یک هنرمند کلمبیایی که وارد کابل شده است، می‌خواهد با به هوا فرستادن پوقانه‌ها، کمپاینی را به هدف تحققِ صلح در افغانستان راه‌اندازی کند.
وزارت اطلاعات و فرهنگ و برخی از نهادهای مدنی که از حمایت‌کننده‌گانِ این برنامه‌ به شمار می‌روند، دیروز در یک کنفرنس خبری، از چنین کمپاینی استقبال کرده‌اند.
این هنرمند کلمبیایی گفته است که در این کمپاین، ده‌هزاروهشت‌صد پوقانه به هوا فرستاده می‌شوند تا انگیزۀ صلح را در میان مردم افغانستان به وجود آورد.
وزارت اطلاعات و فرهنگ در این کنفرانس گفته است که در راه‌اندازی چنین کمپاینی، همکاری خواهد کرد و چنین برنامه‌هایی، در بالا رفتنِ انگیزۀ مردم برای صلح، موثر تمام می‌شوند.
اما از نظر ما، راه‌اندازیِ چنین برنامه‌یی نشان می‌دهد که دیگر بحث صلح از یک بحث رسمی و جدی، به بحثی تفننی و تفریحی بدل شده و حمایتِ وزارت اطلاعات و فرهنگ به عنوان نماینده حکومت افغانستان از این برنامه نیز بر بی‌اهمیت شدنِ بحث صلح اذعان دارد.
هر روز که می‌گذرد، شاهد یک حرکت‌ِ تازه هستیم که به انحراف و مسخِ بیشترِ مقولۀ صلح در افغانستان می‌انجامد. طالب‌نوازی رییس‌جمهور، رهایی زندانیان طالب از زندان‌ها، نشست لندن و حالا هم کمپاین پوقانه‌‌یی، همه نشانگر آن‌اند که دیگر تلاش برای صلح، یک حرکت ریشه‌یی و صادقانه برای افغانستان نیست؛ بلکه حرکتی‌ست سیاسی، نمایشی و گاهی هم ذوقی، که هیچ چشم‌انداز روشن و امیدوارکننده‌یی را به تصویر نمی‌کشد.
با این وصف، شگفت است که چه‌طور وزارت اطلاعات و فرهنگ و دیگر نهادهایی که از راه‌اندازی کمپاین پوقانه‌‌یی برای ترغیبِ مردم به صلح حمایت می‌کنند، با خود نمی‌اندیشند که وقتی تشکیلِ عریض‌وطویلی به نام شورای عالی صلح با صرف میلیون‌ها دالر در این چندسال نتوانسته است کارایی‌ِ خود را برای حرکت به سوی صلح به اثبات برساند، چه‌گونه به هوا فرستادنِ چندهزار پوقانه، انگیزۀ صلح را در کشور به وجود می‌آورد؟
مردم بی‌چاره و دردمندِ ما همواره با آرزو و انگیزۀ صلح نفس کشیده‌اند و نیازی هم به تماشای پوقانه‌ نداشته‌اند؛ اما این تروریستانِ وابسته به پاکستان هستند که خالی از این سودا به‌سر می‌برند و فرستادنِ پوقانه به هوا هم هیچ انگیزه‌یی در آن‌ها ایجاد نمی‌کند، چنان‌که آه و نالۀ زن و کودکِ این سرزمین، هیچ رقتی به قلبِ سنگی‌شان نیاورده است.
واضح است که بحث راه‌اندازی کمپاین پوقانه‌یی، چیزی جز اسرافِ مال و ریشخند بحث صلح در افغانستان نیست و این حرکتِ کودکانه، نه تنها هیچ گرهی از کار نمی‌گشاید، که تمام گفتمان صلح حکومت را زیر سوال قرار می‌دهد. از جانب دیگر، وقتی برنامه به هوا کردنِ پوقانه‌ها را برای ایجاد انگیزۀ صلح در افغانستان، با نشست سه‌جانبۀ لندن که بر بنیاد آن قرار است طی شش‌ماه در افغانستان صلح حاکم گردد، مقایسه می‌کنیم، هر دو شبیهِ هم به نظر می‌رسند. زیرا کنفرانس لندن نیز با برنامه و ضرب‌الاجل شش‌ماهۀ خود، از بازی با سرنوشت سیاسی مردم افغانستان حکایت دارد. ‌و همان‌طور که در عرض شش‌ماه فقط می‌توان به‌نامِ مصالحه معامله کرد، بالا کردنِ پوقانه‌ها هم به بهانۀ صلح می‌تواند معامله با احساساتِ صلح‌دوستانۀ مردم باشد. این‌که چرا یک هنرمند خارجی از صلح افغانستان برنامۀ تفریحی می‌سازد، برای ما چندان مهم نیست؛ شاید راه‌اندازی کمپاین پوقانه‌یی به‌نام صلح در افغانستان، برای این هنرمند خارجی سود سرشاری به دنبال داشته باشد. اما مهم این است که چرا حکومت افغانستان و نهادهای مدنیِ ما بی‌آن‌که به اهمیت و کارکردِ یک برنامه توجه کنند، به آن می‌چسپند؟ نکنـد نهادهای حمایت‌کنندۀ این کمپاین نیز از این رهگذر به نان‌ونوایی می‌رسند!
به هر صورت، یک بار دیگر از حکومت افغانستان و نهادهای مدنی می‌خواهیم که بحث صلح افغانستان را با راه‌اندازی برنامه‌های ساده‌انگارانه و کودکانه مانند رها کردنِ تمام زندانیان طالب و یا فرستادن پوقانه به هوا به سخره نگیرند. زیرا صلح، حقیـقی‌ترین و اساسی‌ترین نیاز مردمِ ماست و واقعی‌ترین و ریشه‌یی‌ترین برنامه‌ها و اقدامات را نیز می‌طلبد.