رییس‌جمهور کرزی در آخرین سخنرانی‌اش که به مناسبت هشتم مارچ ایراد شده، گفته است که برخی از «طالبان وطن‌دوست» برای او خبر داده‌اند که ایالات متحده با طالبان همواره در کشورهای اروپایی و کشورهای حوزۀ خلیج فارس، گفت‌وگو می‌کنند. گفته‌یی که واکنش مقامات امریکایی را برانگیخته است.
هرچند این نخستین‌بار نیست که جناب کرزی علیه سیاست‌های ایالات متحده سخن می‌راند، اما باید دید که کدام حرکتِ ایالات متحده باعث چنین واکنشی شده است؟
به نظر می‌رسد که امریکایی‌ها ضرب‌الاجلِ جناب کرزی مبنی بر خروج نیروهای آن کشور از ولایت میدان وردک را جدی نگرفته‌اند. جناب کرزی گفته بود که نیروهای ایالات متحده باید در مدت دو هفته از آن ولایت خارج شوند؛ اما به‌رغم آن‌که زمان این ضرب‌الاجل تمام شده، نیروهای ایالات متحده هنوز پابرجای‌اند و تنها از یک توافق در این مورد آگاهی داده شده است.
به هر حال، آن‌چه آشکار می‌باشد این است که جناب کرزی همواره به‌خاطر ضرب شست نشان دادن به ایالات متحده، به چنین سخنان عوام‌فریبانه‌یی متوسل می‌شود. به این معنا که طالب‌پروری جناب کرزی کمتر از ایالات متحده نبوده و نیست. در همین سخنرانی، اصطلاح «طالب وطن‌دوست»، یکی از نشانه‌هایی‌ست که دل‌بسته‌گی آقای کرزی را به این گروه جنایت‌کار نشان می‌دهد. اعتراض بر مذاکرات طالبان با ایالات متحده، از سر دل‌سوزی و مردم‌دوستی آقای کرزی نیست. بر فرض اگر چنین مذاکراتی واقعیت هم داشته باشد، جناب کرزی به این دلیل شاکی است که چرا در این مذاکرات نقش او و تیمش نادیده گرفته شده است؟
هرچند ایالات متحده در پی اظهارات آقای کرزی واکنش نشان داده و گفته است که سخنان آقای کرزی درست نیست؛ اما مردم افغانستان در این تردید ندارند که بازی‌های استخباراتی ایالات متحده با طالبان، خیلی هم به دور از منطق نیست. زیرا در چند سال گذشته، آن کشور برنامه‌هایی را به اجرا گذاشته است که بیان‌گر دوستی و تعامل پنهانیِ ایالات متحده با طالبان بوده است.
دست‌کم اظهارات معاون رییس‌جمهوری امریکا مبنی بر این‌که طالبان دشمن ایالات متحده نیست و طراحی برنامۀ مصالحه با طالبان از سوی این کشور، خود روشن‌گرِ چنین دریافتی می‌باشد. اما باید گفت که در این راستا حمایت و نقش جناب حامد کرزی و تیمش نیز کم نبوده است.
تا کنون طوری بوده که هر طرح طالب‌پرورانه‌یی را که ایالات متحده مطابقِ منافعِ خودش ارایه کرده، حکومت جناب کرزی مجری آن شده است. روشن‌ترین نمونه‌اش مذاکرات قطر بود که هر دو جانب (ایالات متحده و حکومت افغانستان) دوشادوشِ هم کار کردند که خوش‌بختانه طالبان دست رد به سینۀ آنان زدند.
جناب کرزی ایالات متحده را به مذاکرات با طالبان متهم می‌کند؛ اما از برادر و وطن‌دوست خطاب کردن‌های خودش چیزی نمی‌گوید. به مذاکراتی که او و تیمش با طالبان انجام داده‌اند، اشاره‌یی نمی‌کند. و از رهایی زندانیان طالبان به فرمان خودش نیز سخنی بر زبان نمی‌آورد.
بنابراین، حرف آقای کرزی به‌جا و پسندیده نیست؛ زیرا به همان اندازه که ایالات متحده در امرِ رسمیت بخشیدن به طالبان مقصر است، خود رییس جمهور نیز گناه‌کار می‌باشد.
در هر صورت، این بازی‌های منفعت‌طلبانۀ ایالات متحده و حکومت افغانستان در طول سال‌های گذشته، آن‎چه را که نباید اتفاق می‌افتاد، به یک امر واقعی مبدل کرده و آن همانا رسمیت یافتنِ گروهی کوچک و جنایت‌کار است که طالبان نام دارد. در اثرِ همین امتیازبخشی‌ها، این گروه اکنون مدعی سهم‌گیری در نظام و حاکمیت افغانستان‌اند. دیگر برای مردم افغانستان خیلی فرق نمی‌کند که کرزی با این گروه مذاکره می‌کند یا امریکا. منتها این موضوع مهم است که جناب کرزی طوری خود را نشان می‌دهد که گویا در به وجود آوردن چنین لجنی، هیچ دخالتی نداشته و یا دست‌کم از آن سلامت و ستره به‌در آمده است.