گویا چپاول و غارت‌گری با پوست‌وخون مردمان ما عجین شده‌است. حداقل در دو دهه‌ی اخیر، از بلندترین مقام‌های دولتی تا پایین‌ترین مامور حکومت متهم به این اند که هر چه در توان داشتند از اخلاق ناحسنه‌ی چپاول‌گری امکانات و تجهیزات عام‌المنفعه بهره بردند؛ اکنون تصاویری نشان میدهد که مردمان برخی محلات خود دست به تخریب و یا چپاور تاسیاست عامه در نبود دولت زده اند.

از آنجا که سؤ استفاده از امکانات دولتی و چپاول‌گری از بزرگ‌ترین علل‌های شکاف میان حکومت و مردم حداقل در دو دهه‌ی اخیر محسوب می‌شد؛ متأسفانه اکنون برخی از شهروندان و روستاییان این سرزمین در واپسین رویداد‌ها تلاش بر به یغما بری مراکز عام المنفعه از جمله تجهیزات مکاتب و سایر تأسیسات دولتی نمودند، در نتیجه‌ی اخرین رویدادهای امنیتی در کشور، طبق اسناد تصویری و ویدیو کلیپ‌هایی که در دست رس است آن‌عده تأسیساتی که در نتیجه‌ی اشغال گروه طالبان در محلی به دسترس عام مردم قرار گرفته، متأسفانه مورد ترحم امتیاز خواران خود نیز واقع نشدند و هریک افتخارانه و عجولانه بخشی از تجهیزات اداری همچون میز و چوکی، دروازه و کلکین فرش و مبل و سایر امکانات را مورد چور و چپاول قرار دادند و حتا برخی ساحات را تخریب کردند.

بدون شک که اگر رژیم‌ها و حکومت‌ها تغییر نمایند و یا ساحات در بین طرف های جنگ دست به دست شوند، در هر حالت ممکن ساختمان‌های مکاتب و مدارس، تجهیزات اداری دفاتر دولتی در نقاط مختلف کشور و تأسیسات عام‌‌المنفعه‌ی دیگر چون پُل و پُلچک‌ها و کانال‌های آبیاری از جای به جای دیگری قابل انتقال نیستند و در هر زمان و تحت نفوذ هر رژیم و ایدئولوژی قابل استفاده‌ی همین مردمان هستند.

بناً، لازم است که مردم حداقل به‌خود و آینده‌ی نسل و فرزندان خود درنگ و توجه بکنند. متوجه باشیم که با ویران کردن درب و دروازه مکاتب چندین سال تحصیل فرزندان تان را عقب می‌اندازید. با چور و غارت تجهیزات تأسیسات دولتی و امکانات عام المنفعه به میلیون‌ها افغانی به خود ضرر و به ماه‌ها و سال‌ها کار و سرنوشت اجتماعی-سیاسی تان را به ابهام مواجه می‌سازید.

امیدواریم که در برابر یک‌ نسل و قضاوت تاریخ عاقلانه و مسؤولانه برخورد نمائیم. بدون شک که آینده‌ی هر یک انسان این سرزمین به همین جغرافیا متکی است و مسؤلیت ایمانی، وجدانی، شهروندی و انسانی ما ایجاب می‌کند تا با نهایت تمام در خدمت و حفاظت تأسیسات عام‌المنفعه که در نهایت قابل استفاده خود ما هستند، کوشا باشیم.

بنابر این نباید شهروندان خود ماعمل تباهی خویش باشند؛ زیرا همین کافیست که طرف های جنگ خواسته یا ناخواسته بسیاری از تاسیسات را ویران کردند و یا اینکه طالبان خود به دلایلی دست به ویرانی مکان ها زده اند یا تاسیسات و مناطقی در بمباران ها ویران شده است؛ اما وقتی که مردم در این کار پیش قدم می شوند، دیگر چگونه بتوانیم کدام کشور یا گروه را سبب ویرانی افغانستان قلم داد کنیم.

این سوال که چرا هنوز ما اهمیت داشتن امکانات زنده گی را درک نمی کنیم و جرا این شهروندان خود داشته های خویش را به ویرانی می کشند و داشته های خویش و ملت را تباه می کنند، زجر آور و تکان دهنده است. این در حالی است که همین مردم باید حافظ تاسیاست عالم المنفعه ای باشند که طی این بییست سال به کمک جهان ساخته شده است. اما متاسفانه که نتیجه و انتظار بر عکس شده است. وای بر ما.