مسعود: یکسال قبل نسخهٔ مشارکتی ما را رد کردند، امروز با فشار جهان پذیرفتند؛ حالا برای صلح کدام یک بهتر بود؟
نویسنده:احمدولی مسعود - ۲۵ حوت ۱۳۹۹
پس از انتخابات ریاست جمهوری در جواب پیشنهاد پیوستنم به دولت، به آقای اشرف غنی گفتم که «کشور در بحران قرار دارد و اشتراک من به تنهایی سودمند نیست. بهتر است برای مهار این بحران، طرح “دولت مشارکتی صلح محور” ما را اساس دولت سازی قرار دهید تا همه نیروهای مطرح، خود را در سرنوشت کشور سهیم ببینند و از یک موضع قوی به صلح بپردازیم».
آنزمان نسخهٔ ما را که از آدرس شورای کاندیدان ریاست جمهوری نیز بارها ابلاغ گردیده بود، قبول نکردند؛ امروز اما باید همان نسخهٔ مشارکتی را با طرح و فشار جهان بپذیرند.
تفاوت میان این دو طرح مشارکتی اینست که یکی بر اساس تصمیم وطنی، ملی و بومی یکسال قبل ایجاد میگردید، روند صلح متعلق به خود ما میشد و امروز از موضع قوی به صلح میپرداختیم.
اما این دومی به اساس تصمیم و برنامهٔ جهان شکل می‌گیرد.
چه کسی شایستهٔ رهبری دورهٔ انتقالی میباشد؟
اکنون که بالای نسخهٔ مشارکتی برای یک دورهٔ انتقالی اجماع عمومی میباشد، سوال اساسی این است که کی ها شریک قدرت میشوند و چه کسی دورهٔ انتقال را تا رسیدن به صلح باید رهبری کند؟
اگر سنجیده تصمیم گرفته شود، فرصتی میشود هرچند بسیار اندک برای گشودن دریچهٔ نجات کشور؛ در غیر آن، غایله یی میگردد ابر بحران در افغانستان.
مشارکت امارت طالبان + جمهوریت داکتر غنی یکجا با زیرمجموعه یی از چهره های جهادی، برای دورهٔ انتقال، بشدت بحث بر انگیز، رقابتی، خصمانه، امتیاز گیرانه و بحران آفرین خواهد بود و زمینه یی میگردد برای اغتشاش، فروپاشی کامل نظام و سرآشیبی کشور.
هیچ یک شخص به تنهایی قادر نیست رهبری دورهٔ انتقال را برای صلح عهده دار گردد؛ اصلآ چنین شخصی را سراغ نداریم که از اعتماد ملی، اعتبار جهانی و توانمندی امور صلح همزمان برخوردار باشد.
رویهمرفته مشارکت چهره های با اعتبار مردمی با وجاهت ملی از اقوام متنوع کشور در قالب یک شورای رهبری کننده، راز مؤفقیت دورهٔ انتقال میباشد.
با این راهکار، همزمان پنج پیش شرط مهم صلح؛ شامل: اجماع ملی و مردمی همه اقوام در روند صلح، حفظ نظام، برقراری آتش بس، ریفورم عادلانهٔ اداری و ایجاد بستر آرام برای بسامان نمودن روند تخنیکی صلح (تغییر ساختار سیاسی، ادغام افراد مسلح، انتخابات و سایر مؤلفه های فنی صلح تا یکی دو سال آینده)عملی میگردد.
پس از دستیابی به یک قرارداد جدید، یا تأمین صلح، نیروهای مطرح سیاسی جناح های مختلف، می‌توانند سهم خود را در قدرت از طریق انتخابات یا هر میکانیزم توافقی دیگر به دست بیاورند.
Comments are closed.