با گذشت هر روز، عمر حکومت کنونی ـ که تا امروز به شکل غیرقانونی ادامه ‌یافته ـ به پایانِ خود نزدیک می‌شود؛ اما ناکاره‌گی‌هایِ سرانِ این حکومت به‌خصوص عدم تعهدشان به وعده‌هایی که در انتخابات به مردم داده‌ بودند، به عنوان یک دردِ بزرگ سرِ جایش باقی‌ست و عقده‌‌یی شده‌ است در دل‌های مردمی که به آن وعده‌ها دل بسته بودند. مردم ولایت غور، از جملۀ همین مردم اند که اعتراض‎شان را چندی پیش به نمایش گذاشتند و حداقل دولت را وادار کردند تا در برابر مظاهرۀ آن‌ها واکنش نشان بدهد. هیأتی مقرر شد و در نهایت وعده شده که به برخی از کارهای بنیادین شامل ساختِ سرک و ارایۀ برق در آن ولایت پرداخته می‌شود. مردم غور هم اعتراض‌شان را توقف دادند و اکنون منتظر اقداماتِ عملیِ حکومت اند. اما آیا به‌راستی مردم غور شاهد عملی‌شدن وعدۀ اخیر رهبری حکومت خواهند بود؟ آقای غنی که بیشتر به عنوان یک سیاست‌مدارِ مردم‌فریب شناخته شده‌، در گذشته نیز وعده‌ها سپرده اما به هیچ‌کدام عمل نکرده است. او شش سال قبل در جریان کمپاین‌های انتخابات ریاست‌جمهوری مژده داده بود که در صورت پیروزی، بسیاری از ولایت‌ها را به مراکز بازرگانی و کارآفرینی تبدیل می‌سازد که تا کنون حتا یک ولایت هم به چنین مقامی نایل نشده است.
اکنون که بارِ دیگر وعده‌هایی به مردم غور داده شده، احتمال دارد که این وعده‌ها از سنخِ وعده‌های کذایی باشند؛ زیرا غنی در روزهای پایانیِ حکومتش و آن‌هم در فصل زمستان، در تنگنای انتخابات و مذاکراتِ صلحی قرار گرفته که هر دو موجودیتِ حکومت وی را می‌توانند تهدید کنند. وفای به عهد در یک چنین شرایطی دور از تصور به نظر می‌رسد. آقای غنی در سه‌ونیم سال قبل که چنین شرایط دشواری حاکم نبود، وعدۀ ساختن سرک و رساندن برق را به مردم غور در عرض شش‌ماه داده بود؛ اما تا کنون از آن خبری نشده. یک سال پیش هم مردم غور در برابر بودیجۀ آن ولایت اعتراض کرده بودند که هیأتی از کابل فرستاده شد و وعده‌هایی صورت گرفت اما عملی نشدند. اکنون نیز وعده‌های داده شده به مردم غور، بسیار غیرعملی و اغواکننده به نظر می‌رسند. اگرچه این‌بار مردم این ولایت – طبق ادعای تیم دولت‌ساز – بیشترین رای را به آقای غنی داده‌اند؛ اما امیدی نیست که آن رای بتواند غیرتی را برای کار کردن در آن ولایت تحریک کند.
در عین حال مسأله این است صدای غور، فقط صدای یک ولایت نیست؛ زیرا ولایت‌هایِ دیگری هم اند که وعده‌های داده شده از طرفِ آقایان غنی و عبدالله در کمپاین‌های انتخاباتیِ شش سال پیش در حقِ آن‌ها عملی نشده‌اند. انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر که میزان مشارکتِ مردم در آن بسیار پایین بود و هنوز برندۀ آن نیز معلوم نیست، سر جایش بماند؛ افکار عمومی فرصتِ این را نیافته‌اند که روی وعده‌ها و شعارهای چند ماهِ پیش رهبران دولت وحدت ملی متمرکز شوند. با این حساب، تنها در صورتی که انتخابات ششم میزان به دور دوم کشانده شود و حکومتِ غنی از تنگنای صلح به سلامت عبور کند، ممکن است که قدم‌های نخستین برای نشان دادن عملی شدنِ وعده‌های آقای غنی در ولایت غور قسماً برداشته شود. حداقل کار نقشه‌کشی سرک و شبکۀ توزیع برق کلید بخورد. در غیر این، هیچ چیز نصیب مردم غور و سایر ولایت‌هایی که دنبال عملی شدن شعارها و عده‌های داده شده‌اند، نخواهد شد.
مسلماً رایِ مردم برای سیاست‌گرانِ متقلب، ارزش ندارد و بر همین مبنا وعده‌های انتخاباتی الزامیت پیدا نمی‌کنند و سیاست‌مداران حتا مسوولیت‌های قانونیِ خود را زیر پا می‌گذارند. در چنین جامعه‌یی، باید مردم خود به رای و نقش سیاسی‌ِ خود در جامعه احترام بگذارند و زمانی که می‌بینند نظام سیاسی توسط متقلبان مصادره شده، می‌باید با به‌راه انداختن اعتراضات و مطالباتِ بزرگ و دوام‌دار زمینۀ روی کار آمدنِ سیاست‌مدارانِ صادق و اصلاحات بنیـادی را فراهم آورند.