وقتی در غزلی از حافظ می‌خوانیم:
«سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند/ همدم گل نمی‌شود، یاد سمن نمی‌کند»
از نشانه‌هایی که در شعر آمده‌ است، درمی‌یابیم که «سرو» در معنایی تازه به کار رفته است و سخن از درخت سرو نیست. زیرا چمیدن، یعنی با ناز و خرام راه رفتن، از درخت سرو برنمی‌آید و از ویژه‌گی‌های انسان است. در این بیت، کلمۀ «سرو» معنای همیشه‌گی را ندارد و معنای موقّتی (قرضی و عاریه‌یی) دارد؛ همان معنایی که شاعر به آن داده است. این معنای موقّتی، همان معنای استعاری است. استعاره، نام‎گذاری مجدّد اشیا، پدیده‌ها و مفاهیم است. شاعر مانند کسی که برای نخستین‌بار با پدیدهایی رویارو می‌شود، برای آن نامی انتخاب می‌کند و این نام معمولاً از میان دانسته‌ها و تجربه‌های قبلی اوست. مثلاً سرخ‌پوستان هنگامی که بار اوّل قطار را دیدند، اسم آن را «اسب آهنی» گذاشتند. این نام‌گذاری بر اساس شباهت‌هایی‌ست که قطار با اسب دارد، که مهم‌ترین آن‌ها سرعت و حرکت است. امّا صفت «آهنی» برای قطار، نشان می‌دهد که این اسب جدید با آن اسب معمولی تفاوت دارد. یعنی نشانه‌یی‌ست که مخاطب را به تازه بودن نام‌گذاری (استعاره) راهنمایی می‌کند. این نشانه را «قرینه در استعاره» می‌گویند. کلماتی مانند «سیب‌زمینی» و «گوجه‌سبز» نیز همین‎گونه ساخته شده است؛ یعنی نام‌گذاری یک پدیدۀ جدید بر اساس دانسته‌های قبلی و شباهت‌های آن با پدیده‌های شناخته شده و البتّه با اشاره‌یی به تفاوت‌ها. سیب را از قبل می‌شناختیم امّا آن سیب، روی درخت بود و این میوۀ جدید زیر زمین است و نامش می‌شود سیب‌زمینی. در زبان شعر، استعاره از رو‌ش‌های تصویرگری و گسترش تخیّل شاعرانه است. بنابراین اگرچه در زبان نمایان می‌شود، امّا فقط مربوط به زبان نیست و گاهی بیانگر نگاه متفاوت به جهان است؛ مانند کودکی که برای نخستین‌بار دنیای پیرامونش را کشف می‌کند و با شوق و شگفتی به جهان می‌نگرد. مثلاً وقتی برای نخستین‌بار بارش برف را می‌بیند، با شوق فریاد می‌زند که: «از آسمان پنبه می‌ریزد!». انسان با نام‌گذاری پدیده‌های پیرامونش، تصوّر می‌کند که تمام ظرفیت‌های جهان را کشف کرده است. آدم‌هایی که از ذوق و نگاه کودکانه و شاعرانه بهره‌یی ندارند، در برابر شوق و شگفتی کودکانۀ شاعران از دیدن یک گل زیبا، با بی‌تفاوتی به آن‌ها می‌نگرند و مثلاً می‌گویند: «این که یک گل معمولی‌ست و هزار تا مثل این در باغ‌ها و گل‌فروشی‌ها هست. این که این‎همه ذوق‌زده‌گی ندارد.»