فرهاد به حال خود رها می‌شوند، بخشی از پازل جرم و جنایت را تشکیل می‌دهند.